“Je suis Charlie”… Η συγκίνηση είναι λυτρωτική. Το πένθος ακινητοποιεί το χρόνο και αποκλείει την εξωτερική πραγματικότητα. Αλλά κάποια στιγμή η άρνηση, ο θυμός και ο πόνος υποχωρούν - αντίθετα, ο φόβος διαρκεί. Η Δύση, η Ευρώπη, δεν έχουν απάντηση στην επέλαση του τζιχαντισμού. Ακόμη δεν αναγνωρίζουν καν με τι ακριβώς έχουμε να κάνουμε. Μόνο ακροδεξιές και ναζιστικές δυνάμεις προβάλλουν επιθετικά τη δική τους (φρικτά λάθος) απάντηση, διεγείροντας την ισλαμοφοβία και την ξενοφοβία, μιλώντας για θανατική ποινή και κλειστά σύνορα, παίζοντας το χαρτί του εθνικισμού και του υπερσυντηριτισμού -βία στη βία, μίσος στο μίσος.
Από την άλλη πλευρά, των προοδευτικών δυνάμεων, πολιτικών και κοινωνικών, υπάρχει μόνο άμυνα: Να μην πάμε πίσω στο δόγμα Μπους «ασφάλεια αντί ελευθερίας», να μην αναπτυχθούν ψυχώσεις εναντίον του ισλάμ στο σύνολό του, να μην την πληρώσουν οι φιλήσυχοι Μουσουλμάνοι, να μην αμφισβητηθεί η πολυπολιτισμικότητα, δηλαδή η ουσία της ανοιχτής κοινωνίας.
Σοσιαλιστές και Αριστεροί διανοούμενοι, πολιτικοί και αναλυτές διαχωρίζουν πλήρως το θρησκευτικό στοιχείο από τις απαίσιες πράξεις βίας και τρομοκρατίας, αναζητούν τις αιτίες της δολοφονικής παράκρουσης στην γκετοποίηση, στην οικονομική κρίση, στους κοινωνικούς αποκλεισμούς.
Συζητάμε μήπως απέτυχε η πολιτική της ενσωμάτωσης στη Γαλλία, μήπως υπάρχει περιθωριοποίηση ξένων στη Βρετανία, λέμε και ξαναλέμε ότι χρειάζεται περισσότερη δημοκρατία απέναντι στο φασισμό και περισσότερη ελευθερία απέναντι στον εξτρεμισμό, όμως όλα αυτά δεν αρκούν για να πείσουν ότι δεν ζούμε τη δραματική ήττα της δυτικής πολιτικής απέναντι στον μουσουλμανικό κόσμο στο σύνολό του και ότι δεν διαβάζουμε τον πρόλογο μιας σύγκρουσης συστημάτων αξιών (αν όχι πολιτισμών).
Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για ατέλειες του βρετανικού μοντέλου ή για ελλείμματα της γαλλικής δημοκρατίας αν υπήρχαν αλλού στον κόσμο καλύτερα παραδείγματα κοινωνικού φιλελευθερισμού και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αλλά επειδή δεν υπάρχουν, επειδή αυτές είναι κάποιες από τις καλύτερες δημοκρατίες του πλανήτη, θα πρέπει να βρεθεί η αναγκαία ειλικρίνεια για να γίνει η παραδοχή ότι οι τζιχαντιστές που γεννήθηκαν στην Ευρώπη, εργάστηκαν ή και σπούδασαν στην Ευρώπη, δεν κόβουν κεφάλια και δεν σκορπίζουν το θάνατο με τα καλάσνικοφ επειδή αδικήθηκαν ή επειδή προσβλήθηκαν στη δεύτερη πατρίδα τους. Αλλωστε, δεν προβάλλουν πια άλλοθι, ούτε ψάχνουν για προσχήματα, φωνάζοντας για τα παιδιά της Γάζας ή για την αιματοχυσία στη Συρία, αρκούνται στο «Αλλάχ Ακμπάρ» -γιατί δεν τους ακούμε χωρίς να τους μεταφράζουμε πολιτικά;
Η Μέση Ανατολή φλέγεται για 25 ολόκληρα χρόνια, ο πόλεμος στο Ιράκ δεν τελείωσε ποτέ, ούτε στο Αφγανιστάν, η σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστίνης πηγαίνει σε διαρκώς νέα άκρα, η αραβική άνοιξη δεν έφερε περισσότερη δημοκρατία, τρία εκατομμύρια πρόσφυγες έχουν φύγει από τη Συρία, η Σαουδική Αραβία και το Ιράν ρέπουν όλο και πιο πολύ στον ισλαμισμό που διαχέεται σε πιο εξτρεμιστικές μορφές στην Ασία και την υποσαχάρια Αφρική, η ιδιότυπη δημοκρατία της Τουρκίας υποχωρεί όλο και περισσότερο, ειδικά σε θέματα ελευθερίας της έκφρασης, και τώρα έχουμε μπροστά μας το αποκρουστικό ισλαμικό κράτος που υπόσχεται θρησκευτικό πόλεμο.
Η Δύση έχει παγιδευτεί: Η προσπάθεια ελέγχου των ενεργειακών δρόμων όλης αυτής της περιοχής προκάλεσε φοβερές επιπτώσεις και η προσχηματική εξαγωγή δημοκρατίας ακόμη περισσότερερες. Δεν υπάρχει δυνατότητα απεμπλοκής, γιατί τα τέρατα θα γίνουν ακόμη πιο αιμοδιψή, ούτε έχει αποφασιστεί/σχεδιαστεί μια νέου τύπου εμπλοκή. Τα κύματα μεταναστών από αυτές τις χώρες προς τον πρώτο κόσμο διαρκώς θα μεγαλώνουν, οι Ευρωπαίοι δεν έχουν ανάγκη πια από τη φτηνή εργασία των ξένων, γιατί το διακύβευμα σήμερα είναι να υπάρχει οποιαδήποτε εργασία, η πίεση από τους desperados θα αυξάνεται, η δυσπιστία στις χώρες υποδοχής επίσης, δημογραφικές ανατροπές αναπόφευκτα θα συμβούν και θέλουμε-δεν θέλουμε θα πρέπει να ξαναδιαβάσουμε το Κοράνι και να τα δούμε όλα από την αρχή.
Ξέρουμε τι δεν πρέπει να γίνει: Να μην επιβάλλει τους κανόνες της η σκοταδιστική ακροδεξιά και να μην έχουμε άλλη τραγωδία όπως αυτή στη Γαλλία.
Δεν ξέρουμε τι πρέπει να γίνει. Και για να το βρούμε, χρειάζονται υπερβάσεις από την άλλη πλευρά, των προοδευτικών δυνάμεων, που καλούνται να αναγνωρίσουν το ωμά θρησκευτικό στοιχείο πίσω από τον τζιχαντισμό και να μην ανησυχούν τυφλά για τα μέτρα καταστολής (κάμερες σε δημόσιους χώρους, παρακολούθηση των επικοινωνιών στο διαδίκτυο κοκ). Ακόμη, να μη θεωρούν το δικαίωμα στη μαντήλα αδιαπραγμάτευτο, να απαιτήσουν τήρηση των δικών μας κανόνων από κληρικούς και φανατικές μουσουλμανικές οργανώσεις στο ευρωπαϊκό έδαφος, να ζητούν αυστηρότητα στον έλεγχο και την καταστολή κάθε ακραίου στοιχείου ή έκφρασης με αναφορά στο ισλάμ, να μην αντιμετωπίζουν ως απαράδεκτη ιμπεριαλιστική επέμβαση μια διεθνή επιχείρηση εξολόθρευσης του IS.
Αν ισχύει ότι “nous sommes tous Charlie” θα πρέπει να υπερασπιστούμε αυτό που είμαστε, τη δημοκρατία μας και τον πολιτισμό μας που προϋποθέτει απόλυτο σεβασμό στον «άλλο» και στο «άλλο», όχι παράδοση στη βαρβαρότητα.
12°
