Το Παλαιό Καφενείο -ή Γαρούφος- στον Βοτανικό είναι το πιο καλτ σουβλατζίδικο της Αθήνας
Τον Γαρούφο δεν μπορείς να τον χωρέσεις σε κατηγορίες. Γλιστρά σαν χέλι για να νοιώσει ελεύθερος και να αφήσει και 'σένα στην ησυχία σου, να χαλαρώσεις, να βγεις από τα κουτάκια σου και να αφήσεις το ρυθμό της κάθε νύχτας να σε παρασύρει σε κάτι άλλο και απρόσμενο. Ακόμη και το όνομά του είναι φλου αρτιστίκ. Ακούει στο Γαρούφος, ακούει και στο Παλαιό Καφενείο, ακούει και στο Coffee Shop. Το οποίο δεν είναι διόλου παραπλανητικό, αφού ο Γαρούφος κινείται σε δυο ταχύτητες. Μια πρωινή και μια ξενύχτισσα. Εξάλλου περίοπτο φτάνοντας θα σε υποδεχτεί το καφέ με υπότιτλο «Χαμογέλα, η ζωή είναι ωραία», το οποίο φημίζεται στην περιοχή για τις «καφεδάρες» του, τις οποίες συμπληρώνει με σάντουιτς, πίτες, μπέργκερ και κλαμπ σάντουιτς που έχουν εξίσου φήμη τρανή στους ανθρώπους της γειτονιάς. Πλάι ακριβώς, αλλά και πάνω στον δρόμο κάθε βράδυ ο Γαρούφος στήνει τα τραπεζάκια του, σε ποσότητα αναλόγως της ημέρας. Ελαφρώς διάσπαρτα τις καθημερινές, σφιχταγκαλιασμένα τα Σαββατοκύριακα.
Ο Γαρούφος είναι ένα καλτ καφενείο δίπλα στο ΠΛΥΦΑ
Μπροστά στο καφενείο και με θέα στο κοινό, στήνεται η περφόρμανς: μια μεγάλη ψησταριά, ένας πάγκος, ένα αυτοσχέδιο μπαράκι, μια ομπρέλα θαλάσσης, λουλουδικά. Όλα φτιαγμένα από υλικά παράταιρα, που νοιώθεις πως έχουν μαζευτεί από τα πεταμένα κι άχρηστα. Κατά μήκος, ξύλινα τραπεζάκια, παράταιρα και αυτοσχέδια, άλλα βαμμένα και άλλα όχι, άλλη μια ομπρέλα θαλάσσης δεμένη με σχοινιά στο δέντρο, πλάι τέντα κανονική, παραδίπλα ένα νάιλον. Ένα μεγάλο βαρέλι και στη μέση του άλλη μια ομπρέλα, όλα σαν σκηνικό. Η παλιά παράγκα της Ελλάδας του Καζαντζίδη, μια μνήμη από τα σκηνικά του Μίνου Αργυράκι για την «Πορνογραφία» του Χατζηδάκι.
Χορτασμένο λοιπόν, το εναλλακτικό, ψαγμένο, φιλοθεάμον, κοινό, από θεάματα, στην έξοδο πέφτει κατευθείαν στα πόδια του Γαρούφου, έτοιμο να απολαύσει τον «άρτον» του. Εκείνη την ώρα, οι χοές της ψησταριάς έχουν φτάσει στα ουράνια, το θολό από την τσίκνα τοπίο συναντά το ζενίθ του ελληνικού εξωτισμού, στη διαπασών ακούγεται «Έχω για παλάτια μου τα μαύρα μάτια μου» και «Δώσε με απονιά τη χαριστική βολή» και όλα μυρίζουν πανηγύρι στο χωριό.
Ο Γαρούφος έχει ταυτιστεί με τα σουβλάκια του και δικαίως, πλην, όμως, ρίξε μια ματιά στα μύρια-όσα του μενού, το οποίο ως πρόλογο, έχει τυπωμένο το μοναδικό δημοσίευμα που έγινε κάποτε για το μαγαζί και το οποίο θα σε συστήσει στον βίο και την πολιτεία του ιδρυτή Χρήστου Γαρούφου, ο οποίος υπήρξε μορφή φημισμένη σε όλα τα γύρω διαμερίσματα από Βοτανικό και Κολωνό μέχρι Μεταξουργείο και βάλε! Το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα προλάβεις τα ωραιότατα μαγειρευτά της κυρίας Παναγιώτας, τα οποία εξαφανίζονται άμα τη εμφανίσει, αλλά μην σκας.
Μεζεδάκια θαλασσινά και στεριανά, της σχάρας και του τηγανιού, θα προλάβουν κάθε σου επιθυμία. Μια μερακλίδικη μαρουλοσαλάτα σκέτη δροσιά και με φρέσκο λεμονάκι είναι ό,τι πρέπει για την όρεξη, με επιμέλεια βρασμένα και τα λαχανικά της βραστής σαλάτας. Ο καγιανάς ζουμερός, έντονα ντοματένιος, τον συνδυάσαμε με μια βουτυράτη γραβιέρα. Αυτά για αρχή, για να κάνεις χώρος στα σουξέ του Γαρούφου, που είναι οι διάσημες ομελέτες του, εκ των οποίων φυσικά και θα διαλέξεις την υπέροχα πληθωρική «με απ’ όλα», ήτοι λουκάνικο χωριάτικο, γραβιέρα και πατάτες. Επόμενο χιτ, το πελώριο γεμιστό μπιφτέκι, πλούσια κρεατένιο, ζουμερό, με νόστιμο κρέας και τη νοστιμιά από το ψήσιμο στα κάρβουνα.
Τα περίφημα, χειροποίητα καλαμάκια του, όντως αξίζουν τη φήμη τους για το κομμένο στο χέρι, εύγεστο κρέας και φυσικά, το ζουμερό ψήσιμο. Επίσης εξαιρετικό, το συκώτι. Βελούδινο, χωρίς ίνες, σωστά καθαρισμένο, ψήνεται χωρίς να χάσει την υγρασία και τα ζουμάκια του, φιλετάρεται και σερβίρεται με ελαιόλαδο και ρίγανη. Πολύ ωραία και η τηγανιά με τα συκωτάκια της και τη σαλτσούλα για τις βούτες, τις οποίες σου συστήνω με την ψημένη πίτα για σουβλάκι. Η πίτα είναι σοβαρή ιστορία και ο Γαρούφος ξέρει να τη διαλέγει αλλά και να την ψήνει στο σωστό μεταίχμιο μεταξύ τραγανότητας και αφρατοσύνης. Και φυσικά, θα καταλήξω στην εξαιρετική, κομμένη στο χέρι και άψογα τηγανισμένη πατάτα, την οποία στοιχηματίζω πως θα παραγγείλεις ξανά και ξανά και ξανά-μανά.
Μέχρι να χαρείς όλες τις νοστιμιές, γύρω σου έχουν συντελεστεί πολλές παραστάσεις, αναλόγως με τα κέφια της ημέρας. Μια παρέα στο τσακίρ-μεράκλωμα πάνω στο «Σβήσε με κυρά μου από τα τεφτέρια σου» έχει πάρει το μικρόφωνο και το όλο έχει εξελιχτεί σε καραόκε-πάρτι! Μπορεί κάποια/ος από άλλη παρέα σε λίγο να βγει στη σκηνή, μπορεί κάποιοι να το στήσουν στο χορό ή και τίποτα από αυτά να μην συμβεί, πάντως ο Μιθριδάτης, παλιός ναυτικός, μισός Ιρανός και μισός Αμερικάνος και νυν άρχοντας της ψησταριάς και του χώρου, θα ξεσηκώσει τον τόπο με τον δικό του, μοναδικό τρόπο.
Τους χειμώνες κι όταν πιάνει ψύχρα, χωρίς να το ζητήσεις τα υπέροχα κορίτσια της εξυπηρέτησης –γεια σου Σουλάρα-, προσγειώνουν κάτω από τα πόδια σου, στη μέση του τραπεζιού, ένα δοχείο με κάρβουνα. Αυτά τα κάρβουνα βγάζουν μια ζεστούλα που σου ανεβαίνει από τα πόδια ως την καρδιά. Και αυτή η αίσθηση, είναι η περίληψη του κόνσεπτ Γαρούφος, γενικότερα. Μπες στην ταινία!
13°
