Ένα αυτοκίνητο, μερικά βιβλία και η βροχή μπορούν να γίνουν ανάσες οξυγόνου για το μυαλό και την ψυχή
Oι αφορισμοί για τα ταξίδια είναι πολλοί, όπως είναι και οι συμβολισμοί, και εστιάζουν τόσο στον προορισμό όσο και στη διαδρομή. Η διαδρομή, βέβαια, είναι κάτι στο οποίο δίνεται έμφαση όταν το μέσο μεταφοράς προσφέρει κάτι πιο ρομαντικό, όμορφο και γραφικό, και γι’ αυτό τα ταξίδια με το αυτοκίνητο παίρνουν την πρώτη θέση σ’ αυτό. Η διαφορά σε σχέση με όλα τα άλλα μέσα μεταφοράς είναι βεβαίως ότι με το αυτοκίνητο μπορείς να κάνεις όσες στάσεις θες και να επιμηκύνεις ή να συντομεύσεις το ταξίδι σου ανάλογα με τον χρόνο ή τη διάθεσή σου. Μπορείς επίσης, σε μεγάλο βαθμό, να επιλέξεις τη διαδρομή σου· η πιο σύντομη δεν είναι πάντα η πιο επιθυμητή.
Η αναμονή όμως… η αναμονή, και ό,τι συμπεριλαμβάνει είναι αυτή που πλαισιώνει ένα ταξίδι, ειδικά όταν το έχεις πολύ ανάγκη. Όταν το περιμένεις καιρό και φαντάζει σαν όαση σε μια στεγνή έρημο υποχρεώσεων. Μερικές φορές, ανεξάρτητα από το τι θα κάνεις όταν φτάσεις, από το τι θα πεις ή τι μουσική θα ακούσεις ενώ ταξιδεύεις, οι φαντασιώσεις που το μυαλό σου δημιουργεί τις ημέρες, εβδομάδες και μήνες πριν το εν λόγω ταξίδι αρκούν. Και μοιάζουν με επιπλέον ανάσες ενός οξυγόνου διαφορετικού, που το σώμα σου δεν αναγνωρίζει αμέσως, αλλά για το οποίο είναι ευγνώμον.
Η αδερφή μου κι εγώ αγαπάμε πολύ τα βιβλία. Υπάρχουν βιβλία μιλώντας για τα οποία έχουμε περάσει ατελείωτες ώρες· βιβλία που μας έχουν σημαδέψει βαθιά. Έτσι λοιπόν, πριν από περίπου έξι μήνες ανταλλάζαμε μηνύματα μες στη μαύρη νύχτα για ένα τέτοιο βιβλίο, όταν, εντελώς παρορμητικά και μεταξύ σοβαρού και αστείου, της είπα «πόσο ωραία θα ήταν να βρούμε ένα ωραίο ξενοδοχείο στη μέση του πουθενά, να πάρουμε μια στοίβα βιβλία μαζί μας και να πάμε να κλειστούμε εκεί και να διαβάζουμε, να τρώμε και να πίνουμε όλη μέρα!». Long story short, μία ώρα μετά είχαμε βρει και είχαμε κλείσει ένα τέτοιο ξενοδοχείο, στη μέση του πουθενά, μέσα στα βουνά. Οι 48 αυτές ώρες έχουν ζωντανέψει στο μυαλό μου αμέτρητες φορές.
Δύο παιδιά του χειμώνα
Κάθε φορά που μια μέρα ή μια εβδομάδα φαντάζει δύσκολη και απαιτητική, μπαίνω στο αυτοκίνητο, νωρίς μια Κυριακή πρωί, και ξεκινάω με την αδερφή μου για ένα τέτοιο ταξίδι. Έκτοτε, έχω αλλάξει δεκάδες φορές γνώμη για το ποια βιβλία θα πάρω μαζί. Έκτοτε, έχω αρχίσει να φτιάχνω goodie bags και για τις δυο μας (τσαντούλες γεμάτες με μικρά δωράκια χαμηλού κόστους, που προκαλούν όμως αυτή τη μικρή, αθώα, παιδική χαρά).
Η ώρα ήρθε εντέλει και αποφασίσαμε να πάμε με το δικό της αυτοκίνητο, γιατί είναι ένα πιο ευρύχωρο SUV και γιατί έχει πιο καινούρια λάστιχα και η πρόγνωση του καιρού έδινε βροχές και καταιγίδες. Ήρθε, λοιπόν, στις 9 παρά ένα σκοτεινό και βροχερό πρωινό, φορτώσαμε και φύγαμε. Η πρώτη στάση ήταν για καφέ και σνακ και η δεύτερη ήταν σε έναν ΣΕΑ, όπου σταματήσαμε για να ξεμουδιάσουμε και να κάνω ένα τσιγάρο.
Όντας και οι δύο παιδιά του χειμώνα, εκτιμήσαμε άπειρα τον καιρό, που μας συνόδευε στο ταξίδι μας με μια όμορφη μελαγχολία. Εκείνη επέλεγε τη μουσική, η οποία ήταν ανάλογη των καιρικών συνθηκών και συμπλήρωνε τις συναισθηματικές λεπτομέρειες της διάθεσής μας: την ηρεμία, την προσμονή, τις σκέψεις που σε βασανίζουν όπου κι αν πηγαίνεις.
Στον προορισμό μας φτάσαμε λίγο πριν τη μία το μεσημέρι. Αφήσαμε το μικρό-μεγάλο αυτό μεταλλικό κουτί που υπηρετεί με ευλάβεια την κάθε μας ανάγκη, αυτό το όργανο στο οποίο βασιζόμαστε όλοι μας για να κάνουμε ό,τι χρειάζεται, αλλά και για να βρεθούμε, ανά πάσα στιγμή, όπου επιθυμούμε, και μπήκαμε στο ξενοδοχείο.
Βολευτήκαμε σε έναν υπέροχο καναπέ μπροστά σε ένα πελώριο τζάκι, βγάλαμε τα βιβλία μας, παραγγείλαμε ένα καταπληκτικό κοκτέιλ –it was 5pm somewhere– και ξεκινήσαμε… ενώ είχαμε ήδη ξεκινήσει τη μικρή μας «διακοπή». Η μέρα κύλησε έτσι, με ποτά, σνακ και μετά φαγητό, κρασί, και ένα εσπρεσάκι στο τέλος, μέχρι που τα έλατα χάθηκαν και το μόνο που φαινόταν έξω από το παράθυρό μας ήταν αυτό το βαθύ, απόλυτο σκοτάδι της εξοχής. Το φυσικό αυτό σκοτάδι, ανέπαφο από ανθρώπινη διάβρωση και παρέμβαση.
Το πρωί, ενώ ακόμα έβρεχε και ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος αλλά ελάχιστα πιο φωτεινός, φάγαμε το πρωινό μας και συνεχίσαμε να διαβάζουμε. Την ώρα που μαζεύαμε τα πράγματά μας, η συνειδητοποίηση ότι το ταξίδι σιγά σιγά τελείωνε άρχισε να διαβρώνει εμάς. Σχεδόν 24 ώρες μετά την άφιξή μας έπρεπε να αποχωρήσουμε.
Αχ, αυτή η βροχή… Τα πάντα ήταν ποτισμένα γύρω μας· με την υπόσχεση του φθινοπώρου, με μια βροχή που είχε να έρθει μήνες. Δεν έβρεχε την ώρα που φύγαμε, κι έτσι κάναμε μια δυο στάσεις σε κάποια ωραία σημεία πριν βγούμε στην Εθνική Οδό για να τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες: τα δάση, τα σύννεφα που έρχονταν με χάρη να καλύψουν τις κορυφές, τη βλάστηση που δεν έχει βιώσει τον νιχιλισμό της πόλης και του μπετόν.
Το ταξίδι της επιστροφής ήταν ελάχιστα πιο σιωπηλό και λίγο πιο μελαγχολικό, και όσο αφήναμε πίσω τα όμορφα χωριουδάκια που περάσαμε στη διαδρομή, όσο στην άσφαλτο απλώνονταν οι λωρίδες και μεγάλωναν τα περιθώρια, τα λόγια ήταν λιγότερα και οι σκέψεις πιο εκκωφαντικές. Λίγο πριν φτάσουμε, λίγο πριν με αφήσει μπροστά στο σπίτι, απ’ όπου θα έπαιρνα το δικό μου αυτοκίνητο για να πάω στη δουλειά, σκεφτόμασταν ήδη πού να πάμε του χρόνου – σε ποια άλλη γωνιά της Ελλάδας, στη μέση του πουθενά, σε ποια άλλη πράσινη όαση. Κι έτσι το ταξίδι έκλεισε πιο όμορφα. Με μια υπόσχεση. Με μια ακόμη προσμονή.
Σε 14 ή σε 9 μήνες οι Κινέζοι μπορούν να κατασκευάσουν ένα υπερσύγχρονο εργοστάσιο που παράγει πολύ υψηλού επιπέδου προϊόντα με απίθανη σχέση ποιότητας-τιμής
Ο πρωταθλητής του WRC του 2019 ανακοίνωσε ένα διάλειμμα από τους αγώνες ράλι, τερματίζοντας μια καριέρα 18 ετών, λίγες ώρες μετά την ολοκλήρωση του FORUM8 Ράλλυ Ιαπωνίας
13°
