Δημήτρη Λαχνιδάκη, πώς είναι να τρέχεις 170 χλμ. στις Άλπεις;

170 χιλιόμετρα δρομικού αγώνα βουνού στο Μον Μπλαν των Άλπεων. Ακούγονται πολλά; Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που κάθε χρόνο καταφέρνουν και τα διανύουν τρέχοντας επί σχεδόν δύο ημέρες άυπνοι κι ασταμάτητα. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Δημήτρης Λαχνιδάκης, που δεν το έχει κάνει μόνο μία φορά αλλά τρεις!

Τον γνωρίσαμε στο Ρέθυμνο τον περασμένο Σεπτέμβριο, ως την «ψυχή» του πρώτου αγώνα τριάθλου που διοργανώθηκε στην πόλη. Και μιλώντας μαζί του διαπιστώσαμε πως είναι «running freak», με πάμπολλους αγώνες υπεραποστάσεων και βουνού στο ενεργητικό του. Αλλά στο άκουσμα πως έχει τρέξει μία φορά τα 100 χιλιόμετρα και άλλες τρεις τα 170 χιλιόμετρα στο Μον Μπλαν μείναμε με το στόμα ανοιχτό και αφού συνήλθαμε από το σοκ και φτάσαμε μια ανάσα πριν από τον 37ο αυθεντικό μαραθώνιο της Αθήνας, αρχίσαμε τις ερωτήσεις.

Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με το τρέξιμο και πώς έφτασες να γίνεις δρομέας μεγάλων αποστάσεων;

Όλα ξεκίνησαν το 2008, όταν το δρομικό κίνημα και ειδικά αυτό του ορεινού τρεξίματος ήταν σε «νηπιακή ηλικία». Οι αγώνες στη χώρα μας ήταν ελάχιστοι σε σχέση με αυτούς που έχουμε σήμερα. Όσοι έτρεχαν ήταν «οι κουζουλοί του χωριού». Τον πρώτο καιρό, οι προπονήσεις μου και γενικά η ενασχόλησή μου με το τρέξιμο ήταν εντελώς ερασιτεχνική. Άρχισα να πηγαίνω σε αγώνες και κάθε φορά με μάγευε, όλο και περισσότερο το να δοκιμάζω τα όριά μου σε κάτι πιο μεγάλο, πιο δύσκολο. Έτσι, μέσα από ένα πιο οργανωμένο πρόγραμμα προπονήσεων και βάζοντας το τρέξιμο στη ζωή μου σαν μια καθημερινή συνήθεια - ανάγκη βρέθηκα να τρέχω μαραθωνίους, αγώνες βουνού και υπεραποστάσεων.

Θυμάσαι την πρώτη σου φορά στον αυθεντικό μαραθώνιο της Αθήνας; Πώς ήταν και πόσο διαφορετική από τις επόμενες;

Ο πρώτος μου μαραθώνιος στην κλασική διαδρομή, όπως λέγεται ο Μαραθώνιος της Αθήνας, ήταν το 2009. Ενώ είχα προετοιμαστεί αρκετά καλά, είχα πολλή αγωνία γι’ αυτό που με περίμενε. Είχα ακούσει τόσες αντικρουόμενες πληροφορίες για τις δυσκολίες του αγώνα, για το πώς πρέπει να διαχειριστείς τις δυνάμεις σου, τι πρέπει να τρως και να πίνεις στους σταθμούς, που πραγματικά δεν ήξερα τελικά πώς θα λειτουργήσει ο δικός μου οργανισμός σε όλη αυτή την καταπόνηση και αν τελικά θα κατάφερνα να δω τη γραμμή του τερματισμού. Και ήρθε η μέρα του αγώνα! Ένιωθα ανάμεικτα συναισθήματα. Χαρά και ικανοποίηση γιατί θα έπαιρνα και εγώ μέρος σε αυτό το πανέμορφο ταξίδι και παράλληλα άγχος και αγωνία αν θα τα καταφέρω. Μετά την εκκίνηση η αγωνία εξαφανίστηκε. Το πολύχρωμο ποτάμι των χιλιάδων συναθλητών μου απ’ όλο τον κόσμο με παρέσυρε μαζί του. Ένιωθα υπέροχα, τα χιλιόμετρα περνούσαν τόσο γρήγορα που δεν το πίστευα. Μετά το τριακοστό χιλιόμετρο (στη γέφυρα του Σταυρού) ένιωσα κόπωση, αλλά τίποτα δεν με σταματούσε, είχα μπει στην πόλη, αυτό μου έδωσε φτερά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα τελευταία μέτρα πριν από τον τερματισμό που εκατοντάδες κόσμου χειροκροτούσαν την προσπάθεια των δρομέων. Η στιγμή που μπήκα μέσα στο Καλλιμάρμαρο στάδιο είναι κάτι που θα μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη μου! Είχα τερματίσει τον πρώτο μου μαραθώνιο, είχα πετύχει κάτι αδιανόητο για αυτό που πίστευα ότι μπορεί να πετύχει το σώμα και η ψυχή μου.

Εδώ και 10 χρόνια έχεις τρέξει σε 17 μαραθωνίους –εκ των οποίων οι 10 αφορούν στον αυθεντικό της Αθήνας– 9 μαραθωνίους βουνού και 5 ultra μαραθωνίους βουνού, εκ των οποίων ο ένας τα 170 χιλιόμετρα στις Άλπεις. Έφτασες ποτέ σε τέτοιο σημείο εξάντλησης ώστε να πεις «τα παρατάω, δεν αντέχω άλλο»;

Σαν χαρακτήρας γενικά δεν μου αρέσει η εγκατάλειψη μιας προσπάθειας γι’ αυτό πάντα προετοιμάζομαι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, για κάθε αγώνα που πρόκειται να τρέξω. Παρ’ όλα αυτά σίγουρα έχουν υπάρξει και φορές που έχω νιώσει τεράστια εξάντληση στο σώμα στην ψυχή και στο μυαλό, κυρίως έπειτα από πολύωρες δοκιμασίες. Είναι εκεί που το σώμα σου στέλνει μέσω του μυαλού το λογικό σήμα «σταμάτα, δεν αντέχω άλλο!». Σε αυτό ακριβώς το σημείο ενεργοποιείται η δύναμη της ψυχής και κάνει την υπέρβαση και σου δίνει τη δύναμη να συνεχίσεις. Μου έχει τύχει σε αγώνα στο 100ό χιλιόμετρο να νιώθω ότι δεν πάει άλλο και στο 150ο να νιώθω ότι πετάω! Είναι απίστευτο πόσα ψυχικά και σωματικά αποθέματα κρύβουμε μέσα μας. Βέβαια για να τα ανακαλύψεις πρέπει να κοπιάσεις και να ιδρώσεις πολύ!

Πόσο διαφορετικός είναι ένας απλός μαραθώνιος σε σχέση με έναν μαραθώνιο βουνού; Το υψόμετρο πόσο πιο εξαντλητικό μπορεί να αποδειχθεί;

Θεωρώ ότι κάθε ένας έχει την ομορφιά του και φυσικά είναι διαφορετικοί. Ο μαραθώνιος στην άσφαλτο έχει την ομορφιά της ταχύτητας των γρήγορων περασμάτων και σε γενικές γραμμές του σταθερού τέμπο. Ένας μαραθώνιος βουνού πρώτα από όλα έχει το υπέροχο τοπίο μέσα στο οποίο εξελίσσεται. Οι διαρκείς εναλλαγές στο τοπίο, στο τερέν και στα υψομετρικά δίνουν μια άλλη μορφή στον αγώνα, διότι διαφορετικά πρέπει να πας στην ανηφόρα, διαφορετικά στην κατηφόρα, διαφορετικά στο βραχώδες τερέν και διαφορετικά στο χωμάτινο. Το βουνό επιφυλάσσει και πολλές απρόβλεπτες καιρικές εναλλαγές (κάποτε στον Όλυμπο ξεκινήσαμε με 22 βαθμούς από το Δίον και στο Οροπέδιο των Μουσών έριχνε χιονόνερο) πράγμα που σημαίνει ότι έχεις και τη διαχείριση των ρούχων που θα πρέπει να κρατάς μαζί σου. Επίσης, ο αριθμός των σταθμών τροφοδοσίας σε έναν ασφάλτινο μαραθώνιο είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτό του βουνού με αποτέλεσμα να πρέπει να φροντίσεις και για την τροφοδοσία σου.

Τα 170 χιλιόμετρα των Άλπεων τα έτρεξες μέσα σε κάτι παραπάνω από 45 ώρες. Πώς είναι να τρέχεις 45 ώρες ξύπνιος;

Πριν από χρόνια, τότε που δεν έτρεχα συστηματικά, αν μου έλεγε κάποιος ότι κάποια στιγμή θα κάνεις ένα αγώνα 170 χιλιομέτρων ή ότι θα μπορείς να τρέχεις 45 ώρες συνεχόμενα πραγματικά θα έλεγα πως είναι τρελός. Παρόλα αυτά σιγά-σιγά και κάνοντας ένα βήμα κάθε φορά, αφού πρώτα έκανα ατέλειωτα χιλιόμετρα σε βουνά και πολλούς αγώνες υπεραποστάσεων –κυρίως βουνού– ήρθε και η στιγμή να δοκιμάσω και κάτι τόσο μεγάλο και δύσκολο, διότι πέραν των 170 χιλιομέτρων μην παραβλέπουμε ότι ο συγκεκριμένος αγώνας έχει και 11.000 υψομετρικά. Αυτό σημαίνει ότι στα 170 χιλιόμετρα καλείσαι να ανέβεις σχεδόν 4 φορές στον Όλυμπο! Σίγουρα δεν είναι καθόλου εύκολο η κόπωση και το θέμα του ύπνου, αλλά όπως είπα και προηγούμενος τα πάντα είναι θέμα προετοιμασίας ψυχικής και σωματικής.

Όταν πια τερματίζεις έπειτα από μια τέτοια εξαντλητική διαδρομή, ποιες ήταν οι επιπτώσεις για τον οργανισμό σου; Πολλοί αθλητές παραπονιούνται, για παράδειγμα, για τις αρθρώσεις τους ή για ακατάσχετη υπνηλία. Εσύ ήρθες αντιμέτωπος με κάποιο τέτοιο σύμπτωμα;

Γενικά είμαι από τους τυχερούς έως τώρα και ποτέ δεν είχα κάποιο σοβαρό τραυματισμό. Φυσικά και υπάρχει το κλασικό πιάσιμο που δεν μπορείς να κατέβεις σκαλιά και όλοι γελάνε με τον τρόπο που περπατάς, αλλά αυτό διαρκεί λίγες μόνο μέρες. Προφανώς, μετά από μια τέτοια προσπάθεια για αρκετές μέρες νιώθω τον οργανισμό μου να είναι πολύ υποτονικός. Θέλω να κοιμάμαι και φυσικά να τρώω. Σε έναn αγώνα 100 χιλιομέτρων μπορεί να χάσεις μέχρι και 14.000 θερμίδες, φανταστείτε λοιπόν τι ενέργεια χρειάζεσαι για να αναπληρώσεις αυτά που έχασες και να ξαναγεμίσεις τις αποθήκες του οργανισμού.

Με το χέρι στην καρδιά, ποια είναι η αγαπημένη σου διαδρομή από αυτές που έχεις τρέξει;

Είναι πολλές, διότι κάθε βουνό έχει ξεχωριστή ομορφιά. Από τα πανέμορφα δάση της Δράμας, το σπάνιο περιβάλλον του Ζαγορίου μοναδικό από πλευράς βιοποικιλότητας, τις άγριες ορθοπλαγιές του Ολύμπου, την υπερκόσμια ομορφιά του Ψηλορείτη και των Λευκών Ορέων στην Κρήτη μέχρι τα μοναδικά τοπία του Mont Blanc. Παρόλα αυτά αν είχα να διαλέξω μόνο μία διαδρομή αυτή θα ήταν στο Ζαγόρι, τον αγώνα TERA 80KM, οι εναλλαγές στο τερέν –το πέρασμα από τη Δρακόλιμνη, το φαράγγι του Βίκου, ο ποταμός Βοϊδομάτης, τα χωριά με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική τους και τα πέτρινα γεφύρια– προσφέρουν συγκίνηση και δύναμη για έναν τόσο απαιτητικό αγώνα.

Είσαι ο εντεταλμένος δημοτικός σύμβουλος Ρεθύμνου για τον Αθλητισμό, έχεις αναλάβει τη διοργάνωση δύο δρομικών αγώνων κι ενός τριάθλου, που τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στο Ρέθυμνο. Θεωρείς ότι το Ρέθυμνο και η Κρήτη γενικότερα μπορεί να επενδύσει σε αυτό που ονομάζουμε αθλητικός τουρισμός;

Προφανώς και η Κρήτη, όπως και κάθε άλλη περιοχή της χώρας μας, θεωρώ ότι και μπορεί και πρέπει να επενδύσει στο αθλητικό - πεζοπορικό τουρισμό. Οι λόγοι είναι πολλοί. Πρώτα απ’ όλα η χώρα μας πέρα από τις πανέμορφες  παραλίες, τα καταγάλανα νερά της θάλασσας και το λαμπρό φως του  ήλιου έχει χιλιάδες άλλες ομορφιές τις οποίες πρέπει να αναδείξει. Μια επένδυση σε εναλλακτικές μορφές τουρισμού όπως ο αθλητικός θα δώσει τη δυνατότητα της επέκτασης της τουριστικής σεζόν σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Εμείς σαν δήμος Ρεθύμνου και ειδικά το τμήμα αθλητισμού κάνουμε μια τεράστια προσπάθεια μέσα από τις διοργανώσεις που αναφέρατε αλλά και με πολλές άλλες να προβάλουμε τη φυσική ομορφιά του τόπου μας, την κρητική φιλοξενία και φυσικά την αγάπη μας για τη διά βίου άθληση.

Βρισκόμαστε λίγο πριν από το σφύριγμα της εκκίνησης για τον 37ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Έχεις να μοιραστείς ένα μυστικό με αυτούς που θα τρέξουν για πρώτη φορά τα 42 χιλιόμετρα;

Τελευταίες μέρες πριν από τον μαραθώνιο πολύ ύπνο, ξεκούραση και καλό φαγητό (κυρίως υδατάνθρακες). Στον αγώνα να ξεκινήσουν χαλαρά και να μην παρασυρθούν από τον κόσμο γύρω τους, ο καθένας έχει τον ρυθμό του. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να έχουν δυνάμεις αργότερα. Και φυσικά πρώτα και πάνω από χρόνους, επιδόσεις και θέσεις κατάταξης προτείνω να απολαύσουν αυτό το υπέροχο ταξίδι να γευτούν κάθε δευτερόλεπτο. Καλή επιτυχία σε όλους!