Σε έναν κόσμο που όλα καταρρέουν, αυτοί καλούνται να κρατηθούν μαζί ζωντανοί.
Τα Σάββατα το γυμναστήριο είναι σχεδόν άδειο. Ένας κύριος μεγάλης ηλικίας τρέχει στο διάδρομο φορώντας γύρω από τον λαιμό του μια καφέ πετσέτα και ακουστικά στο κεφάλι του. Σίγουρα θα ακούει Rolling Stones. Μοιάζει λίγο με τον Keith Richards. Ένας άλλος απλά περπατάει βλέποντας στο mute ειδήσεις στη μεγάλη οθόνη της τηλεόρασης, που κρέμεται στον τοίχο. Η Συμφωνία των Πρεσπών και το Μακεδονικό, αυτά είναι τα θέματα συζήτησης στο πάνελ. Και χωρίς ήχο εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς, βλέποντας μόνο τα πρόσωπα και τις χειρονομίες τους, ότι υπάρχει πολλή ένταση στη συζήτηση. Ακριβώς δίπλα από την τηλεόραση είναι κρεμασμένη μια μεγάλη φωτογραφία μιας επιβλητικής γυναικείας πλάτης. Κοιτώντας τη, θυμήθηκα ένα ποίημα μιας 26χρονης Καναδής ποιήτριας, Punjabi-Sikh στην καταγωγή, της Rupi Kaur. Συγκεκριμένα, έχει γράψει ότι οι γυναικείες πλάτες μπορούν να πουν ιστορίες που κανένα βιβλίο δεν έχει σπονδυλική στήλη για να τις κουβαλήσει (our backs tell stories no books have the spine to carry).
Πριν μερικές εβδομάδες στον δρόμο προς τη δουλειά κοντά στο παλιό Δημαρχείο της πόλης, εκεί που φτιάχνεται εδώ και χρόνια το μετρό, αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα στη σειρά. Μόνο ένα είναι διαφορετικό και όχι λόγω χρώματος, μάρκας, μεγέθους ή παλαιότητας. Το συγκεκριμένο απλά έχει δεχτεί επίθεση από αυγά. Οι πινακίδες του έχουν χαραγμένα πάνω του τα ακρωνύμια ΜΚ. Λίγες μέρες πριν, η πόλη είχε γεμίσει αφίσες βουλευτών της Θεσσαλονίκης που θα ψηφίσουν τη συμφωνία των Πρεσπών. Συγκεκριμένα, έδειχναν τα πρόσωπά τους και έγραφαν το σύνθημα: «Εσύ θα προδώσεις τη Μακεδονία μας;». Τα ξημερώματα της Κυριακής λεωφορεία στην Αριστοτέλους και σε άλλα σημεία της πόλης ετοιμάζονταν να αναχωρήσουν για την Αθήνα. Ο κόσμος που επιβιβάζεται κρατάει ελληνικές σημαίες και προφέρει συνθήματα. Όλοι κατεβαίνουν για τον ίδιο σκοπό. Θα συμμετάσχουν στο συλλαλητήριο κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών, που πραγματοποιείται σήμερα στην Πλατεία Συντάγματος.
Τα Σάββατα είναι μέρες περίεργες. Σε πιάνει ένας καταναγκασμός ότι πρέπει να βγεις επειδή φοβάσαι ότι κάτι θα χάσεις. Ο φόβος της απώλειας για κάτι που ποτέ δεν είχες. Κανονικά, τα Σάββατα είναι μέρες αργίας και αεργίας, σωματικής και πνευματικής. Η τηλεόραση και το ίντερνετ παραμιλάνε για το Μακεδονικό. Τα βιβλία στην αυτοσχέδια βιβλιοθήκη δεν είναι καλή παρέα για αυτό το βράδυ. Το Netflix όμως και το «Roma» του Alfonso Cuarón είναι. Είναι μια χαρακτηριστική σκηνή στην ταινία, στην οποία η Κλεό, οικιακή βοηθός –μία εκ των δυο γυναικών πρωταγωνιστών–, επισκέπτεται μαζί με τη μητέρα της αφεντικίνας της ένα μαγαζί με έπιπλα – για να αγοράσει μια κούνια για το μωρό που κουβαλάει στα σπλάχνα της, αλλά δε θέλει να γεννήσει. Την ίδια στιγμή η πόλη βρίσκεται σε αναταραχή. Φοιτητές έχουν κατακλύσει τους δρόμους διαμαρτυρόμενοι εναντίον του αυταρχικού καθεστώτος του προέδρου Luis Echeverría Álvarez. Παρακρατικές ομάδες, οι οποίες αποτελούνται από άτομα που προέρχονται από τις φτωχογειτονιές του Μεξικού και έχουν εκπαιδευτεί από τη CIA, επιτίθενται και σκοτώνουν φοιτητές. Η μέρα αυτή θα μείνει στην ιστορία ως η Σφαγή του Corpus Christi. Μέσα σε όλο αυτό τον χαμό η Κλεό συναντάει τον πατέρα του παιδιού της, ο οποίος ανήκει στις ομάδες αυτές, γνωστές και ως «Γεράκια» (Los Halcones). Έχει απαρνηθεί αυτή και το παιδί της ήδη δυο φορές και τώρα τη σημαδεύει με ένα όπλο.
Είναι Κυριακή, η τηλεόραση και το ίντερνετ συνεχίζουν και παραμιλάνε για το Μακεδονικό. Εμβατήρια, συνθήματα, περικεφαλαίες και άγριες φωνές. Οι εθνικιστικές φωνές ακούγονται περισσότερο από τις πατριωτικές. Κλείνω την τηλεόραση και αποχωρίζομαι υπολογιστή και τηλέφωνο. Φέρνω στο μυαλό μου την αφίσα του Roma, η οποία παρουσιάζει την Κλεό, τη Σοφία –την άλλη γυναίκα πρωταγωνίστρια– και τα 4 παιδιά της να είναι όλοι μαζί αγκαλιασμένοι σε μια παραλία κάπου στη Veracruz. Σε έναν κόσμο που όλα καταρρέουν, αυτοί καλούνται να κρατηθούν μαζί ζωντανοί.
12°
