Διαβάζω και ξαναδιαβάζω την ανακοίνωση της «Αναρχικής Ομάδας Αντικαπιταλιστικής Δράσης», που ανέλαβε την ευθύνη για τον εμπρησμό των γραφείων της Athens Voice και δεν πιστεύω ό,τι βλέπω. Πέρα από το περιτύλιγμα («αγιοποίηση της ελεύθερης αγοράς, που εξοντώνει τους εκμεταλλευόμενους»), ουσιαστικά λένε ότι έκαψαν την εφημερίδα επειδή έχει ταχθεί υπέρ του ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές!
Θεέ (του αναρχισμού) και Κύριε (της όποιας, αν είναι τέτοια, που δεν είναι, Αριστεράς). ψ. Τι να πεις και τι να γράψεις; Εχει κανένα νόημα να καταγράψεις ότι για το θέμα υπάρχουν δυο, τρεις, τέσσερις απόψεις κι αποχρώσεις; Υπάρχει η «κλασική» ότι «καταργείται η κυριακάτικη αργία» και «ευνοούνται οι μεγαλέμποροι». Αλλά υπάρχουν και άλλες. Εκτός από αυτό το κακό δηλαδή, το να ανοίγουν μερικές Κυριακές του χρόνου όσα μαγαζιά θέλουν, μπορεί να φέρει και καλό, αφού θα αυξήσει τα έσοδά τους και δεν θα κάνουν άλλες απολύσεις ή θα προσλάβουν και κανέναν υπάλληλο παραπάνω.
Όμως, αναρωτιέμαι αν έχει νόημα να αραδιάζει κανείς σκέψεις και επιχειρήματα, όταν διαβάζει τέτοια κείμενα. Εχει νόημα να ρωτήσεις γιατί ρε μάγκες, αντί να πάτε να βάλετε φωτιά, δεν στέλνατε ένα άρθρο στην εφημερίδα με τις απόψεις σας, να την κατακεραυνώνετε κτλ; Είναι πιο «αγωνιστικό» το κάψιμο από την προβολή των απόψεών σας; Ή μήπως πιστεύετε ότι είναι πιο αποτελεσματικό; Πιστεύετε, δηλαδή, ότι τώρα που την κάψατε, η εφημερίδα θα πάψει να γράφει αυτά για τα οποία την κατηγορείτε; Κανένα μέσο ενημέρωσης δεν το κάνει αυτό στον κόσμο που ζούμε. Οι εφημερίδες έκλειναν, σιωπούσαν ή άλλαζαν γραμμή λόγω τρομοκρατίας στη διάρκεια του ναζισμού ή και σε άλλα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Διαβάστε λίγη ιστορία και θα δείτε ότι τέτοιες «μέθοδες πάλης» φέρνουν αντίθετα, από αυτά που επιδιώκετε, αποτελέσματα. (η κλασική αριστερή θεωρία για το «ποιος ωφελείται»).
Ο χώρος, στον οποίο- υποτίθεται ότι- ανήκει η οργάνωση που ανέλαβε την ευθύνη του εμπρησμού, ο αποκαλούμενος αναρχικός-αντιεξουσιαστικός (τουλάχιστον ένα μέρος του) δεν έχει καμιά σχέση με την κοινή λογική, πολλές φορές ούτε με τη δική του. Τις προάλλες κάποιοι ξυλοκόπησαν μέρα μεσημέρι τον γνωστό αντιεξουσιαστή δικηγόρο Γιάννη Ραχιώτη, ο οποίος περνάει τη μισή επαγγελματική ζωή του υπερασπιζόμενος στα δικαστήρια αντιεξουσιαστές-αναρχικούς. Ιδού πώς απάντησε ο ίδιος.
Βλέποντας και μόνο αυτό το περιστατικό καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι είναι μάταιος κόπος να επιχειρηματολογείς με οποιοδήποτε λογικό επιχείρημα εναντίον τέτοιων «αγωνιστικών» ενεργειών. Όταν κάποιοι του «χώρου» δέρνουν τον δικηγόρο που τους υπερασπίζεται, κάποιοι άλλοι θα κάψουν μια εφημερίδα και κάποιοι τρίτοι μπορεί να καθαρίσουν έναν «ταξικό εχθρό». Ο θεός (του αναρχισμού κ.τ.λ) να βάλει το χέρι του. Αλλά τι να κάνει κι αυτός μπροστά στην πανταχού παρούσα παράνοια;
ΥΓ: Μέχρι την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές(πρωί Παρασκευής) τα συνδικαλιστικά όργανα των δημοσιογράφων (ΕΣΗΕΑ και ΠΟΕΣΥ) δεν είχαν εκδώσει καμιά ανακοίνωση για τον εμπρησμό της εφημερίδας(δεν βρήκα τίποτα στις ιστοσελίδες τους). Ελπίζω να οφείλεται στο γνωστό ελληνικό δόγμα «άστο γι' αύριο»…
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
11°
