Η Elea είναι «συνοικιακό» εστιατόριο και ο σεφ της Μιχάλης Μερζένης σερβίρει πιάτα ελληνικής, «σπιτικής» κουζίνας
Αυτό το κομμάτι του Γαλατσίου, το γνωρίζεις μόνον αν είσαι της γειτονιάς. Αυτής της γειτονιάς ανάμεσα σε τόσες που αγνοούμε στη μεγάλη πόλη, που έχει τη δική της ιδιωτικότητα, την ήσυχη ζωή που δεν απασχολεί κανέναν. Που δεν έχει διάσημες πιάτσες και εστιατόρια, μόνο ανώνυμες πολυκατοικίες και έναν εσωτερικό ρυθμό, ενδεχομένως και ανθρώπους που γνωρίζονται μεταξύ τους και λένε και κάτι περισσότερο από μια καλημέρα. Οπότε, το γεγονός πως ένας γνωστός σεφ, όπως ο Μιχάλης Μερζένης του Άσωτου εστιάζει εδώ ένα νέο εγχείρημα, αποτελεί κυριολεκτικά… γεγονός. Που πολύ θα ήθελες να εξερευνήσεις τα ντεσού του. Η Σύρου, λοιπόν, είναι ένα παραδρομάκι της Γαλατσίου, μικρό πλην ευρύχωρο, το οποίο επέλεξαν ο Παναγιώτης Λάλος και η Χρυσούλα Βασιλοπούλου, για να στήσουν τη δική τους, μικρή αυτοκρατορία. Τρία συναπτά μαγαζιά στη σειρά, ένα άξιο ζευγάρι που από την πρώτη του νεότητα δραστηριοποιείται στο εμπόριο ρούχων, μια επιχείρηση που άνθισε μέσα στον κορονοϊό.
Elea, ένα νόστιμο εστιατόριο στο Γαλάτσι με σεφ τον Μιχάλη Μερζένη
Ανάμεσα στα δυο μαγαζιά ρούχων που σερβίρουν και καφέ, υπήρχε ένα άκρως επιτυχημένο μεζεδοπωλείο, το οποίο πήραν όταν έκλεισε για να φυτέψουν τη δική τους Elea ή αλλιώς, ένα χαλαρό εστιατόριο, με ωραίες μουσικές που δεν σε ξεκουφαίνουν, χρώματα της γης, ελιές στις γλάστρες, αληθινά υλικά, αναφορές στην ελληνικότητα.
Στην Elea, νοιώθεις τον Μιχάλη λιγότερο αγχωμένο, να σου μαγειρεύει μια Ελλάδα σαν φαγητό της Κυριακής, γεύσεις καθαρές που μπαίνουν στη μέση του τραπεζιού, νοστιμιά κατανοητή και προσβάσιμη, που δεν μαγειρεύτηκε για να ποζάρει στα σόσιαλ αλλά για να σου φτιάξει απλά το κέφι. Από το ζεστό, καψαλισμένο, βαρύ και προζυμένιο χωριάτικο ψωμάκι που συνοδεύεται από ελιές και έναν νόστιμο, πικάντικο πελτέ δουλεμένο με ελαιόλαδο και μπούκοβο, νοιώθεις τη θαλπωρή. Γενναιοδωρία θα γευτείς και στο πλούσιο ταμπουλέ που γίνεται με φαγόπυρο, έχει ρόδι, σταφίδες, δυόσμο, σουμάκ και μπόλικα φρέσκα, λεμονάτα μυριστικά. Η τηγανιά, ξεχωρίζει από την παραδοσιακή με την ποιότητα και τη νοστιμιά του μαύρου χοίρου που δανείζει τη γεύση του στις γλυκές κόκκινες πιπεριές, αφήνοντας αρώματα από τσίπουρο και καπνιστή πάπρικα.
Στα νοστιμότερα των ορεκτικών, η ανοιχτή σπανακόπιτα. Πολυφορεμένη θα μου πεις και θα ’χεις δίκιο αλλά αυτή, πραγματικά αξίζει. Για τα ζωντανά ψιλοκομμένα χόρτα και τα φρέσκα μυρωδικά που αγκαλιάζονται ωραία με τη βουτυράτη φέτα και κάθονται πάνω σε μια πεντανόστιμη ζύμη που μοιάζει με χειροποίητη πίτα για σουβλάκι. Τυλίγεις ρολό το κομμάτι, χαίρεσαι την πιο νόστιμη, ζουμερή στιγμή ενός διαφορετικού, ελληνικότατου «τυλιχτού». Και τα ντολμαδάκια που περνούν από τη σχάρα, σπιτικά και μαμαδίστικα, μέσα σε μια ελαφριά, γιαουρτένια σος. Η διαφορά τους, στο καβουρδισμένο κουκουνάρι και τη σταφίδα που μπαίνουν από πάνω αντί να ενσωματωθούν στη γέμιση, μια επιπλέον τραγανή, ξινόγλυκη νότα στη μπουκιά.
Στα κυρίως, πολλά τα δελεαστικά, αλλά εγώ προσωπικά, στην Elea έσπευσα με μια συγκεκριμένη προσδοκία: να δοκιμάσω το ψητό κοτόπουλο του Μιχάλη, το οποίο έχει χαραχτεί στο μυαλό μου από όταν το δοκίμασα στο La Meat Maison. Ο Μερζένης έχει έναν έρωτα με το κοτόπουλο και με ένα take away στο βιογραφικό του εξαιρετικά αφιερωμένο σ’ αυτό, ξέρει απέξω όλα τα μυστικά του. Αυτό, λοιπόν, το κοτοπουλάκι, είναι όνειρο, με μια ολοτράγανη κρακελαριστή πετσούλα με έντονο αλάτι και μια ζουμερή σάρκα που τόσο ταιριάζει με τον αλλιώτικο πουρέ. Τον ελληνικό, τον δουλεμένο στο χέρι, με λαδορίγανη και γεύση από πατάτες στο φούρνο της μαμάς.
Τα κρητικά σιουφιχτά φτιάχνουν τη σάλτσα τους από το εσωτερικό του πικάντικου λουκάνικου, δένουν με καμένο βούτυρο, δροσίζουν με λίγο γιαούρτι και νοστιμίζουν με μπόλικη τριμμένη γραβιέρα, ενώ τα ζουμερά κεφτεδάκια με σάλτσα ντοματένια, πιπεριά Φλωρίνης και πεκορίνο Αμφιλοχίας των ορεκτικών, μπορούν άνετα να παίξουν έναν «κυρίως» ρόλο, αν έχεις επιθυμήσει φαγάκι σπιτικό. Με θαλπωρή ξεκίνησες, με ζεστασιά θα τελειώσεις, με το ωραίο εκμέκ, φτιαγμένο με μυρωδάτο τσουρέκι, κρέμα από μαχλέπι και παγωτό καϊμάκι στο πλάι του. Ωραία και η διαφορετική πορτοκαλόπιτα, με κρέμα από πορτοκάλι και λουίζα στην κορυφή και ένα δροσερό πορτοκαλένιο σορμπέ κοντά της.
Στην επίγευση της βραδιάς, επέστρεψα σπίτι με την αίσθηση πως ο Μιχάλης με κάλεσε σπίτι του, να μου μαγειρέψει μαζί με φίλους αυτά που δεν θα μαγείρευε ποτέ σε ένα εστιατόριο.
13°
