Κανένας δεν σου είπε ποτέ ότι η φρίκη τέλειωσε, ότι κλειδώθηκε μέσα στις σελίδες του βιβλίου της Ιστορίας, κι εσύ τώρα δεν έχεις παρά να ασχολείσαι με τα απαραίτητα του βίου σου
Σκέψεις για τα απλά και τα απαραίτητα πράγματα στη ζωή μας και πόσο εύκολα μπορούν να ανατραπούν όλα.
Πάρε τώρα το μωρό σου αγκαλιά. Τώρα. Μύρισε την καθαρή του επιδερμίδα, την απαλή, την ταϊσμένη. Πάρ’ το αγκαλιά και φίλησέ το και σφίξ’ το πάνω σου και δώσε του ό,τι θέλει, όσο θέλει. Κάτσε σε μια καρέκλα δίπλα στο παράθυρο με το μωρό σου αγκαλιά όσην ώρα θέλεις, κι ας έχεις αφήσει τη σάλτσα να καίγεται.
Βγες κι αγόρασε εκείνο το τζιν. Το στενό, που δεν ξέρεις κι αν σου πάει. Κάτσε στο δοκιμαστήριο και ρούφα την παχουλή σου κοιλίτσα για να ανέβει ως επάνω, και μετά άρχισε να κλαις χωρίς να ξέρεις γιατί, εκεί μέσα στο δοκιμαστήριο, κλάψε μέχρι να σε πιάσει λόξιγκας και μετά κούμπωσέ το και, αν θέλεις, αγόρασέ το. Μη σε νοιάζει αν δεν το αντέχει η τσέπη σου, αγόρασέ το τώρα.
Εκείνο το ποίημα, εκείνο το ποίημα που όλο σου έρχεται να το γράψεις αλλά δεν το κάνεις γιατί εσύ δεν γράφεις ποίηση, κάτσε και γράψ’ το. Μην κοιτάς τα μηνύματα στο κινητό σου, μην απαντάς σε κλήσεις, κάτσε και γράψ’ το. Δεν γράφεις ποίηση, είναι αλήθεια, κανένας ποτέ δεν θα το αγοράσει ούτε θα το βραβεύσει, αλλά γράψ’ το.
Αισθάνεσαι ανήμπορη; Είσαι.
Κανένας δεν σου είπε ποτέ ότι η φρίκη τέλειωσε, ότι κλειδώθηκε μέσα στις σελίδες του βιβλίου της Ιστορίας, κι εσύ τώρα δεν έχεις παρά να ασχολείσαι με τα απαραίτητα του βίου σου. Δεν στο είπαν ποτέ αλλά εσύ αυτό πίστεψες, λυπάμαι. Λυπάμαι γιατί τώρα τα μόνα απαραίτητα του βίου σου είναι αυτά που έχεις ακόμα αλλά κανένας δεν ξέρει για πόσο, τα κομμάτια ασφάλειας κι ευδαιμονίας σου που, λυπάμαι, δεν είναι κλειδωμένα πουθενά. Το βιβλίο της Ιστορίας άνοιξε και φυλλορροεί, πετάνε οι σελίδες δεξιά κι αριστερά και σκορπίζονται και μαζί τους όλες σου οι σιγουριές κι ασφάλειες.
Ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει και σ’ εσένα. Είναι τόσο απλό. Λυπάμαι αν δεν σ' το είπαν, αλλά τώρα το ξέρεις. Τα παιδιά που κομματιάζονται, τα σπίτια που γίνονται βεγγαλικά, τα μέρη που δεν είναι πια μέρη έφτασαν μέχρι την πόρτα σου. Η απελπισία, δηλαδή το τέλος της σιγουριάς που νόμιζες ότι κλείδωσε δική σου για πάντα, έφτασε στην πόρτα σου.
Γι’ αυτό αγκάλιασε τώρα το σκυλί σου που κουνάει την ουρά του από χαρά. Πάρε λουλούδια, τα ακριβά, βάλ’ τα στο σημείο εκείνο του σαλονιού όπου πέφτει ο ήλιος νωρίς το απόγευμα και χρυσίζουν. Πάρ’ τον τηλέφωνο και πες του, ναι, πες του ότι ήσουν πάντα ερωτευμένη μαζί του κι ό,τι έγινε-έγινε, δεν πειράζει. Και το μωρό σου, το μωρό σου με το βελούδινο δέρμα που όταν χαμογελάς σου χαμογελάει γιατί είσαι ο κόσμος του και κανένα κακό δεν μπορεί να συμβεί στον κόσμο του αφού υπάρχεις εσύ και το προστατεύεις, το μωρό σου που δεν ξέρει αυτά που ξέρουν τώρα τα άλλα μωρά, πάρ’ το αγκαλιά και κράτα το όσην ώρα θέλεις σφιχτά πάνω σου.
20°
