Ο ρατσισμός και η καραμέλα των ακροκεντρώων

Στην Ελλάδα (και παγκοσμίως) έχει αναπτυχθεί, ως γνωστόν, τις τελευταίες δεκαετίες, μια (υποτίθεται μη δογματική) αριστερά, που έχει απομακρυνθεί τελείως από τις αξίες της φιλοευρωπαϊκής, αντιλαϊκίστικής ανανεωτικής αριστεράς, όπως αυτή εκφράστηκε στη χώρα μας, από προσωπικότητες όπως ο Λεωνίδας Κύρκος και ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης. 

Η σύγχρονη αυτή (επί της ουσίας συντηρητική και ακραία) αριστερά, μεταξύ άλλων, μετά από την αδόκιμη έμπνευση ενός Γάλλου διανοούμενου, έχει εφεύρει κι ένα νέο “εχθρό”, τους “ακροκεντρώους” (contradiction in terms), στην πραγματικότητα τους πολίτες που τοποθετούνται στο κέντρο του πολιτικού φάσματος, μακριά από δεξιούς και αριστερούς λαϊκισμούς - και απαιτούν συνεπή μεταρρυθμιστικό λόγο και εκσυγχρονιστικές πράξεις. Συνήθως είναι το πιο (ουσιαστικά) προοδευτικό κομμάτι του εκλογικού σώματος και προέρχονται οι περισσότεροι από την αριστερά και την κεντροαριστερά, ελέγχοντας πολύ πιο αυστηρά και ενοχλητικά από όλους, τις σημερινές κομματικές και άλλες εκφάνσεις των πολιτικών αυτών χώρων. 

Οι πολίτες αυτοί, προκειμένου να αποφύγει η χώρα τη λαίλαπα του αντιμνημονιακού λαϊκισμού, συνέτρεξαν στο να περιοριστεί και να καταδικαστεί πολιτικά - και έκτοτε επικρίνουν με σφοδρότητα κάθε ενέργεια της αριστεράς, που μοιάζει να την ταυτίζει με το ακροδεξιό άκρο. Τώρα είναι λοιπόν στο στόχαστρο αριστερών δημοσιολογούντων, διότι “παρέσυραν” την κυβέρνηση σε μια πιο αυστηρή στάση, δικαιολογώντας τις πολιτικές της. 

Με το πρόσφατο επεισόδιο ακτιβισμού στη Σύρο (γιατί η διαμαρτυρία δεν έγινε στην Πλατεία Συντάγματος, όπως θα ήταν απολύτως θεμιτό, αλλά με σκοπό να εκφοβίσει και να εμποδίσει την αποβίβαση των Ισραηλινών τουριστών), ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα η συζήτηση για την επιλεκτική διαμαρτυρία της σημερινής αριστεράς, για όσα συμβαίνουν στη γεωπολιτική γειτονιά μας. 

Τα εγκλήματα πολέμου του Νετανιάχου, η επιχείρηση εθνοκάθαρσης που οδηγεί σε γενοκτονία, όπως τα περιγράφει με σαφήνεια εδώ ο Παντελής Καψής είναι αδιαμφισβήτητα. Για τη Γάζα πρέπει να διαμαρτύρεται κάθε δημοκράτης πολίτης, σε όλον τον πλανήτη (όχι φυσικά με αντίστοιχα εγκληματικά συνθήματα εξόντωσης του Ισραήλ, όπως το “From the River to the Sea”).

Ωστόσο, αυτή η διαμαρτυρία δεν μπορεί να καθοδηγείται από τις γεωπολιτικές προτιμήσεις και ιδεοληψίες του καθενός. Και φυσικά, δεν νοείται να θεωρείται κάθε πολίτης υπόλογος για τις πολιτικές της κυβέρνησης του και να εμποδίζεται η ελεύθερη μετακίνηση του ή οποιοδήποτε άλλο δικαίωμα. Αυτό αποτελεί ρατσιστικό προηγούμενο, που όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, δεν δικαιούται να επικαλείται οποιοδήποτε “προοδευτισμό” ή ακόμα και σύγχρονη πολιτική σκέψη. 

Η ανισορροπία αυτή οδηγεί (και επιτρέπει ηθικά) την εμφάνιση φασιστικών “ταγμάτων εφόδου”, με σκοπό τον εκφοβισμό Ισραηλινών ή εβραϊκής καταγωγής πολιτών, όπως αυτά εκφράστηκαν από τον Ρουβίκωνα στο κέντρο της Αθήνας, προ ημερών. Και δείχνει πόσο εύκολο είναι να μεταγγίζονται οι ακροδεξιές πρακτικές, στα συγκοινωνούντα δοχεία του άλλου άκρου. 

Η αριστερή διαμαρτυρία για τη Γάζα, στη χώρα μας, φλερτάρει έντονα με τον την υποκρισία του ΚΚΕ, για το οποίο φταίει φυσικά μόνον η Δύση, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ. Προς τους πολίτες του Ισραήλ πρέπει να υπάρχει διαρκής διαμαρτυρία, αλλά προς τους πολίτες της Ρωσίας, τίποτα. Ο κύριος Πούτιν είναι καλός (ή έστω δεν είναι τόσο κακός), γιατί είναι αντιδυτικός. 

Βεβαίως, οι κάπως πιο αξιοπρεπείς παραδέχονται τα εγκλήματα πολέμου του Πούτιν, αλλά θεωρούν οτι η οφειλόμενη διαμαρτυρία έχει εξαντληθεί με τις κυρώσεις (κατά της χώρας και εκπροσώπων της, όχι προσώπων) και την παγκόσμια καταδίκη του Ρώσου δικτάτορα. Και τέλος πάντων, εκεί είναι “πόλεμος” δύο συνασπισμών, ενώ στη Γάζα είναι “γενοκτονία”. Ξεχνούν φυσικά οτι αυτός ο πόλεμος είναι η κλιμάκωση μιας απειλής προς όλη τη δημοκρατική Δύση και την παγκόσμια γεωπολιτική ισορροπία, για την οποία ευθύνεται αποκλειστικά το καθεστώς της Μόσχας. 

Μόνο που ο Πούτιν δεν είναι καλύτερος από τον Νετανιάχου, τους ηγέτες του Ιράν, της Χεζμπολάχ ή της Χαμάς. Για την ακρίβεια, είναι πολύ περισσότερο, καθώς τα τελευταία 25 χρόνια που κυβερνά, έχει προκαλέσει, με διαρκείς επιχειρήσεις ισοπεδωτικών βομβαρδισμών και απαράμιλλης αγριότητας (που θυμίζουν Χίτλερ και ως προς τις μεθόδους και τα επιχειρήματα περί ζωτικού χώρου), σε πολλές από τις γειτονικές του χώρες, τουλάχιστον μισό εκατομμύριο θανάτους, πιθανώς δεκαπλάσιους από όσους οφείλονται στο Ισραήλ, το ίδιο διάστημα. Και η διαρκής δράση του ως σφαγέα, θα περίμενε κανείς, θα προκαλούσε διαρκείς αντιδράσεις στον λεγόμενο “προοδευτικό” κόσμο. 

Όμως γι αυτόν τον παγκόσμιο τραμπούκο, άκρα του τάφου σιωπή. Στην καλύτερη περίπτωση, σε μια πονηρή αποφυγή, “είμαστε με τον άνθρωπο”. Και αυτό είναι που καταδεικνύει τα δύο μέτρα και δύο σταθμά, στην ενόχληση αυτών που επιλέγουν να διαμαρτυρηθούν, κατά οποιουδήποτε φέρει την εβραϊκή καταγωγή. Και στη Ρωσία, σημειωτέον (πάντα με αμφιλεγόμενες, όπως και στο Ισραήλ, μετρήσεις κοινής γνώμης) υπάρχει ευρεία υποστήριξη των πολιτικών του Πούτιν. 

Είναι απορίας άξιον, τι θα επικαλεστούν οι συνήθεις διαμαρτυρόμενοι, όταν κάποια στιγμή συλληφθούν και κατηγορηθούν, με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο. Οτι είναι ένας νόμος που δεν έπρεπε να υπάρχει ή οτι παρεξηγείται και εφαρμόζεται λάθος από τις αρχές; Η ολιγωρία των εισαγγελέων στη Σύρο, που προφανώς προτίμησαν να αποφύγουν την κλιμάκωση, δεν αποτελεί δικαιολογία. 

Ο τραμπουκισμός ή έστω η απειλή εκφοβισμού ενός τουρίστα, που φυσικά δεν αισθάνεται ασφαλής να αποβιβαστεί όταν αισθάνεται ανεπιθύμητος και δεν ξέρει πόσο έντονη θα είναι η “διαμαρτυρία” (ακόμα κι αν η συμπεριφορά του ιδίου είναι προκλητική, ανεγκέφαλοι υπάρχουν παντού, ειδικά όταν απειλούνται), με βάση την καταγωγή ή το διαβατήριο του είναι ανεπίτρεπτη, σε κάθε δημοκρατία. Εκτός κι αν ο Χρυσοχοίδης είναι κι αυτός ακροδεξιός (αλλά κατά του ρατσισμού). 

Και το ανεκδιήγητο επιχείρημα οτι δεν θα έπρεπε να κάνουν τουρισμό, επειδή το κράτος τους διαπράττει εγκλήματα πολέμου, ανοίγει την πόρτα για κάθε είδους φασιστικές συμπεριφορές αυτοδικίας, κατά τις οποίες ο κάθε εγχώριος ανεγκέφαλος θα αποφασίζει ποιος έχει δικαίωμα να επισκέπτεται μια δημοκρατική χώρα ή να μετακινείται απρόσκοπτα και ελεύθερα, χωρίς να φοβάται για την ασφάλεια του. 

Και μια τελευταία σημείωση: Κάποτε οι προοδευτικοί ακτιβιστές και οι επαναστάτες (παγκοσμίως) δεν ήθελαν να αποφύγουν τη σύλληψή τους, όταν παραβίαζαν το νόμο, γιατί αυτή υπογράμμιζε τη θέληση τους να αντισταθούν σε κάτι που θεωρούσαν, με συνέπεια, άδικο. Και δέχονταν αδιαμαρτύρητα τις συνέπειες. Εδώ, στη χώρα των επαναστατών της φακής, κάθε τέτοια ενέργεια συνοδεύεται από την προσπάθεια να αποφευχθούν οι συλλήψεις, γιατί “τι έκαναν τα παιδιά”. Αυτό για όσους θεωρούν οτι η διαμαρτυρία στο δρόμο, εκτός από δικαίωμα, είναι και υποχρέωση επαναστατικότητας.