Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, ο πολιτικός προσανατολισμός και η αναδιοργάνωση του κόμματος.
Με μια άκρως συναισθηματική τοποθέτηση, ο Αλέξης Τσίπρας, αποχώρησε από την προεδρία του κόμματος παραδίδοντας τη σκυτάλη στον επόμενο. Ένας κύκλος μιας εκδοχής μιας κυβερνητικής μετακομμουνιστικής αριστεράς έκλεισε κι ένας άλλος ανοίγει, με μια σημαντική επισήμανση: την απουσία μιας ουσιαστικής πολιτικής τοποθέτησης σε αντίθεση με την ακραία συναισθηματική, από την πλευρά του απερχόμενου προέδρου και ηγέτη.
Είναι σημαντικό ότι οι μοναδικές πολιτικές επισημάνσεις από πλευράς του αποχωρήσαντος προέδρου ήταν η συμφωνία των Πρεσπών και η «έξοδος» από τα μνημόνια, όπως τόνισε. Αυτές οι δύο μοναδικές επισημάνσεις από τον ηγέτη ενός κόμματος το οποίο διεκδικεί να υποστηρίζει ότι εργάζεται για τα συμφέροντα των εργαζομένων και των αδυνάτων οικονομικά και κοινωνικά ανθρώπων, προκαλούν τεράστια έκπληξη γιατί παραπέμπουν σ’ ένα λόγο μη πολιτικό, ενώ ήταν βασικά και κυρίως ένα συναισθηματικό μνημόσυνο.
Χωρίς να μπούμε στην ουσία αυτών των δύο πολιτικών επισημάνσεων πρέπει να υπογραμμίσουμε το γεγονός ότι αυτή η απουσία πολιτικού λόγου και πολιτικών θέσεων που να συνδέονται με την τρέχουσα πραγματικότητα, όπως και το άμεσο μέλλον του κόμματος, καταδεικνύει τις βασικές ελλείψεις στην πολιτική σκέψη αυτού του συγκεκριμένου χώρου, οι οποίες βέβαια εκφράστηκαν με τον πιο καταφανή τρόπο στα σχεδόν 5 χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στο εσωτερικό του κόμματος, αλλά και εκτός, και με βάση την τοποθέτηση του πρώην προέδρου, αναδεικνύεται για μια ακόμα φορά το γεγονός πως ο συγκεκριμένος χώρος εμφανίζει βασικό έλλειμμα τόσο στη διατύπωση ενός καθαρού πολιτικού λόγου και δεύτερο χαρακτηρίζεται από μια υπερίσχυση του συναισθήματος έναντι της πολιτικής. Με άλλα λόγια του ανορθολογικού έναντι του ορθού λόγου και της σύνδεσης με την πραγματικότητα. Ένα βασικό χαρακτηριστικό των κομμουνιστικών και λαϊκών κομμάτων.
Γιατί δεν μπορεί ένας πρόεδρος κόμματος αποχωρώντας να τονίζει την αναδιοργάνωση του κόμματος και να μην υπογραμμίζει εάν ο πολιτικός προσανατολισμός που ακολουθήθηκε ήταν ο ενδεδειγμένος, (π.χ. φορολογώντας στο μάξιμουμ τα μεσαία εισοδήματα και τους επιχειρηματίες οικοδομώντας την ανάπτυξη της χώρας σ’ ένα μοντέλο κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, κ.λπ.), αλλά και να θέσει τους μελλοντικούς πολιτικούς άξονες. Δηλαδή να βάλει τις βάσεις για έναν ορθολογικό διάλογο αναφορικά με τις αιτίες των αλλεπάλληλων ηττών, οι οποίες θα οδηγούσαν, πιθανώς, στη συνειδητοποίηση της εξωτερικής πραγματικότητας από τα μέλη και θα τα βοηθούσαν στο διαχωρισμό της τρέχουσας από την εσωτερική / ψευδαισθητική πραγματικότητα, η οποία ενισχύει τη συναισθηματική καθήλωση.
Γιατί και όπως ακούγεται, εάν το διακύβευμα είναι να δημιουργηθεί ένα νέο κόμμα μιας νέας μετακομμουνιστικής αριστεράς ή μιας σεχταριστικής σοσιαλδημοκρατίας, το οποίο θα «οξειδώνει» τις κοινωνικές σχέσεις σε μια καθαρά συναισθηματική βάση εξακολουθώντας να διατηρεί μια συγχυτική ιδεολογία, βυθισμένο σε μια ψευδαισθητική πραγματικότητα, τότε θα παραμείνει δυστυχώς στη θέση του ως ένα περιθωριακό αντισυστημικό κόμμα χωρίς προοπτική.
15°
