Σκηνές από μια πόλη

Σκηνή πρώτη: αποκαΐδια στην «Athens Voice». Κάποιοι τραμπούκοι έσπασαν νωρίς χθες το πρωί τη γυάλινη τζαμαρία της εφημερίδας, περιέλουσαν τα γραφεία με εύφλεκτο υλικό και έβαλαν φωτιά. Θα μπορούσε να έχουν υπάρξει θύματα. Δεν έχει σημασία. Η εφημερίδα έπρεπε να τιμωρηθεί επειδή προκαλεί. Ο διευθυντής της έπρεπε να πληρώσει επειδή επιμένει να καταγγέλλει τα κακώς κείμενα.

Σκηνή δεύτερη: κόλαση χθες το μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας. Για ώρες πολλές, οι οδηγοί κόρναραν και βλαστημούσαν, τα ασθενοφόρα δεν μπορούσαν να περάσουν, η παράλυση ήταν απόλυτη. Μαθητές, φοιτητές, διοικητικοί υπάλληλοι του Πανεπιστημίου της Αθήνας, λιμενεργάτες και μεταλλεργάτες πραγματοποιούσαν διαδηλώσεις και πορείες την ίδια ώρα και περίπου στα ίδια σημεία. Μπορεί τα αιτήματά τους να ήταν δίκαια, μπορεί και όχι, αν και κάθε αίτημα είναι δίκαιο κατά τη γνώμη του αιτούντος. Ποιος διαφωνεί ότι «θέλουμε παιδεία να μορφώνει και όχι να εξοντώνει»;

Σκηνή τρίτη: ένα αυτοκίνητο σπασμένο και κατακλεμμένο στα Εξάρχεια. Η Β. τηλεφώνησε στο 100, περίμενε μάταια για δυόμισι ώρες, κι όταν πήγε τελικά η ίδια στο αστυνομικό τμήμα τής είπαν: «Μα καλά, δεν ξέρετε ότι δεν ερχόμαστε ποτέ στην πλατεία;».

Διανύουμε ήδη τον πέμπτο χρόνο της κρίσης. Στον τομέα της οικονομίας έχουν ληφθεί τα πιο εξοντωτικά μέτρα που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Αδυνατούμε όμως να λύσουμε μερικά βασικά προβλήματα. Η τρομοκρατία είναι πάντα παρούσα, έστω και αν πλέον δεν σκοτώνει, αλλά μόνο απειλεί, ξυλοκοπεί ή πυρπολεί. Την ίδια ώρα, ένας γνωστός δικηγόρος απευθύνεται δημοσίως στους κουκουλοφόρους που τον κτύπησαν και τους ζητά να δείξουν τη μαχητικότητά τους «απέναντι στους ξένους νεοαποικιοκράτες και στα ντόπια δουλικά τους».

Η γκετοποίηση ορισμένων περιοχών όχι μόνο δεν έχει υποχωρήσει, αλλά έχει επισημοποιηθεί, θεωρείται πλέον φυσιολογική: αν σ' την πέσουν στα Εξάρχεια, το πρώτο σχόλιο που θα ακούσεις είναι «τι γύρευες χριστιανέ μου κι εσύ στα Εξάρχεια;». Όσο για τις κινητοποιήσεις που κάθε τόσο προκαλούν χάος, καμιά κυβέρνηση, κανένας δήμαρχος, κανένα κόμμα δεν τολμά να κάνει κάτι. Αλίμονο, η ελευθερία της έκφρασης είναι ιερή.

* Αναδημοσίευση από «Τα Νέα»