Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει την απόφαση του Δήμου Καλλιθέας να ονομαστεί «4ο Γενικό Λύκειο Νίκος Μπελογιάννης» το σχολείο του δήμου.
Υπάρχουν συμπολίτες που η δημοκρατία δεν είναι το αγαπημένο τους πολίτευμα. Συμπολίτες που θα ήθελαν η Ελλάδα να είχε γίνει άλλο ένα κομμάτι του ανατολικού μπλοκ. Συμπολίτες που ονειρεύονται κομμουνιστικές δικτατορίες και στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους αντιφρονούντες. Γι’ αυτούς τους συμπολίτες ο Νίκος ο Μπελογιάννης είναι ένας ήρωας που του αξίζει κάθε τιμή και είναι απολύτως λογικό. Όταν δεν αισθάνεσαι άνετα με τη δημοκρατία, λογικό είναι να θαυμάζεις έναν άνθρωπο που αγωνίστηκε για την ανατροπή της και για την εγκαθίδρυση ενός κατευθυνόμενου από τη Μόσχα δικτατορικού καθεστώτος. Και είναι λογικό και να εκφράζεις τον θαυμασμό σου.
Σε όλα τα παραπάνω δεν υπάρχει τίποτα το περίεργο. Το περίεργο είναι που όλα τα παραπάνω φαίνεται να περιγράφουν κάθε μέλος του δημοτικού συμβουλίου της Καλλιθέας. Διότι ομοφώνως το συγκεκριμένο δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε το 4ο Γενικό λύκειο του δήμου να ονομαστεί «4ο Γενικό Λύκειο Νίκος Μπελογιάννης», επειδή το κτίριο του σχολείου ήταν παλιά η τελευταία, πριν από την εκτέλεσή του, φυλακή του Μπελογιάννη.
Η εκτέλεσή του μπορεί να είχε ξεσηκώσει θύελλα διεθνών αντιδράσεων, αλλά οι αντιδράσεις αυτές καθόλου δεν αφορούσαν τη σύλληψη και τη φυλάκισή του. Η συμμετοχή του στον αγώνα για την επιβολή σοβιετικοκινούμενης κομμουνιστικής δικτατορίας ήταν αναμφισβήτητη και αυτή την προσπάθεια είναι που τιμά σύσσωμο το δημοτικό συμβούλιο της Καλλιθέας.
Νομίζω ότι είναι μάλλον σαφές, αλλά θέλω να τονίσω πως εδώ δεν αξιολογώ ούτε τη δράση του Μπελογιάννη ούτε την επιθυμία του Δήμου Καλλιθέας να την τιμήσει. Το μόνο που λέω είναι ότι μου φαίνεται περίεργη από τη στιγμή που δεν είναι όλα τα μέλη του δημοτικού συμβουλίου κομμουνιστές και πιθανόν ανάμεσα τους να υπάρχουν και άνθρωποι που από όλα τα πολιτεύματα προτιμούν τη δημοκρατία. Μου μοιάζει κάπως αντιφατικό να αυτοχαρακτηρίζεται κάποιος «δημοκράτης» (και είμαι βέβαιος ότι η πλειονότητα των μελών του δημοτικού συμβουλίου έτσι αυτοχαρακτηρίζονται) και ταυτοχρόνως να τιμά κάποιον που πολέμησε για την επιβολή δικτατορίας. Λέω ότι μοιάζει τόσο αντιφατικό όσο το να λέει κάποιος ότι είναι Παναθηναϊκός και στο δωμάτιο του να έχει αφίσες του Ανατολάκη, του Αναστόπουλου, του Τζόρτζεβιτς, του Αλεξανδρή και του Ελ Κααμπί.
Και ταυτοχρόνως αναρωτιέμαι αν αυτή η απόδοση τιμών θα πρέπει να περιοριστεί στον Μπελογιάννη. Θέλω να πω ότι δεν βλέπω λόγο μετά το «4οΓενικό Λύκειο Νίκος Μπελογιάννης» ο δήμος Καλλιθέας να μην αποκτήσει και «1ο Γενικό Λύκειο Άρης Βελουχιώτης» ή «2οΓυμνάσιο Νίκος Ζαχαριάδης» ή ακόμα και «1ο Δημοτικό Δημήτρης Κουφοντίνας». Στο κάτω κάτω, για κάποιους συμπολίτες και αυτοί είναι ήρωες που –ο καθένας με τον δικό του τρόπο– αγωνίστηκαν εναντίον της δημοκρατίας και υπέρ ενός κόσμου που τους φαινόταν καλύτερος. Και μπράβο τους.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
