Συντρίμμι: ένα πεντανόστιμο συνεργατικό καφενείο στον Βοτανικό
Το συνεργατικό καφενείο Συντρίμμι τον τελευταίο καιρό έφτανε από παντού στα αυτιά μου, μαζί με ενθουσιώδεις κριτικές. Ένα τέτοιο όνομα, που αιωρείται ανάμεσα στον όλεθρο και το τσακίρ κέφι, σε κάνει να θες να το γνωρίσεις και να το δεις από κοντά. Κρατήσεις δεν γίνονται, με ενημέρωσε η κοπέλα στο τηλέφωνο πλην όμως, μου υπέδειξε να είμαι εκεί στις 7, τελευταία ευκαιρία για μια στον ήλιο μοίρα. Με γυαλιά ηλίου καταφθάσαμε για βραδινό 7 νταν, με μια αγωνία μαζί, για το τί μέλλει γενέσθαι. Και όντως, πετύχαμε μπίνγκο το τελευταίο τραπέζι, το οποίο στη στιγμή άρπαξα από τα χέρια μιας συμπαθούς παρέας.
Συντρίμμι, το ωραίο συνεργατικό καφενείο του Βοτανικού
Το πολύ όμορφο εσωτερικό, με τις γαλαζογκρί καρέκλες, τα καναπεδάκια, το μπαρ και τη μαγική χειροποίητη τοιχογραφία, σαν λευκή δαντέλα σε κεραμιδί φόντο, αυτή την εποχή στέκει άδειο και περιφρονημένο. Καθώς, δικαίως, όλοι προτιμούν τη μαγική αυλή, μια σωστή αυλή των θαυμάτων, λουλουδιαστή, καταπράσινη, ένας περίκλειστος παράδεισος που δεν υποψιάζεσαι αν δεν περάσεις το κατώφλι του. Το Συντρίμμι μπορεί να το θυμάσαι από το Θησείο, στο χώρο ενός παλιού, πεντάμορφου καφενέ. Δυστυχώς, το κτίριο πήρε το δρόμο για άλλο ένα airbnb, οπότε και το συνεργατικό καφενείο, μόλις βρήκε το καινούργιο σπίτι του στο Βοτανικό, με τεράστια επιτυχία, αν κρίνω από τα πλήθη που συνεχώς συνωστίζονται στην είσοδο για να πάρουν μια αρνητική απάντηση. Αν δεν θέλεις να ταλαιπωρηθείς, έχεις περισσότερη τύχη το μεσημέρι.
Από την πρώτη σαλάτα, με τα καταπράσινα βλίτα με το ωραίο ελαιόλαδο, τριμμένη παλιάς κοπής μαλακή σαν βούτυρο φέτα και λίγο σουσάμι, αντιλαμβάνεσαι πως η κουζίνα δεν είναι η διεκπεραιωτική ενός τυχαίου καφενέ. Η ευχάριστη διαπίστωση συνεχίζεται με τα αλ ντέντε αμπελοφάσουλα, με ψιλοκομμένη ελιά, φέτα και μια μπουκιά και συχώριο βινεγκρέτ ντομάτας πάνω σε χαρουπένια, ωραία μουσκεμένα στη σος ντακάκια. Μια απρόσμενη γλυκόξινη γεύση, που κλείνει το μάτι σε έναν διαφορετικό ντάκο. Το ιμάμ, είναι στην ουσία μια ολόκληρη μελιτζάνα, μελωμένη, ξεροψημένη και ζουμερή, με μπόλικο γλυκό κρεμμύδι και κανέλα, πάνω σε μια βελούδινη κρέμα μυζήθρας με αρωματικό ελαιόλαδο. Θράψαλο τουρσί δεν είχα ξαναδοκιμάσει αλλά αποδείχτηκε ακόμη μια επιτυχία: χοντρές, μαλακές ροδέλες από θράψαλο διακριτικά ξυδάτες, πάνω σε ένα στρώμα από βραστό σιτάρι με ντοματούλα, πιπεριά και δεκάδες αρώματα από φρέσκα μυρωδικά, μαζί και ροζέτες βελούδινου ταραμά. Τα χοιρινά μπριζολάκια τα έβλεπα να περνούν πάνω από το κεφάλι μου σε όλα τα τραπέζια και τα ζήλεψα, έτσι λαχταριστά, φιλεταρισμένα, μέσα σε μια σάλτσα από πράσινη πιπεριά με τηγανητές, αληθινές πατάτες. Και όντως, αποδείχτηκαν εξαιρετική επιλογή.
Από τα κυρίως, ό,τι νοστιμότερο, το ζυγούρι με πιλάφι και γιαούρτι, που σε παραπέμπει στο κρητικό πιλάφι. Στην πράξη, είναι ένα άρτια ψημένο ριζότο, με νόστιμο ρύζι, ενσωματωμένο το γιαούρτι στη μελωμένη σάλτσα του, το κρέας ζουμερό, τρυφερό, πεντανόστιμο, με μπόλικο φρεσκοτριμμένο πιπέρι-τη μόνη συντροφιά που αντέχει ένα ρουστίκ ζυγούρι. Μια νέα εκδοχή του πιλαφιού, που κρατά το πρωτόκολλο της κρητικής νοστιμιάς.
Στην κουζίνα, η Ελίνα Πολιταρίδου και ο Νίκος Βασιλάκης, που δεν τους ξέρουμε αλλά πολύ χαιρόμαστε που τους δοκιμάσαμε. Νοιώθεις την τεχνική, την άνεση, νοιώθεις ότι μπορούν να κάνουν πολύ περισσότερα αλλά χαίρεσαι κιόλας που δεν τα κάνουν αυτά τα περισσότερα. Όσο κυλά η νύχτα, κομπανίες μπαίνουν στον κήπο, κλαρίνα, τρομπέτες και νταούλια τραγουδούν το «να σ’ αγαπώ ήντα ’θελα» και όλα γίνονται πανηγύρι κάτω από το φεγγάρι, η πιο διονυσιακή καλοκαιρινή στιγμή της πόλης, που τη ζεις σαν δώρο και σαν ευλογία, αφού κατάφερε να σου σβήσει την κατήφεια των ειδήσεων και όλες μαζί τις ανησυχίες. Για όσο κρατά άλλη μια νύχτα-Συντρίμμι. Εδώ θα ξεκαλοκαιριάσουμε!
13°
