Πόρτο Φουκαράς

Αν νιώθεις πως βρίσκεσαι σε μειονεκτική θέση επειδή ταξιδεύεις Χαλκιδική ή Μάκρη για ένα διαολομπάνιο, εν συγκρίσει με αυτούς που αλωνίζουν τα νησιά της Ελλάδας, τότε ο Πόρτο Φουκαράς θα έπρεπε να νιώθει χειρότερα και από σερβιτόρο σε παραθαλάσσια ταβέρνα ή από γυναίκα με περίοδο κατά την καλοκαιρινή της άδεια.

Το υποκατάστατο των διακοπών του, ένεκα οικονομικής δυσπραγίας καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, περιλαμβάνει ένα πήγαινε-έλα αυθημερόν στις πιο κοντινές παραλίες, σε μέρη τα οποία προϋποθέτουν μια στοιχειώδη εξοικείωση με τη βρόμα, τη δυσωδία και την πτωμαΐνη ή, έστω, τη δύναμη να αυθυποβάλεις τον εαυτό σου ότι βρίσκεται σε κάποιον κολπίσκο της Καραϊβικής και απολαμβάνει το μπάνιο του δίπλα στον Πάρη Κασιδόκωστα και τον Γουόρεν Μπάφετ.

Πλην αυτών των σούπερ δυνάμεων, ο Πόρτο Φουκαράς επιβάλλεται να διαθέτει την κατάλληλη υπομονή προκειμένου να αντέξει το μαρτύριο του λεωφορείου. Όντας φτωχαδάκι, αναξιοπαθής, πένης, άπορος, έχει παραδώσει πινακίδες προ πολλού και διαγράφει πορεία για τη στάση του λεωφορείου κάθε πρωί, κουβαλώντας σαν είλωτας τα απαραίτητα συμπράγκαλα. Ομπρέλα, ψάθα, πετσέτα θαλάσσης, τσάντα-ψυγειάκι με τοστ, φρούτα και μπουκαλάκι με νερό βρύσης, μεταχειρισμένο σταυρόλεξο με 6-7 ασυμπλήρωτα λήμματα και custom αντηλιακό από σησαμέλαιο, ξύδι και βάμμα ιωδίου.

Κάνει τις βουτιές του, απλώνει την αρίδα του ξεχνώντας τα προβλήματα και το δυσοίωνο μέλλον του (ληστείες, σύλληψη, φυλακή) για μερικά δευτερόλεπτα, ώσπου να πέσει ο ήλιος. Κατά την επιστροφή στην πόλη, υπόσχεται στον εαυτό του πως δεν αξίζει και δεν πρόκειται να ξανατραβήξει αυτό το βασανιστήριο, όμως κάθε φορά ο υδράργυρος τον λυγίζει και ξεκινάει για ακόμη ένα δροσιστικό μπάνιο στις ονειρικές του πλαζ.