Το Tone Saqartvelo στην πλατεία Θυμαρακίων είναι ένα αυθεντικό γεωργιανό εστιατόριο που αξίζει να δοκιμάσεις
Τη δεκαετία του ’90, τότε που ο κομμουνιστικός πλανήτης έγινε συντρίμμια, οι Γεωργιανοί πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς που τους έφερε και στην Ελλάδα. Τριάντα χρόνια μετά, πολλοί πρόκοψαν, οι συνθήκες άλλαξαν, άνοιξε μαζί και ο δρόμος της επιστροφής στην πατρίδα. Όμως ακόμη, η γεωργιανή κοινότητα της Ελλάδας μετρά γύρω στις 25.000 ψυχές, σκορπισμένες ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη και την Κρήτη. Αντίθετα με άλλες κουλτούρες, όπως η αλβανική, που δεν άφησαν ισχυρό αποτύπωμα στη γαστρονομία μας, η γεωργιανή γεύση μας κέρδισε κυρίως με τους χτιστούς φούρνους της που ψήνουν το αφράτο λαβάς ψωμάκι τους, μάθαμε και αγαπήσαμε και τα χινκάλι, τα μεγάλα γεμιστά με κιμά ραβιόλια, που είναι ένα κι ένα για το χανγκόβερ -όπως ισχυρίζονται οι Γεωργιανοί που με τη βότκα διατηρούν ισχυρούς δεσμούς. Μέχρις εκεί, όμως, και μέχρι που η ζωή με έφερε στα Θυμαράκια, πλατεία παρακείμενη της Λιοσίων, με μυθικό όνομα κατευθείαν βγαλμένο από τον ασπρόμαυρο ελληνικό κινηματογράφο.
Τα Θυμαράκια σήμερα, είναι μια τεράστια, έξω-καρδιά πλατεία, με τις πρασινάδες, τα καφέ, τα εστιατόρια, τα παιδάκια που παίζουν, τον κόσμο που τιτιβίζει στα παγκάκια. Εκεί, θα βρεις και το Tone Saqartvelo, με τα γαλάζια τραπεζάκια του και τους φούξια κρεμαστούς φο-κήπους, που μπορεί να μην χρειάζονται πότισμα, όμως ξέρουν να φτιάχνουν, ακόμη και χωρίς χλωροφύλλη, μια γωνίτσα σαν αγκαλιά, έναν χώρο που σε αγκαλιάζει οικεία και ζεστά και σε κάνει εντελώς να ξεχνάς πως κάθεσαι πάνω στο πεζοδρόμιο. Απέναντι, το εσωτερικό, με τον γεωργιανό, χτιστό φούρνο, τη βιτρίνα με τα πιο-60ς-πεθαίνεις γεωργιανά γλυκά και μια παρακείμενη αίθουσα, για πριβέ ανάγκες.
Tone Saqaetvelo, ένα γεωργιανό εστιατόριο στα Θυμαράκια
Και μόνο η λέξη Saqartvelo, που σημαίνει Γεωργία στη γλώσσα της, μαζί με τις δύσκολες λέξεις του μενού που στραμπουλάνε τη γλώσσα, σε ωθεί να γκουγκλάρεις, αναζητώντας πληροφορίες γι’ αυτή τη μοναδική καρτβελική, αρχαία, μυστικιστική γλώσσα του Καυκάσου, με τα παράξενα γράμματα που δεν μοιάζει με καμία και συγκαταλέγεται στις 4 πιο δύσκολες του πλανήτη. Ίσως γι’ αυτό οι Γεωργιανοί μιλούν τόσο καλά τη γλώσσα μας, η οποία θα πρέπει να τους μοιάζει ευκολάκι.
Ο Γκουράμ, με την british ευγένεια και τα ωραία αγγλικά θα σε βοηθήσει να μην χαθείς στη μετάφραση του μενού, εις βοήθεια θα προστρέξουν ευγενέστατα και όσοι/ες από τα γύρω τραπέζια έχουν αντιληφθεί πως δεν σκαμπάζεις από χάρτσο και μτσβάντι. Όχι φυσικά πως θα αποφύγεις ένα τραπέζι, που σε λίγο θα ξεχειλίζει από τις λιχουδιές, αλλά γι’ αυτό υπάρχουν και τα πακετάκια αλλά και οι μεγάλες παρέες, τις οποίες σου συνιστώ να φέρεις μαζί σαν αποφασίσεις το ταξίδι στην καθ’ ημάς «Γεωργία». Και τί δεν φάγαμε! Και πόσα δεν φάγαμε που πολύ θα θέλαμε να μπορούσαμε να φάμε!
Οι Γεωργιανοί αγαπούν τις ζύμες, οπότε, θα έρθει καυτό το λαβάς αλλά μάλλον δεν θα του δώσεις σημασία σαν φτάσει η ολοστρόγγυλη κιμαδόπιτα τσεμπουρέκι χινκάλι, μια στρογγυλή πίτα με ονειρεμένη ζύμη, σαν αφράτη κουρού, που δεν φοβάται το αληθινό, πεντανόστιμο αγελαδινό βούτυρο. Το ίδιο και το πεϊνιρλί, με το ζωντανό, άψογα ψημένο ζουμερό αυγό, που έρχεται με ένα μεγάλο καρέ από βούτυρο που λιώνει ηδονικά πάνω στο τραγανό γείσο και τα μαστιχωτά τυριά της γέμισης. Διάλειμμα στον υδατάνθρακα με μια εντυπωσιακή σαλάτα με ντομάτα, μαϊντανό, αγγούρι, κρεμμύδι, κροκέτες από τυρί, τρίγωνα από τυράκι και μπηγμένα στη μέση κράκερ από τυρί, που φτάνουν το μισό μέτρο ύψος, μια υπερπαραγωγή σε ντεκόρ κατευθείαν από τις μέρες του Τσελεμεντέ.
Υπέροχη πίτσα, βουτυράτη, τραγανή και αφράτη μαζί, με τα δικά τους μόνο τυριά, σολογκούνι και ιμερούλι, που είναι μάλλον ουδέτερα και απαλά στη γεύση τους και θυμίζουν τα τούρκικα ή ποντιακά τυριά. Ενδιαφέρον εδώ, έχει να δοκιμάσεις τα μαγειρευτά τους που μας είναι παντελώς άγνωστα. Η σαλιάνκα, μπουκιές μοσχάρι με ντομάτα και σκόρδο, φρέσκο μαϊντανό και ρόδι, ήρθε τσιτσιριστή μέσα στο πήλινο σκεύος της, με λουκουμάκι, ξεροψημένες πατατούλες φούρνου. Ένα άλλο κοκκινιστό μοσχαράκι ήρθε μέσα σε μια στρογγυλή ζύμη, από αυτές τις μαγικές, το κόβεις και από μέσα ξεχειλίζει η έντονα ντοματένια σάλτσα πάνω στο ζεστό ζυμαράκι. Περιττό να σου πω ότι εδώ είναι ο ναός του αληθινού, αγνού, μαστόρικου χινκάλι, με κιμά, με πατάτα ή με τυρί. Όλα να τα τιμήσεις!
Αυτή ήταν μια πρώτη μικρή βουτιά στα καλούδια της γεωργιανής κουζίνας, ένα τίποτα μπροστά στις προσφορές του μενού. Μια κουζίνα σπιτίσια, μαγειρεμένη με αλήθεια, αγάπη και καλά υλικά, γενναιόδωρη, κάπου ανάμεσα στον Πόντο, την Αρμενία-φτιάχνουν και πολύ καλό κεμπάπ-και την Τουρκία αλλά και με κάτι το ιδιαίτερο δικό της. Τα γλυκά, με τα προκλητικά ονόματα, «Του πουλιού το γάλα», ιντεάλι και τούρτα καφές, μάλλον ταιριάζουν περισσότερο στην ώρα του καφέ, ψηλά σαν ουρανοξύστες με κείνη τη λίγο στεγνή υφή των γλυκών της δεκαετίας του ’60. Αλλά τί να το κάνεις το γλυκό άμα έχεις το δικό τους χωνευτικό τσίπουρο-απόσταγμα που μας κέρασε η διπλανή παρέα…
13°
