Η Σκόπα στην Ηλιούπολη έχει απλή και πολύ νόστιμη κουζίνα μιας αυθεντικής παλιάς ταβέρνας
Όταν έρχεσαι από το κέντρο, η Ηλιούπολη σου φαίνεται σαν άλλος, ευνομούμενος πλανήτης σε σχέση με το απειθάρχητο κέντρο. Φαρδιές λεωφόροι, σωστή ρυμοτομία, ολοστρόγγυλες καταπράσινες πλατείες -33 τον αριθμό!- καινούργιες, φροντισμένες πολυκατοικίες, πράσινο, τάξη και καθαριότητα. Aκόμη και τα περίπτερα εδώ είναι διαφορετικά, τακτικά και υπερφωτισμένα, να σου υπόσχονται και του πουλιού το γάλα. Η Ηλιούπολη σχεδιάστηκε μόλις το 1924 και οικοδομήθηκε από τον Κρητικό Παύλο Δρανδάκη, ο οποίος και τη βάφτισε, χαρίζοντας της το όνομα της Ηλιούπολης του Καΐρου, που του θύμιζε το πανεπιστήμιο στο οποίο και φοίτησε.
Σκόπα: ένα παλιό καφενείο στην Ηλιούπολη
Την ημέρα που πήγα, ο καιρός δεν ήταν καθόλου στα καλά του. Καταιγίδα και αέρας παλαβός, μια καθημερινή, είναι η απόλυτη συνταγή για να μην ξεμυτίσεις από το σπίτι και να εγκατασταθείς στον καναπέ σου. Και αφού δυο φορές η λαίλαπα με πήρε και με σήκωσε ρίχνοντάς με σε ένα δέντρο, σαν όαση αντίκρυσα τα πλαστικά ολόγυρα από τη Σκόπα. Η οποία είναι ένα παλιό καφενείο, απείραχτο και όπως το φαντάζεσαι. Μακρόστενο και ευμεγέθες, με τη λίγο υπερυψωμένη ανοιχτή κουζίνα του, φαντάζει σαν αλλόκοτο ανάμεσα στις λουσάτες πολυκατοικίες με τις περιποιημένες πρασινάδες και τις ανθισμένες περικοκλάδες. Και είναι αυτό που διαλέγουν για τον ελληνικό και το τάβλι τους από νωρίς το πρωί οι συνταξιούχοι της γειτονιάς, το κλασικό, το ανδροκρατούμενο. Μικρό εσωτερικό, πλαστικά, μεταλλικά και γενικώς παράταιρα και ανόμοια μεταξύ τους τραπεζοκαθίσματα που με τέτοιο καιρό καλύπτονται από μια πρόχειρη νάιλον-κατασκευή, σόμπες κρεμασμένες στα τζάμια και ανεμιστήρας αναλόγως καιρού. Σπρώχνοντας την πόρτα, η έκπληξη.
Στο καφενείο όχι δεν έπεφτε καρφίτσα αλλά και άλλοι πολλοί περίμεναν μια θέση στον ήλιο. Κόσμος, ντουνιάς και κοσμοπλημύρα μαζί. Τη Σκόπα, στην οδό Σκόπα, μου τη σύστησε κάποιος Σκόπας, περιγράφοντάς την σαν στέκι καλοφαγάδων Gen Z, που χάρη στις τιμές μπορούν εδώ να κάνουν όσες υπερβολές στις ρακές και τα καλαμαράκια αντέχει ένας βασικός μισθός. Αυτό, όμως, δεν το είχα φανταστεί. Ένα ανέλπιστο πάρτι, μια ατμόσφαιρα που σε ταξιδεύει στην Ανατολή, άνετα νοιώθεις στο Κάιρο, στη Βηρυττό ή στην Αλεξάνδρεια. Το κοινό, επίσης εξωτικό στα μάτια μου. Άντρες και πάλι άντρες και ξανά αγόρια, σε τεράστιες παρέες, οι περισσότεροι μοιάζουν αθλητές μετά την προπόνηση που έχουν καταφθάσει εδώ με θηριώδεις πείνες όπως δείχνουν τα βουνά από κοψίδια και τηγανητές πατάτες στα τραπέζια, οι γυναίκες μειοψηφούν αλλά είναι εκεί, διαφορετικές κοινωνικές φάσεις, άνθρωποι με κολλημένα μεταξύ τους τραπέζια που στην κανονική τους ζωή δεν θα είχαν ανταλλάξει ούτε καλημέρα.
Το απίστευτο στη Σκόπα είναι η οργάνωση και η ροή. Ευγενέστατα παιδιά φροντίζουν να σε τοποθετήσουν σε χρόνο-καρτούν, τα τραπέζια μαζεύονται και ξαναστρώνονται αστραπιαία, στο ίδιο άψε-σβήσε έρχεται και η παραγγελία σου, χωρίς όλο αυτό να μυρίζει ξεπέτα αλλά μια χαρούμενη, σπιντάτη ενορχήστρωση. Το ηπειρώτικο τσίπουρο σκέτο βάλσαμο μετά το ανεμοβρόχι, εγγύηση από τα Γιάννενα, την πατρίδα του Χριστόφορου και του Τάκη Τσίπη, των ιδιοκτητών της Σκόπας.
Στο μενού η θάλασσα μοιράζεται με τη στεριά χωρίς να τσακώνονται, από τη σαλάτα με τα βραστά λαχανικά καταλαβαίνεις την ποιότητα. Κάθε λαχανικό σωστά βρασμένο και ζεστό, στο χρόνο του, το πιάτο περιποιημένο. Τα ταιριάξαμε με μια ωραία, βουτυράτη γραβιέρα με ελίτσες και πήραμε και τα χόρτα, που ήρθαν καυτά, φρεσκοβρασμένα και σε μερίδα για δέκα πεινασμένους. Το φρέσκο θράψαλο, μοσχοβολούσε θάλασσα. Ψημένο στα κάρβουνα με μαεστρία, μαστιχωτό και μαλακό, περιποιημένο με ρίγανη και λίγο φρέσκο ελαιόλαδο, αυτή η μικρή φροντίδα που κάνει τη διαφορά και αλλάζει εντελώς το αποτέλεσμα. Ημέρας, σκέτο ιώδιο γαύρος, παναρισμένος και τηγανισμένος αλάδωτος, τραγανός, σαν εθιστικό τσιπσάκι. Από την ψαριά της ημέρας πήραμε τα προσφυγάκια, που ήρθαν και αυτά άψογα τηγανισμένα, με ολόλευκη και ζουμερή τη σάρκα τους. Με τα μοσχαρίσια μπιφτεκάκια αράξαμε στη στεριά, για να διαπιστώσουμε πως κι εδώ η Σκόπα διαπρέπει. Χοντρουλό, ζουμερό, κρεατένιο μπιφτέκι, από τα καλύτερα της πόλης. Μαγειρεύουν και πιάτα ημέρας από τα οποία τιμήσαμε τα ρεβίθια με τα χόρτα, ένα πιάτο αριστούργημα, γεμάτο φρέσκα μυρωδικά, τα ρεβίθια βελούδινα να λιώνουν στο στόμα, τα χόρτα να κρατούν την υφή και τη νοστιμιά τους.
14°
