Κάθησα απέναντι από το κορίτσι αυτό στο λονδρέζικο tube και το χάζευα. Τι διάβαζε. Στραβολαίμιασα να δω τον τίτλο του βιβλίου, τελικά τα κατάφερα: τα «Δοκίμια του Μονταίνιου» σε έκδοση Penguin.
Μου αρέσει να χαζεύω τα κορίτσια παντού, και μου αρέσουν τα περισσότερα. Δεν με πειράζει να είναι υπερβολικά περιποιημένα. Με τα βαμμένα μαλλιά, με τα βγαλμένα φρύδια που τα έχουν ξανασχεδιάσει, με ρουζ στα μάγουλα, με στενά παντελόνια και ωραίους γλουτούς, ή λιγότερο ωραίους, με ελεύθερα μαλλιά σε άπειρες εκδόσεις, τι ευτυχία απέραντη τα ελεύθερα μαλλιά, οι μπούκλες ή τα ίσια, όλων των χρωμάτων. Καμιά φορά στεναχωριέμαι με τα άσχημα ρούχα σε ωραία πρόσωπα, συχνά μου έρχεται η διάθεση να κάνω υποδείξεις, ρε κορίτσι μου μη φοράς το σκούρο ρούχο, δεν ταιριάζει στις μελαχρινές, ή το αντίθετο, το ανοιχτόχρωμα εξοντώνει τις ξανθές, κανείς δεν σας το είπε; Όχι ότι ξέρω από συνδυασμούς δηλαδή, τα βασικά. Ένα στάιλινγκ θα το έκανα ευχαρίστως εδώ στην Αγγλία, κι άλλες φορές μένω κατάπληκτη με το καλό γούστο και τους ωραίους συνδυασμούς, κάτι κομψά παλτουδάκια ας πούμε που φοριούνται αυτή τη στιγμή με το ανοιξιάτικο κρύο, τόσο όμορφα που μου έρχεται η διάθεση να πάω να ρωτήσω, πού το πήρατε καλέ; Λες και με το παλτό θα γίνω κι εγώ νεαρή σαν αυτές, και θα με κολακεύει η πινελιά του παρελθόντος που τόσο ταιριάζει ακριβώς στα πολύ νιάτα.
Τέλος πάντων, θέλω να πω ότι αν και η μόδα των πολύ περιποιημένων εμφανίσεων με είχε ξαφνιάσει στη δεκαετία του ’80 που επανήλθε, γιατί δεν καταλάβαινα η αφελής πώς διάλεγαν οι γυναίκες να παιδεύονται με μακιγιάζ και εξεζητημένα ρούχα τη στιγμή που είχαμε υποτίθεται ανακαλύψει και κατακτήσει την απλότητα, και μετά από τέτοια ανακάλυψη και κατάκτηση ποια θα ήθελε να επιστρέψει στον μπελά της εκζήτησης (χα χα, πόση αφέλεια!) αν και για μερικά χρόνια δεν πίστευα στα μάτια μου, τελικά ενέδωσα βεβαίως στο θαυμασμό και το χάζι. Στο βάθος είμαι του θεάτρου, βλέπω ρόλους πίσω από τα ρούχα. Κι έτσι όλα μ’ αρέσουν κι όλα τα απολαμβάνω.
Αλλά, σκέφτηκα χαζεύοντας αυτή την προσηλωμένη στον Μονταίνιο αναγνώστρια, τι τα θες; Έχω αδυναμία στα κορίτσια αυτά, τα άβαφα, με το πρόσωπο εκτεθειμένο όπως εμφανίστηκε πρωι-πρωί στον καθρέφτη τους, που μου θυμίζουν τη φάση της περασμένης εκείνης μόδας, του φυσικού. Το χακί της παλτό μου θυμίζει τα αμπέχωνα, το μωβ παράταιρο τσαντάκι της μοιάζει με το βελούδινο δικό μου όπου έχωνα το βιβλίο. Τα φρύδια της είναι όπως τα σχεδίασε η φύση, τα χρώματα όπως τα τόνισε με τον βραδινό ύπνο και τον πρωινό καφέ. Έτσι όπως ήμασταν κάποτε και νιώθαμε σπουδαίες.
Υπήρξαμε προνομιούχες βεβαίως, το φυσικό τότε αποθεωνόταν, και ήταν πολύ βολικό, δεν χρειαζόταν να βαφόμαστε, φορούσαμε επίσης κάτι χακί μπουφάν από το Μοναστηράκι, μαύρο χάλι, αλλά κι εκείνα σε αποθέωση, οπότε ήταν όμορφα με κάποιο τρόπο, ή μεταχειρισμένα αντρικά καστόρινα σακάκια, αυτά κάπως καλύτερα. Στο Παρίσι κυκλοφορούσα κι εγώ μ’ ένα βιβλίο στο μετρό, είχα και μολύβι μαζί να σημειώνω τις άγνωστες λέξεις. Μολύβι στα φρύδια ούτε κατά διάνοια δεν έβαζα, δεν ήξερα νομίζω καν την ύπαρξή του. Τώρα βέβαια θαυμάζω τις γυναίκες που τα σχεδιάζουν, σα να είναι το πρόσωπό τους καμβάς το πλάθουν καθημερινά. Ωραίο και το άβαφο όμως, θέλει λίγο περισσότερο χρόνο να το εκτιμήσεις, δεν σε ξαφνιάζει με τη μία, θέλει την προσοχή σου. Το προτιμώ ακόμα.
9°
