Στο μυαλό μου η Τσικνοπέμπτη, περισσότερο ίσως κι από γιορτή-αποθέωση του κρέατος, είναι η γιορτή της γειτονιάς. Σας συστήνω κι εσείς να την τιμήσετε τη γειτονιά σας, αν όμως θέλετε να το κάψετε πραγματικά το πελεκούδι σάς έχω τον άσο στο μανίκι! Τα περίφημα και από πολλούς (μαζί κι εγώ) παρεξηγημένα Βλάχικα της Βάρης! Πήγα μετά από πολλά χρόνια, μαζί με φίλους, καλεσμένοι του εξαιρετικά ταλαντούχου και Top Chef Αθηναγόρα Κωστάκου, για την ακρίβεια καλεσμένοι του μπαμπά του, κυρίου Δημήτρη Κωστάκου (τώρα εξηγούνται όλα…).
Ο οποίος έχει από το 1963 τις ταβέρνες Βλάχικα και Άγραφα που βρίσκονται δίπλα-δίπλα και μαζί με τις άλλες της περιοχής είναι η εξέλιξη των παλιών καφενείων-σταθμών που υπήρχαν παλιά για τους τσοπάνηδες που κατέβαιναν από Πάρνηθα. Γύρω στο ’60 όλες τους μετατράπηκαν σε χασαποταβέρνες με πελάτες και της «καλής κοινωνίας», με ηθοποιούς, τον… Πελέ, τον Στράτο Διονυσίου. Αν λοιπόν ο γιος το έχει με τις «nouveaute» και δημιουργεί τη σύγχρονη ελληνική κουζίνα, ο πατέρας ξέρει όλα τα μυστικά για να σε ευχαριστήσει με έναν τρόπο «αρχαίο», ανεπιτήδευτο, απλά συγκλονιστικό. Να σας τα πω από την αρχή: Οι πιατέλες, δεν είχαμε καλά-καλά κάτσει στο τραπέζι, κι είχαν αρχίσει να καταφτάνουν –αξιοσημείωτος ο στρατός από εκπαιδευμένους σερβιτόρους, οι πιο πολλοί είναι με τον κύριο Δημήτρη μαζί από τα νιάτα τους.
Οι πρώτες περιείχαν γαρδουμπάκια. Άλλο να σας τα λέω, άλλο να τα βλέπατε, πού και να τα γευόσασταν. Κολασμένη γεύση, ξεροψημένα απ’ έξω και γεμιστά με γλυκάδια μέσα, γύρω-γύρω την πιατέλα στόλιζαν πατάτες-οβίδες των οποίων η νοστιμιά συνομιλούσε με τα ιερά και άχραντα της ελληνικής μας γεύσης, από κάτω «κρυβόντουσαν» χορταράκια, λίγα και ποτισμένα από την κρεατένια και βουτυράτη νοστιμιά των αποπάνω.
Συνεχίσαμε με κοκορέτσια, εξοχικά, μποξαδάκια (μπόλια του αρνιού και μέσα συκώτι), κοντοσούβλια… μέχρι στιγμής δεχόμασταν το… welcome του κυρίου Δημήτρη! Η νέα παρτίδα είχε χόρτα του βουνού, φέτα από την Ήπειρο (από τα Γιάννενα παίρνουν και τα κρεατικά τους), σαλάτες, και στη συνέχεια λουκάνικα δυο ειδών, ψητό μικρό γουρουνόπουλο-λουκούμι, αρνί σούβλας, παϊδάκια τοσοδούλικα και μερακλίδικα. Μαζί και νέες πιατέλες με πατάτες, ε, εκεί σηκωθήκαμε και πήγαμε να δούμε το μεγάλο καπακωτό φούρνο που ανοίγει με τροχαλία και μέσα ψήνει τα λουκούμια κρέας και πατάτες.
Ήπιαμε χύμα κρασί (πολύ), κλείσαμε με εκμέκ καταΐφι (με εφτά δάχτυλα σαντιγί από πάνω) και με γιαούρτι στάνης με μέλι. Τόσο νόστιμο, καλό κρεατικό, τέτοια «ταβερνίσια» χάρη είχα χρόνια να γευτώ. Αξίζει τον κόπο, σήμερα Τσικνοπέμπτη, αν θέλετε κάτι πραγματικά αυθεντικό να τον πάρετε το δρόμο για τα Βλάχικα. Τις τιμές τις είδα φιλολαϊκές, με μεγάλη κατανάλωση και με κρασί περίπου €20 το άτομο.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
11°
