Το σχόλιο του Μάνου Βουλαρίνου για τις φήμες συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ
Πρώτα ήταν ο σύντροφος Τσουκαλάς που περιέγραψε ως μέρος της «προοδευτικής παράταξης» τα κόμματα του Γιάνη «Το Παγόνι» Βαρουφάκη και της κόρης του Νίκου του Κωνσταντόπουλου. Στη συνέχεια ήταν ο σύντροφος Κατρίνης που αποκάλυψε ότι το ΠΑΣΟΚ θα ήθελε να σχηματίσει μια κυβέρνηση προοδευτικών δυνάμεων στις οποίες προφανώς περιλαμβάνονται ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα η Αριστερά. Τέλος, ήταν ο Παύλος ο Γερουλάνος που μοιράστηκε το όραμα του για μια διεύρυνση η οποία μεταξύ άλλων θα χωράει και Κασσελάκη, Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου και Φάμελλο. Ξαφνικά (ή όχι και τόσο ξαφνικά) ο εκπρόσωπος τύπου του κόμματος μαζί με δύο από τους τέσσερις υποψηφίους για την προεδρία εμφανίζονται διατεθειμένοι να κυβερνήσουν αγκαλιά με Πολάκη, Βαρουφάκη, Τζανακόπουλο, Παππά, Κωνσταντοπούλου, Φίλη, Γεροβασίλη, Τζάκρη (εντάξει αυτή είναι παλιά συντρόφισσα), Δούρου και φυσικά τον ίδιο τον Αλέκση.
Πιθανή η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ με ΠΑΣΟΚ;
Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτή είναι μια απαραίτητη τακτική προκειμένου το ΠΑΣΟΚ να πάρει ψήφους από τα κόμματα της αριστεράς που αργοπεθαίνουν αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για επιδιώξεις οι οποίες το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι να διώξουν κόσμο.
Οι συριζαίοι που θέλουν να βρουν στέγη, έτσι κι αλλιώς στο ΠΑΣΟΚ, από το οποίο οι περισσότεροι προέρχονται, θα στραφούν. Στο κάτω-κάτω το κόμμα του Αλέκση δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια αναβίωση του ακραίου παπανδρεϊσμού – αυριανισμού. Η ομολογία πρόθεσης συνεργασίας το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να απωθήσει τους εκατοντάδες χιλιάδες που ακούνε ΣΥΡΙΖΑ και βγάζουν σπυριά και ταυτοχρόνως να εξασφαλίσει ότι ο χώρος του κέντρου θα παραμείνει αποκλειστικότητα του Κυριάκου του Μητσοτάκη.
Με λίγα λόγια η ανοιχτή πρόθεση συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις παραφυάδες του μόνο κακό μπορεί να κάνει στο ΠΑΣΟΚ. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η σπουδή κάποιων μεγαλοστελεχών να την διαφημίσουν είναι ανεξήγητη.
Βλέπετε, πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ πάσχουν από (όχι εντελώς αδικαιολόγητη) υψοφοβία. Φοβούνται την άνοδο του κόμματος κι έχουν κάθε λόγο να το κάνουν. Όταν τα ποσοστά, έστω δημοσκοπικά, ανεβαίνουν, όταν ένα κόμμα αρχίζει, έστω και δειλά, να εμφανίζεται ως μια πιθανή μελλοντική πρόταση εξουσίας, αναπόφευκτα θα προσελκύσει στελέχη ανάμεσα στα οποία, επίσης αναπόφευκτα, θα είναι και στελέχη ικανότερα από τα περισσότερα που αυτή τη στιγμή κάνουν κουμάντο στο ΠΑΣΟΚ. Θέλω να πω, ο Κατρίνης ή ο Γερουλάνος ή ο Τσουκαλάς μπορεί να φαίνονται μεγάλα μεγέθη για ένα κόμμα του 10% αλλά τους φαντάζεστε να έχουν σημαντικό ρόλο σε ένα κόμμα του 20-25%; Ακόμα και τον ίδιο τον κραταιό Νικόλα δύσκολα τον φαντάζεται κανείς αρχηγό σε κόμμα που έχει βάσιμες ελπίδες διακυβέρνησης αφού μέχρι και οι περισσότεροι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ τον κρίνουν ακατάλληλο για την πρωθυπουργία.
Δεν ισχυρίζομαι ότι η εκδήλωση αγάπης για κάθε κομματική εκδοχή του συριζαϊσμού γίνεται βάσει κάποιου σχεδίου. Λέω όμως ότι είναι μια ενστικτώδης αντίδραση αυτοσυντήρησης στελεχών που βαθιά μέσα τους καταλαβαίνουν ότι οποιαδήποτε μεγέθυνση του ΠΑΣΟΚ θα αποκαλύψει πόσο μικρό είναι το δικό τους μέγεθος. Και μπράβο τους.
11°
