Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για την Ομάδα Αλήθειας και την υποστήριξη προς τη Νέα Δημοκρατία
Η υπόθεση της Ομάδας Αλήθειας (στην οποία το σίγουρα σκανδαλώδες και εξοργιστικό είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που τολμούν δημοσίως να υποστηρίζουν ένα κόμμα χωρίς να είναι αριστεροί και χωρίς να είναι διορισμένοι κάπου στο δημόσιο) έγινε αφορμή για πολλούς πολιτικούς του ΣΥΡΙΖΑ και του αδερφού κόμματος ΠΑΣΟΚ να ξεσπαθώσουν και να μιλήσουν για «δολοφονία χαρακτήρα» την οποία υπέστησαν οι ίδιοι και οι συνάδελφοί τους από το συγκεκριμένο σάιτ/σελίδα/λογαριασμό. Δεν είναι παράξενο -στους ανεπαρκείς πολιτικούς αρέσει να παίζουν τα θύματα-, αλλά αυτοί εδώ είναι πολύ κοντά στο να απαιτήσουν λογοκρισία και απαγόρευση κάθε αναφοράς στο πρόσωπό τους αν δεν είναι υποστηρικτική. Σε κάθε περίπτωση, η «δολοφονία χαρακτήρα» δεν έχει καμία σχέση με αυτό που στ’ αλήθεια ενοχλεί τους θιγμένους.
Για να έχουμε «δολοφονία χαρακτήρα» πρέπει να έχουμε συνεχείς συκοφαντικές αναφορές, πολλά ψέματα, βίντεο ή ηχητικά αποσπάσματα που αλλάζουν τελείως το νόημα των όσων ειπώθηκαν, απόδοση προθέσεων που δεν υπάρχουν και επιθέσεις για ασήμαντη ή ακόμα και χωρίς καμία αφορμή. Λόγω της δουλειάς μου παρακολουθώ την Ομάδα Αλήθειας και πολύ εύκολα μπορώ να πω ότι αυτό που κάνουν είναι να παραθέτουν αποσπάσματα από μπούρδες, αντιφάσεις και ξερά ψέματα των αντιπάλων της Νέας Δημοκρατίας. Δεν αλλοιώνουν νοήματα, ούτε μοντάρουν για να παρουσιάσουν αυτόν που λέει «μαύρο» ως υποστηρικτή του «άσπρου». Δεν είναι «αντικειμενικοί», υποστηρίζουν απροκάλυπτα τη Νέα τη Δημοκρατία, αλλά αυτό, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν απαγορεύεται.
Αυτό που δεν αντέχουν οι πολιτικοί που διαμαρτύρονται είναι η ηχητική απόδειξη του παπατζιλικιού τους. Τους καταλαβαίνω. Κι εγώ αν κορόιδευα την κοινωνία δεν θα ήθελα να γίνει βούκινο, αλλά θα ντρεπόμουν να πω ότι είμαι θύμα «δολοφονίας χαρακτήρα». Γιατί αν είναι «δολοφονία χαρακτήρα» αυτό που κάνει η (με φανερό κομματικό πρόσημο) Ομάδα Αλήθειας, τότε γιατί να μην πούμε ότι και η σάτιρα γενικώς (που δικαιούται ακόμα κι από τον νόμο μια δόση υπερβολής) είναι «δολοφονία χαρακτήρα»; Και γιατί να μην είναι «δολοφονία χαρακτήρα» και η κάθε επικριτική αναφορά σε κάθε μπούρδα κάθε πολιτικού;
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, οι «δολοφονίες χαρακτήρα» συμβαίνουν συχνά και όταν είναι σε βάρος κάποιου που δεν έχει πιστοποιητικό αριστερών φρονημάτων μπορεί να ακολουθηθούν και από επιθέσεις που ονομάζονται «παρεμβάσεις». Το να σε φέρνουν αντιμέτωπο με τις μπούρδες και τις αντιφάσεις σου δεν είναι δολοφονία χαρακτήρα. Είναι αποκάλυψη χαρακτήρα. Όπως αποκάλυψη χαρακτήρα είναι και το να παριστάνεις το θύμα σε κάτι που δεν σου συνέβη ποτέ. Και μπράβο σου.
Υ.Γ.: Σήμερα αναφέρομαι στους συντρόφους γιατί αυτοί είναι που κλαψουρίζουν για τη «δολοφονία χαρακτήρα» που υφίστανται από την Ομάδα Αλήθειας. Κατά τα άλλα το ίδιο κλαψούρισμα το έχω ακούσει πολλές φορές και από κυβερνητικούς πολιτικούς που στον όρο «δολοφονία χαρακτήρα» έχουν βρει μια ασπίδα προστασίας απέναντι σε κάθε κριτική και ξεμπρόστιασμα.
