Η πυρπόληση της Athens Voice δεν είναι μεμονωμένο γεγονός. Η βία κυριαρχεί στη δημόσια ζωή και οι εκφράσεις της διεκδικούν να καθορίζουν όλο και περισσότερο την καθημερινότητά μας - σε τέτοιο βαθμό ώστε, για τους περισσότερους να λαμβάνει τις διαστάσεις μιας ελληνικής κανονικότητας. [ΤΒJ]
Τη στιγμή που διάβασα για τον εμπρησμό στα γραφεία της Athens Voice το μυαλό μου δημιούργησε άμεσα μία ευθεία νοητή γραμμή που συνέδεε αυτό το γεγονός με τις τελευταίες πράξεις στο κακοπαιγμένο σίριαλ «άσυλο, καταλήψεις, φύλαξη, πανεπιστήμιο». Η δεύτερη αντίδρασ;h μου ήταν να προσπαθήσω να βγάλω από το μυαλό μου αυτές τις κλασικές συνδέσεις και αναγωγές με άλλα γεγονότα που κάνουμε οι περισσότεροι, ειδικά τα τελευταία χρόνια του πυκνού πολιτικού χρόνου και της διογκούμενης αβεβαιότητας. Δεν ήταν όμως εφικτό, ο εμπρησμός στα γραφεία της Athens Voice δεν ήταν ούτε τυχαίο ούτε και μεμονωμένο περιστατικό, μόνο που δεν συνδέεται με τα τελευταία γεγονότα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Για την ακρίβεια, δεν συνδέεται μόνο με αυτά. Συνδέεται με μικρές κουκίδες διαφόρων μορφών βίας που αισθανόμαστε στην καθημερινότητά μας, αλλά που σπάνια συνδυάζουμε γιατί το ψηφιδωτό που θα δημιουργηθεί θα μας τρομάξει.
Συνδέεται με τη χαμένη ευγένεια στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους, όπου η οικειότητα έχει γίνει συνώνυμο της αναίδειας και της αγένειας.
Συνδέεται με την τάση μας να διαφωνούμε με κραυγές και μπινελίκια και όχι με επιχειρήματα, όπου η αντίθετη γνώμη δεν υφίσταται, είναι κίνητρο, συμφέρον, εξυπηρέτηση.
Συνδέεται με την ευκολία με την οποία ο δημόσιος λόγος είναι γεμάτος κρεμάλες, απειλές, λιντσαρίσματα, κατάρες και συκοφαντίες, όπου η λογική έχει εξοστρακιστεί και έχει αντικατασταθεί από έναν επικίνδυνο λαϊκισμό.
Συνδέεται με την όλο και πιο έντονη απειλή ή χρήση σωματικής βίας στην καθημερινότητα μας, όπου η έκφραση της αντίθετης γνώμης μοιάζει με άσκηση θάρρους στην άγρια ζούγκλα.
Συνδέεται με την ισοπέδωση κάθε ίχνους σεβασμού στους θεσμούς και στις ελευθερίες, όπου το σύνθημα για τη «χούντα» που ζούμε έχει γίνει κουλτούρα κατάλυσης κάθε ισορροπίας σε καθημερινό επίπεδο.
Συνδέεται με την εύκολη μετακύληση όλης της ευθύνης στο σύστημα και στα «τσιράκια» του, όπου το «τσιράκι», είτε έχει τη μορφή ελεγκτή εισιτηρίων είτε εφημερίδας, πρέπει να πληρώσει το τίμημα της «επανάστασης».
Συνδέεται με την υποχρέωση του επιβάτη να μην έχει χαρτονόμισμα μεγαλύτερο των 10 ευρώ, ακόμη και αν το κόστος της κούρσας είναι 27 ευρώ, καθώς ο ταξιτζής δεν «υποχρεούται» να έχει ρέστα γιατί το επάγγελμα περνάει κρίση.
Ψάχνουμε ακόμη γιατί έκαψαν τα γραφεία της Athens Voice; Γιατί ο Πρύτανης, ακόμη και αν προπηλακίζεται, δεν πρέπει να υψώνει τη φωνή του; Γιατί αν δουλεύεις όλη την εβδομάδα είναι λογικό να θέλεις να είναι ανοιχτά τα καταστήματα την Κυριακή για να ψωνίσεις ή να κάνεις τη βόλτα σου; Γιατί αν έχεις διαφορετική γνώμη από αυτή του «λαού» θα απειληθείς, αν είσαι τυχερός, ενώ αν είσαι άτυχος θα την πληρώσεις;
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
