Η ανάγκη για ηγέτες αντάξιους των περιστάσεων στα ελληνικά κόμματα
Η επίφαση της ασφάλειας που βιώνουμε ως χώρα του δυτικού κόσμου δεν εγγυάται και την σταθερότητα που επιθυμούμε για το κοινό μας μέλλον. Άλλωστε οι κρίσεις που κατά καιρούς αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία δεν είναι τίποτε άλλο από καμπανάκια κινδύνου για πιο δύσκολες εποχές.
Αν συμφωνήσουμε ότι το «project» Ελλάδα χρειάζεται ανάπτυξη και δυναμική προκειμένου να εξασφαλίσει την ευημερία των Ελλήνων, τότε τα κόμματα, τα πρόσωπα και οι ηγεσίες αναλαμβάνουν την ευθύνη της πολιτικής διαχείρισης.
Να θυμίσω εδώ ότι η Ελληνική Δημοκρατία έχει επιλέξει εδώ και πολλές δεκαετίες, ότι ανήκει στον δυτικό κόσμο. Ότι είναι μέλος του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και όλων των διεθνών οργανισμών που καθορίζουν η και δεσμεύουν τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύονται οι ηγεσίες της.
Από τα παραπάνω προκύπτει πως κάθε κόμμα που επιθυμεί να συμμετέχει στην κυβερνησιμότητα της χώρας, οφείλει να σεβαστεί την υφιστάμενη πραγματικότητα.
Από την άλλη η φιλελεύθερη αστική δημοκρατία επιτρέπει και την λειτουργία πολιτικών οργανισμών που μπορεί να ευαγγελίζονται ή να υπαινίσσονται την κατάλυσή της! Και κατά συνέπεια, δίνει την δυνατότητα στους πολίτες να επιλέγουν με την ψήφο τους την συγκεκριμένη «απειλή» προς τις υπόλοιπες ηγεσίες που διεκδικούν , εντός υφιστάμενου πλαισίου, συμμετοχή στην διακυβέρνηση.
Τι θα συνέβαινε όμως αν κάποιο από αυτά τα κόμματα έφτανε στην εξουσία; Πήραμε ήδη μία γεύση του πρώτου εξαμήνου διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ το 2015… Όταν η χώρα αναγκάστηκε να πληρώσει πολύ ακριβά την επαναφορά της στην πραγματικότητα.
Αυτή τη στιγμή, αν μετρήσει κανείς τα ποσοστά της αντισυστημικής ψήφου, μπορεί να τρομάξει από την εφιαλτική προοπτική μιας «συνεργασίας ανατροπής» της «αμαρτωλής» αστικής δημοκρατίας. Ούτε λίγο ούτε πολύ, τα αριστεροδεξιά «επαναστατικά» κόμματα της ανέξοδης «δημοκρατίας της πλατείας» μπορεί να ξεπερνούν σε δύναμη το 35% του εκλογικού σώματος.
Μπροστά λοιπόν σε μια τέτοια απειλή, οι ηγεσίες των «συστημικών» κομμάτων έχουν πολύ μεγαλύτερη ευθύνη απέναντι στο πολιτικό σύστημα και στην δημοκρατία. Αναμφισβήτητα, η κυβερνώσα Νέα Δημοκρατία έχει την μεγαλύτερη, εξαιτίας του ότι διαθέτει και την δυναμική των κυβερνητικών αποφάσεων. Το ΠΑΣΟΚ όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκονται στην δεινή θέση να αποδείξουν ότι η πλευρά της σοβαρότητας με την οποία επέλεξαν να πολιτευτούν απαιτεί πολύ υψηλό επίπεδο αντιπροσώπευσης στην δημόσια παρουσία.
Με λίγα λόγια, αν κάποιος από τους Ανδρουλάκη, Φάμελλο ήθελε να ξεπεράσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, θα έπρεπε όχι μόνο να ανταγωνιστεί τις κυβερνητικές προτάσεις αλλά και να αρθεί ως προσωπικότητα στο ύψος των πραγματικών περιστάσεων!
Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει. Για να αποδειχθεί, άλλη μία φορά, πως οι ηγεσίες δεν αναδεικνύονται μόνο από τις εσωκομματικές εκλογές της «συμπάθειας» αλλά κυρίως στο πεδίο της αμείλικτης πραγματικότητας του πολιτικού σθένους.
Κατά συνέπεια, όσα κι αν είναι τα κυβερνητικά λάθη, όσες κι αν είναι οι αστοχίες αυτής της κυβέρνησης άλλες εγγυήσεις για την ασφαλή κυβερνησιμότητα της χώρας δεν υπάρχουν. Αυτή είναι και η απάντηση για όσους διαμαρτύρονται για τον δήθεν απειλητικό εκβιασμό «Μητσοτάκης ή χάος»…
Ίσως γιατί οι μηχανισμοί των κομμάτων δεν αναδεικνύουν τους καλύτερους. Ίσως γιατί οι σπουδαίες ηγεσίες δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική. Ίσως και γιατί το εκλογικό σώμα μπερδεύει πολλές φορές την ψήφο των πολιτικών εκλογών με την ψήφο που δίνει στο τραγούδι τηςEurovision
19°
