To Kokakias άνοιξε στο Κολωνάκι και σερβίρει διαφορετικές εκδοχές του γλυκού κοκ
Είναι μία από τις μεγαλύτερες αλήθειες του σύμπαντος ότι ένας γλυκατζής δεν ησυχάζει ποτέ. Η ανάγκη του για ζαχαρένιες λιχουδιές είναι ακατάπαυστη, κάνοντάς τον να γυρίζει την πόλη σαν πεινασμένο λαγωνικό. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να βρει το επόμενο sweet spot της πόλης που θα ικανοποιήσει τον εθισμό του. Κάπως έτσι λοιπόν και εγώ, η τζάνκι, περπατούσα στο κέντρο της Αθήνας αναζητώντας την καθημερινή μου δόση, μέχρι που ο δρόμος με έβγαλε στην Πατριάρχου Ιωακείμ και συνάντησα τον Κοκάκια.
Μαγαζί με τέτοιο όνομα σε κάνει να σταματήσεις την πορεία σου έτσι κι αλλιώς, είτε σου αρέσουν τα γλυκά είτε όχι. Πόσο μάλλον όταν το «Kokakias» είναι γραμμένο με ροζ γράμματα και περιτριγυρισμένο από φωτάκια και λουλούδια. Εκεί είσαι σχεδόν σίγουρος ότι θέλεις να μπεις στο εσωτερικό και να ανακαλύψεις περισσότερα. Ροζ λεπτομέρειες, μαρμάρινα τραπέζια, μία συμπαθέστατη κοπέλα να σερβίρει καφέ και αριστερά μία τεράστια βιτρίνα, γεμάτη με γλυκά που μοιάζουν σαν φουσκωμένα cupcakes.
Εδώ είμαστε. Η γλυκιά ικανοποίηση βρίσκεται τόσο κοντά που με πιάνει ταχυπαλμία. Τα cupcakes ή παστάκια ή φάνσι choux θα γίνουν δικά μου.
«Βασικά δεν είναι παστάκια είναι κοκ», με πληροφορεί ο Χρήστος, υπεύθυνος του μαγαζιού, με υπερηφάνεια στο βλέμμα.
Απογοήτευση. Καταστροφή. Πανωλεθρία.
Όπως οι περισσότεροι millennials της Ελλάδας, που δεν μεγάλωσαν με τα κοκ και έτσι δεν έχουν νοσταλγικούς λόγους να τα συμπαθούνε, τα θεωρώ ένα από τα γλυκά – ντροπή των γλυκών. Ξεκινάνε από μία στρώση στεγνού και αδιάφορου παντεσπανιού, το οποίο ακολουθεί μία στρώση λευκής κόλλας που προσπαθούν να μας πουλήσουν ως κρέμα. Και αυτός ο όλεθρος συμπληρώνεται από μία απαίσια, πλαστική, ζαχαρωμένη «σοκολάτα» που μόνο οργή μπορεί να προκαλέσει. Με άλλα λόγια χρειάζεται να έχω μεγάλη υπογλυκαιμία για να τα φάω.
«Ε, αυτό που περιγράφεις; Καμία σχέση», υπόσχεται ο Χρήστος, ανοίγοντας την ροζ βιτρίνα για να μου προσφέρει ένα κοκ με γεύση lemon pie. H πρώτη διστακτική μπουκιά συνοδεύεται με μία δεύτερη, μεγαλύτερη, καθώς η γεύση της αφράτης χειροποίητης ζύμης κοκ περιπλέκεται με πλούσια κρέμα λεμονιού και εξαιρετική μαρέγκα. Τρίτη μπουκιά δεν υπάρχει, γιατί ήδη το έχω φάει ολόκληρο.
Τόσο ο Χρήστος όσο και η συνεργάτις του Κυριακή είχαν την πολύ δημιουργική ιδέα να «αναστήσουν» ένα γλυκό του παρελθόντος, εκσυγχρονίζοντάς το όμως με τον πιο νόστιμο τρόπο. Χρησιμοποίησαν το κοκ ως τον γευστικό τους καμβά και με την βοήθεια της εξαιρετικής pastry chef Λίνας Μπούρα, του άλλαξαν μορφές, μεγέθη και γεμίσεις, έτσι ώστε να αρέσει σε όλους. Ακόμα και στους πιο δύσκολους!
Μερικές από τις παραλλαγές που μπορείς να δοκιμάσεις είναι κοκ μιλφέιγ, με υπέροχη κρέμα και «φύλλο» από επάνω (πολύ instagrammable), ινδοκάρυδο, λευκή σοκολάτα με φράουλα και raspberry, σοκολάτα bitter με πορτοκάλι (ΤΟΣΟ ωραίο και σοκολατένιο), ferrero και τιραμισού.
Προσωπικό αγαπημένο ήταν το cheesecake, με κρέμα τυριού που ξεχείλιζε γύρω-γύρω των κοκακίων, λαχταριστή μαρμελάδα και τρίμματα μπισκότου. Τόσο γλυκό όσο έπρεπε ώστε να θέλεις να φας τουλάχιστον τρία πριν συνεχίσεις στην επόμενη δοκιμή. Φυσικά οφείλω να αναφέρω και το «σούπερ κοκ» (όπως λέμε super food), με μέλι, κρέμα κανέλας και αποξηραμένα φρούτα, τέλεια επιλογή για τους φιτ της παρέας που θέλουν να συμμετέχουν στην εμπειρία.
Αν θέλεις να πας την απόλαυση ακόμα παραπέρα, σίγουρα πρέπει να δοκιμάσεις και το προφιτερόλ με γέμιση σοκολάτας γάλακτος και συμπληρωμένο από κοκάκια, για το σωστό overdose. Όλα αυτά υπάρχουν και σε εκδοχή γίγας, για ένα ωραίο δώρο αν είσαι καλεσμένος σε σπίτι (ή για εσένα μόνο, μία Παρασκευή βράδυ).
Πλήρως μετανιωμένη για την προκατάληψή μου, έχω μόνο μία τελευταία ερώτηση να κάνω στον Χρήστο: τι ήρθε πρώτο, το όνομα ή η ιδέα για το θέμα του μαγαζιού;
Με σαρδόνιο χαμόγελο και ανασηκωμένα φρύδια μου απαντάει «εσύ τι λες;».
Άτομα που μέσα στο καλαμπούρι με τους φίλους τους κάνουν λογοπαίγνια για ένα μαγαζί που λέγεται «Kokakias» και πουλάει κοκ, τα συμπαθούμε. Άτομα που αποφασίζουν να κάνουν την πλάκα τους πραγματικότητα και φτιάχνουν τέτοια ζαχαρωτά όνειρα, τα εμπιστευόμαστε.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
11°
