Μετά από 5 μήνες κυβερνητικού τσίρκου, το 34,5% δηλώνει ότι θα ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ, 3% ΑΝΕΛ, 5,5% Χ. Αυγή και 5% ΚΚΕ, σύνολο δηλ. 48% κατοίκων εκτός του πλανήτη γη. Από την άλλη, οι υποτιθέμενοι κάτοικοι της γης ετούτης, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ, αθροίζουν μετά βίας 9%, αν και με τις διαρροές τους είναι αμφίβολο πόσοι εξ αυτών θα παραμείνουν και πόσοι ετοιμάζουν διαβατήρια για την υπερκόσμια πτήση.
Δεν αναφέρομαι στο 16,5% της ΝΔ, διότι υποψιάζομαι ότι μετά βίας ένα 5% εξ αυτών βρίσκεται σε επαφή με το περιβάλλον γη, καθώς το υπόλοιπο έχει μεγαλύτερη επαφή με το τι «ψήφιζε ο παππούς του» ή με Λουράντους και Λυμπερόπουλους, είναι δηλαδή το γαλάζιο ΠΑΣΟΚ, άρα υποψήφιοι να ακολουθήσουν τους υπόλοιπους στο γοητευτικό πλην σκοτεινό σύμπαν.
Για να μην το κουράζουμε όμως και για να κάνουμε το λογαριασμό, όπως αρμόζει στη νεοελληνική μας παράδοση, δηλαδή στη λαδόκολλα, ένα 10% των Ελλήνων κατοικεί στον πλανήτη γη με το υπόλοιπο 90% να «πετά ψηλά και να χαίρεται».
Πού είναι, λοιπόν, την ημέρα όλοι αυτοί οι εξωγήινοι; Γιατί δεν τους συναντώ με το σκάφανδρο και τις κεραίες τους στη δουλειά, στο φούρνο, στο μετρό; Αντίθετα, βλέπω κανονικούς ανθρώπους, φαινομενικά τουλάχιστον, ίσως με παντόφλα, ίσως κουρασμένους, κάπως ιδρωμένους, σίγουρα όμως άκεφους. Μήπως δεν είναι εξωγήινοι; Μήπως συμβαίνει κάτι άλλο που μέχρι να το καταλάβει το 10% δεν θα μπορέσει να επικοινωνήσει μαζί τους και είναι προφανές ποιος από τους δυο θα χάσει;
Μήπως, δηλαδή, το τραύμα που δημιούργησαν τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν σαράντα χρόνια είναι τόσο βαθύ που ασχέτως τι λένε σήμερα δεν τα ακούει κανείς; Τι άλλο αποδεικνύει το ότι ακόμη και το νεότευκτο Ποτάμι δεν ακούγεται πειστικό, πληρώνοντας τη νύφη για τον επικεφαλής του που, αν και δεν ήταν πολιτικός, δεν του συγχωρείται ότι «πρωταγωνίστησε» την εποχή που οι εξωγήινοι λάτρεψαν και τώρα αναθεματίζουν;
Μες στη μοναξιά του αυτό το έρημο 10% αναζητά το κόλπο, τη μαγική κίνηση, τον τρόπο που θα βγάλει το λαγό από το καπέλο, τον από μηχανής Θεό – να αλλάξει ηγεσία, να βγούνε νέοι, μήπως να αλλάξει όνομα, να ανοίξει τις πόρτες να ’ρθουν οι παλιοί που ξέρουν τη δουλειά ή έστω να μαζευτούμε όλοι μαζί οι Ευρωπαίοι να γίνουμε πολλοί; Και να ορυμαγδός από συνέδρια (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ), αλλαγές ηγεσίας, άρθρα (καλή ώρα), στρογγυλά τραπέζια, παρεμβάσεις και πανικός για το πώς θα μπει χανσαπλάστ στο συντριπτικό κάταγμα. Μάταια. Οι εξωγήινοι του 90% συνεχίζουν απτόητοι να τους κοιτούν με το γυάλινο γλαρό μάτι της Ζωής.
Πότε, όμως, ο αποβλακωμένος θεατής ξύπνησε χωρίς ο ηθοποιός να τον σοκάρει; Η πλοκή να τον ανατρέψει; Οι σιγουριές του να χαθούν; Πότε υπήρξε κάθαρση στην τραγωδία χωρίς το δύσκολο ξεγύμνωμα του ήρωα που θα υπερβεί τα όριά του, όχι εκείνα τα οποία βρίσκονται γύρω του αλλά μέσα του;
Ποτέ δεν ήταν αρκετό –ούτε καν σε γαλλική ταινία– να πει ο ήρωας στο κοινό τι έφταιξε και να το καταλογίσει εκεί που πρέπει. Ακόμη και αν προσπαθήσει να αφυπνίσει το κοινό κατηγορώντας το για την ευθύνη που του αναλογεί, το γυάλινο αποχαυνωμένο βλέμμα δεν θα αλλάξει. Για να πειστεί πρέπει να δει τον ήρωα να κουρελιάζεται, να ταπεινώνεται – όχι με λόγια, αλλά με πράξεις.
Γι’ αυτό κι ο ήρωας, όταν πέσει η αυλαία, πρέπει να αποχωρήσει και να μην επιστρέψει με το πρώτο μπιζ και αρχίσει τις γλοιώδεις υποκλίσεις. Η αποχώρησή του ή θα είναι πραγματική, ή αλλιώς θα είναι μια ακόμη θεατρική πόζα.
Κι ας μην ανησυχεί εάν το κοινό έχει πράγματι πειστεί για την ειλικρίνειά του, τότε ξέρει τον τρόπο να τον επαναφέρει στη σκηνή. Μιλάμε βέβαια πάντα για ηθοποιούς, όχι θεατρίνους.
