Βασίλης Ζούλιας: Όταν πήδηξα στο κενό, ήταν η μοναδική στιγμή που πραγματικά ήθελα να πεθάνω
Ο Βασίλης Ζούλιας αναφέρθηκε σε μια από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ζωής του, όταν έκανε απόπειρα αυτοκτονίας. Ο σχεδιαστής μόδας ήταν καλεσμένος τα μεσάνυχτα της Δευτέρας στο «EQ» και στην Έλενα Παπαβασιλείου και μίλησε για ένα από τα δυσκολότερα κεφάλαια της ζωής του.
«Εκείνη η περίοδος ήταν η χειρότερη της ζωής μου γιατί κάθε φορά που έπινα, υπήρχε μεγάλη απογοήτευση. Αλλά έλεγα: «Έπεσες στο κενό» και ξανάπινα. Είναι τόσο δυνατό αυτό. Ένιωθα τεράστια ματαίωση, γιατί έλεγα ότι αυτό θα ήταν αρκετό, κι όμως δεν ήταν. Όταν πήδηξα στο κενό ήταν η μοναδική στιγμή που πραγματικά ήθελα να πεθάνω»,, αποκάλυψε ο Βασίλης Ζούλιας.
Και συνέχισε: «Από μικρό παιδί έκανα απόπειρες αυτοκτονίας – απόπειρες προσοχής. Αλλά το πήδημα στο κενό ήταν τελείως διαφορετικό. Φεύγεις. Αλλά έζησα από αυτό. Τώρα που το βλέπω από μακριά ήταν μέρος της διαδικασίας και ο Θεός που με αγαπούσε είχε άλλο πλάνο. Κι έχουν περάσει 37 χρόνια, από το 1988, ήθελε να ζήσω και να δημιουργήσω ομορφιά. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που κάποια στιγμή έφτασα σε αυτό συναισθηματικό πάτο και ζήτησα στη βοήθεια και αφέθηκε στη βοήθεια».
Για τη μόδα και τα ναρκωτικά: «Η αγάπη μου για τη μόδα με βοήθησε. Είμαι αυτοδημιούργητος, δουλεύω από 15 ετών. Ξεκίνησα να δουλεύω τα καλοκαίρια και στα 18 άρχισα να δουλεύω κανονικά. Η μόδα με κράτησε από το να μην φτάσω στο απόλυτο περιθώριο, δηλαδή να μην είμαι στα σοκάκια της Ομόνοιας. Καμιά φορά περνάω με το αμάξι και βλέπω τους ανθρώπους που μου ζητάνε χρήματα στο φανάρι και τους κοιτάω στα μάτια γιατί λέω, κοίτα, αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να είσαι εσύ. Το ότι εγώ δεν έφτασα εκεί ήταν γιατί είχα μεγάλο κίνητρο να βγάλω χρήματα να συντηρήσω τον εαυτό μου και την ασθενεία μου βεβαίως και ήταν και η αγάπη μου για τη μόδα. Ό,τι κι αν συνέβαινε, εγώ σηκωνόμουν και πήγαινα να κάνω τη φωτογράφηση, να ασχοληθώ με αυτό που αγαπούσα».
Για την Αλίκη Βουγιουκλάκη και το απίθανο περιστατικό με τα τηγανητά αυγά: «Δύο φορές με έπιασε η αστυνομία. Τη δεύτερη, που δούλευα με την Αλίκη, πήγαν δυο φίλοι μου στυλίστες μέσα στη νύχτα να της ζητήσουν βοήθεια. “Θα έρθω εγώ στο δικαστήριο” τους λέει και εκείνοι της είπαν να μην το κάνει γιατί δεν θέλουν δημοσιότητα και τότε τους είπε: “Θα στείλω δικηγόρο” και όντως πλήρωσε και μου έστειλε έναν πολύ καλό δικηγόρο, ο οποίος με έβγαλε την επομένη. Τελευταία φορά την είδα σε ένα πάρτι της Αγάπης Βαρδινογιάννη. Είχε “χτυπηθεί” από την ασθένεια, ήξερε ότι ήταν άρρωστη. Καθόταν σε ένα καναπέ, γονάτισα και της έπιασα στο χέρι, με κοιτάει και μου λέει: “Βασιλάκη, είσαι καλά, χαίρομαι που είσαι καλά. Εγώ πάλι δεν είμαι” και αυτή ήταν η τελευταία φορά που την είδα. Ήταν σκυλί αυτή η γυναίκα. Μια φορά σε ένα διαφημιστικό φορούσε μια παγιέτα. Είχε κρύο, μείον δύο, εκείνη με την παγιέτα στον δρόμο, δεν καταλάβαινε τίποτα. Ήθελε να γίνει το διαφημιστικό. Την είχα βάλει να φορέσει καουμπόικες μπότες. Τολμούσε και άκουγε.
»Έχω μία ιστορία που δεν την έχω πει. Είμαι πολύ μικρός, δηλαδή κάτω από 25 χρόνων. Η Αλίκη μένει στη Στησιχόρου και κάνει το “Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά”, το θεατρικό που είχε γνωρίσει τον Κώστα Σπυρόπουλο. Με καλούν να κάνω τα κοστούμια αυτού του έργου και έχω ραντεβού με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Έχω πάρει τη Νότα. Μου λέει η κυρία ξυπνάει μετά τις 12, ελάτε κατά τη 1, για να είναι έτοιμη. Φτάνω στην ώρα μου, μπαίνω μέσα στο σπίτι και βλέπω το πορτρέτο της Μανταλένας, ψαρωτικό τελείως, με το μαύρο μαντήλι. Μου λέει θα σας δει στην κρεβατοκάμαρα η κυρία Βουγιουκλάκη. Πάω μέσα και ήταν όλα σομόν: το κρεβάτι, οι κουρτίνες, τα έπιπλα, η ρόμπα και σατέν το πασούμι. Ήταν στο κρεβάτι η Αλίκη και μου λέει εδώ “Κάτσε Βασιλάκη”. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό. Κάτσαμε, της είπα τις ιδέες μου. Ήταν πολύ ανοιχτή σε νέους ανθρώπους. Δηλαδή εμπιστεύτηκε τώρα ένα παιδάκι 23 χρόνων! Φεύγοντας, με κοιτάει από πάνω ως κάτω, ήταν και μεσημέρι πια και μου λέει: “Πεινάς, έχεις φάει, είσαι και αδύνατο, δεν τρως”. Ήμουν τότε περίπου 50 κιλά πιο κάτω. Εγώ κοκάλωσα. “Καλά, καλά” μου λέει και με πιάνει από το χέρι, με πάει στην κουζίνα και αρχίζει και μου τηγανίζει πατάτες τις οποίες έκοψε και μόνη της. “Θα σου φτιάξω πατάτες με αυγά”. Ήταν σουρεαλιστικό όλο αυτό. Και με έκατσε και με τάισε. Καρκίνος η Αλίκη, δεν υπήρχε περίπτωση να μην φας από το χέρι της».
14°
