Ο Αντώνης Σαμαράς διεγράφη από τη Νέα Δημοκρατία. Και τώρα τι κάνει;
Τα τελευταία χρόνια ο Αντώνης ο Σαμαράς έκανε ό,τι μπορούσε για να κάνει τη ζωή της κυβέρνησης του κόμματος στο οποίο ανήκε (δικό του κόμμα είναι μόνο η Πολιτική Άνοιξη) όσο το δυνατόν πιο δύσκολη. Από την, σε κάθε ευκαιρία, ισοπεδωτική κριτική μέχρι την άρνησή του να πάει στη γιορτή για τα 50χρονα της Νέας της Δημοκρατίας η συμπεριφορά του έμοιαζε με συμπεριφορά κακομαθημένου παιδιού όταν δεν το παίζουν οι συμμαθητές του ή όταν οι γονείς του δεν του αγοράζουν το παιχνίδι που θέλει. Σε αντίθεση βέβαια με τα κακομαθημένα παιδιά που συνήθως δεν ψάχνουν για δικαιολογίες, οι κακομαθημένοι πολιτικοί χρησιμοποιούν το «συμφέρον της πατρίδας» για να δικαιολογήσουν μια συμπεριφορά που στην πραγματικότητα προδίδει το πόσο ταυτισμένη έχουν στο μυαλό τους την πατρίδα με τον εαυτό τους και τις φιλοδοξίες τους.
Ομολογώ ότι δεν ξέρω ποιες είναι πια οι φιλοδοξίες του Αντώνη του Σαμαρά, αν και νομίζω πως θέλει να θεωρείται ο εθνάρχης που έσωσε τη χώρα με την εφαρμογή του μνημονίου ελπίζοντας ότι έχουμε ξεχάσει το ποιος ήταν αυτός που, αντί να συνεργαστεί με τον ΓΑΠ, αποφάσισε να γίνει ο πρώτος ηγέτης του αντιμνημονίου («ήμουν ο αρχιτέκτονας του αντιμνημονιακού αγώνα» έλεγε το 2012) και να ανοίξει τον δρόμο στη χαρούμενη παρέα του Αλέκση. Τότε κόστισε στη χώρα επειδή ήθελε να γίνει πρωθυπουργός (φιλοδοξία που την είχε από τότε που έκανε τον μακεδονομάχο και έριχνε την κυβέρνηση του μπαμπά Μητσοτάκη καταφέρνοντας όλος ο πλανήτης να λέει τους βόρειους γείτονες αντί για «Νέα Μακεδονία», Μακεδονία σκέτο), τώρα μπορεί να ονειρευόταν τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Σε κάθε περίπτωση, το ότι η τελευταία του φιλοδοξία δεν πρόκειται να γίνει πραγματικότητα (εκτός αν κάποια στιγμή σχηματίσει κυβέρνηση η Λατινοπούλου ή ο Βελόπουλος) δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να προσφέρει.
Μπορεί να ξαναστήσει την Πολιτική Άνοιξη και να την κάνει την ομπρέλα κάτω από την οποία θα στεγαστούν οι πολυδεξιοί (νομίζω πιο ακριβές από το «ακροδεξιοί») μπαντριώτες και οι αντιμητσοτακικοί.
Μπορεί να κάνει αυτό που τόσο καλά έκανε το 1993: να ξαναπροσπαθήσει να ξαναβοήθησει το ΠΑΣΟΚ να πάρει την εξουσία από τη Νέα τη Δημοκρατία. Φυσικά αυτή τη φορά τα πράγματα είναι κάπως πιο δύσκολα καθώς ο σύντροφος Ανδρουλάκης δεν είναι Αντρέας Παπαντρέου, αλλά η δυσκολία του εγχειρήματος είναι που το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον.
Μπορεί να ασχοληθεί με τη σάτιρα. Ένας άνθρωπος που έχει το χιούμορ να προτείνει τον Κωνσταντίνο τον Εργατικό για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας σίγουρα θα έχει πολλά να προσφέρει στην επιθεώρηση.
Ή μπορεί απλώς να χαλαρώσει, να ευχαριστήσει την τύχη του που τελικά του επέτρεψε να γίνει πρωθυπουργός, να συνειδητοποιήσει ότι και ο πλανήτης και η χώρα μπορούν να υπάρξουν και χωρίς αυτόν και να απολαύσει τα συντάξιμά του χρόνια με ηρεμία. Και μπράβο του.
