Social Media και ανήλικοι: Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για το φαινόμενο και τη συζήτηση για την πιο αυστηρή απαγόρευση χρήσης μέσω κοινωνικής δικτύωσης.
Για να μην παρεξηγηθώ δηλώνω εξαρχής υπέρ ακόμα και της πιο αυστηρής απαγόρευσης χρήσης μέσων κοινωνικής δικτύωσης από ανήλικους. Όπως με τον τζόγο, το αλκοόλ και γενικώς κάθε δραστηριότητα που προκαλεί εθισμό και αποβλάκωση, όσο μεγαλύτερος μπλέξει κανείς τόσο το καλύτερο. Συνεπώς θα ήμουν υπέρ οποιασδήποτε νομοθετικής πρωτοβουλίας προς αυτή την κατεύθυνση παρότι θα υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να επρόκειτο για άλλη μια θέσπιση κανόνων και περιορισμών από κάποιον που δεν έχει κανέναν σκοπό να τους επιβάλει.
Όπως και να έχει, η κυβέρνηση δεν σκοπεύει να αναλάβει τέτοιες πρωτοβουλίες. Σύμφωνα με την υπουργό Ζαχαράκη αυτό που θέλει να κάνει είναι να χαράξει «μια νέα εθνική στρατηγική και πλέγμα μέτρων με σκοπό να ενημερωθούν οι γονείς και να αναλάβουν πρωτοβουλία για να προστατεύσουν την ευαλωτότητα παιδιών». Θα αντισταθώ στην πρόκληση να σχολιάσω τη λέξη «ευαλωτότητα» η οποία κάνει όλα τα καμπανάκια μου να βαράνε και θα πω ότι φοβάμαι ότι στην πραγματικότητα η νέα στρατηγική δεν θα έχει κανένα απολύτως αποτέλεσμα για έναν βασικό λόγο: αντιλαμβάνεται τους γονείς ως ανενημέρωτους ενώ στην πραγματικότητα είναι άπραγοι ή αδιάφοροι ή τεμπέληδες ή φοβισμένοι (ναι, ναι δεν είναι όλοι γονείς μη λέμε πάλι τα αυτονόητα).
Έχω δει δεκάδες γονείς να πασάρουν στα παιδιά τους το κινητό για να μπορούν ήρεμοι να απολαύσουν την έξοδό τους στην οποία τραβολογούν και τα δυστυχή παιδιά τους. Έχω δει άλλους τόσους που βγάζουν βόλτα τα παιδιά τους κι ακόμα κι όταν τα κάνουν κούνια με το ένα χέρι σκρολάρουν στο κινητό. Έχω δει μέχρι και παιδί σε καρότσι σε βόλτα που ο μπαμπάς του του έχει δώσει να χαζεύει το κινητό. Στη βόλτα με το καρότσι! Αυτοί οι γονείς, που δεν είναι και λίγοι, δεν χρειάζονται ενημέρωση για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Χρειάζονται ενημέρωση για το τι σημαίνει να είσαι γονιός.
Αυτοί οι γονείς χρειάζονται εντατικά μαθήματα που θα τους δώσουν να καταλάβουν ότι από τη στιγμή που κάνεις παιδιά η ευθύνη σου για αυτά είναι κάπως μεγαλύτερη από τη ευθύνη που έχεις για τα φυτά στο μπαλκόνι σου. Γιατί τα παιδιά δεν χρειάζονται μόνο τροφή και στέγη. Χρειάζονται και κάποιον να τα καθοδηγεί, να τους δίνει παράδειγμα, να τους βάζει όρια. Πιστεύετε ότι ένας γονιός πολύ αδιάφορος ή πολύ φοβισμένος για να πει στο παιδί του ότι δεν θα παίρνει το κινητό του στο κρεβάτι όταν πηγαίνει για ύπνο θα βρει το ενδιαφέρον ή τα κότσια να εγκαταστήσει στο κινητό του παιδιού του app με περιορισμούς; Πιστεύετε ότι ένας γονιός-φίλος που βουτηγμένος στην ανασφάλεια έχει αφήσει χωρίς όρια τα παιδιά του θα μπορέσει να βρει το θάρρος να γίνει γονιός-γονιός και να τους βάλει όρια (δηλαδή να επιβάλει απαγορεύσεις) επειδή θα δει ένα σποτάκι για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Δυστυχώς για τα μικρά παιδιά, τα βουτηγμένα στο διαδίκτυο, την πρώτη και μεγαλύτερη ευθύνη την έχουν οι ίδιοι οι γονείς. Φυσικά τίποτα δεν είναι απόλυτο και δεν αποκλείεται ακόμα και σε μια οικογένεια με γονείς κέρβερους το παιδί να κολλήσει αλλά όλοι καταλαβαίνουμε ότι πιο πιθανόν είναι να κολλήσει ένα παιδί που είναι με ένα κινητό από το καρότσι του παρά ένα που αποκτά το πρώτο που κινητό στην πρώτη γυμνασίου κι αυτό με όρους αυστηρούς και απαράβατους.
Συνεπώς όποια ενημέρωση και να κάνει η πολιτεία τα παιδιά πάλι θα εξαρτώνται από τη διάθεση των γονιών. Και πολύ συχνά εκείνοι είναι πολύ ανασφαλείς ή πολύ απασχολημένοι με πολύ σοβαρότερα θέματα από τα παιδιά τους. Και μπράβο τους.
16°
