Σύμφωνα με τη ΜΚΟ «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα» η Μπουρκίνα Φάσο απολαμβάνει ίση ελευθεροτυπία με τις ΗΠΑ, και η Τζαμάικα περισσότερη απ' όση η μισή Δύση
Πρέπει να σας πω πως εδώ και δυο ημέρες είμαι κάπως ταραγμένος καθώς πριν δυο ημέρες ενημερώθηκα ότι η ελευθερία του τύπου στην Ελλάδα (και άρα και η δικιά μου) είναι σε πολύ κακά χάλια. Τόσο κακά που η Ελλάδα βρίσκεται στην 108η θέση του δείκτη Ελευθερίας του Τύπου. Δηλαδή 27 ολόκληρες θέσεις πιο χαμηλά από τη Βόρεια Κύπρο η οποία βρίσκεται στη θέση 81.Βέβαια Βόρεια Κύπρος στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, πρόκειται για τα κατεχόμενα στην Κύπρο, αλλά για τα στελέχη της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα» που καταρτίζουν τον δείκτη και μας ενημερώνουν γαι την ελευθερία του τύπου στον πλανήτη, όχι μόνο υπάρχει αλλά προσφέρει και ένα περιβάλλον ελευθερίας που δεν υπάρχει στην Ελλάδα.
Αυτό από μόνο του θα αρκούσε για να καταλάβει κανείς τη σοβαρότητα (ή και την ατζέντα) της συγκεκριμένης ΜΚΟ και του πίνακά της, αλλά θα ήταν κρίμα να μη σας γράψω και για άλλα πολύ ενδιαφέροντα που χάρη στους «Δημοσιογράφους χωρίς Σύνορα» μαθαίνουμε.
Δηλαδή:
Εκτός από τη δραματική σύγκριση με τη «Βόρεια Κύπρο», στην Ελλάδα (108) οι δημοσιογράφοι έχουν μικρότερη ελευθερία λόγου απ’ ότι έχουν οι δημοσιογράφοι στη Μπουρκίνα Φάσο (41), τη Σιέρα Λεόνε (46), τη Σενεγάλη (73), την Αγκόλα (99), το Τσαντ (104) και πολλές άλλες χώρες στις οποίες είναι επικίνδυνο να ζεις άλλα, όπως φαίνεται, όχι να γράφεις δημοσίως την άποψη σου ή να κάνεις ρεπορτάζ.
Στην Ελλάδα η ελευθερία του τύπου είναι πιο περιορισμένη κι από όσο είναι στην Ουγγαρία. Τη χώρα στην οποία στις τελευταίες εκλογές ο συνολικός προεκλογικός τηλεοπτικός χρόνος που δόθηκε στην αντιπολίτευση ήταν μερικά λεπτά.
Οι δημοσιογράφοι στην Μπουρκίνα Φάσο (41), τη χώρα που έχει 2 πραξικοπήματα τα τελευταία 7 χρόνια, απολαμβάνουν περισσότερες ελευθερίες από όσες απολαμβάνουν οι δημοσιογράφοι στις ΗΠΑ (42).
Στην Τζαμάικα (12) υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία του τύπου από την Ελβετία (14), την Ισλανδία (15), τη Γερμανία (16), τον Καναδά (19), το Λουξεμβούργο (21), το Βέλγιο (23), το Ηνωμένο Βασίλειο (24), τη Γαλλία (26), την Ολλανδία (28), και εννοείται τις ΗΠΑ (42). Φοβερά ενδιαφέρον αν κανείς σκεφτεί ότι η Τζαμάικα βρίσκεται στις 10 χειρότερες του πλανήτη από πλευράς εκληματικότητας και πρόκειται για χώρα στην οποία ακόμα και η ομοφυλοφιλία είναι ποινικό αδίκημα.
Τέσσερις χώρες απο το τοπ-10 της παγκόσμιας εγκληματικότητας (Τζαμάικα, Τρινιντάντ & Τομπάγκο, Νότιος Αφρική, και Γουιάνα) βρίσκονται μέσα στο τοπ-35 της ελευθερίας του τύπου και μαζί με την δεύτερη πιο επικίνδυνη χώρα του κόσμου (Παπούα Νέα Γουινέα) έχουν πολύ πιο ελεύθερο τύπο από την Ελλάδα.
Στην Ελλάδα «ο κυβερνητικός εκρόσωπος είναι αρμόδιος να επιβλέπει τα μέσα ενημέρωσης γεγονός που υποβαθμίζει την εκδοτική τους ανεξαρτησία» (ναι, στ΄αλήθεια το γράφουν αυτό ως γεγονός).
Τρίχες κατσαρές θα μου πείτε και φυσικά θα έχετε δίκιο. Είναι όμως τρίχες κατσαρές που αναπαράγονται και πείθουν συμπολίτες οι οποίοι δεν έχουν τον χρόνο να ψάξουν και να καταλάβουν πως ο πίνακας αυτός είναι το λιγότερο αστείος. Στη χθεσινή εκπομπή μου στο ραδιόφωνο κι ενώ γελούσα με τα «ευρήματα», ένας ακροατής, πολύ σοβαρά, μου έγραψε πως δεν μπορεί η κατάταξη να είναι αναξιόπιστη γιατί «πρόκειται για πίνακα ενός διεθνούς οργανισμού». Φυσικά το ότι τον διακινούν και τον χρησιμοποιούν ως επιχείρημα τα στελέχη του κόμματος που πάσχισε να ελέγξει και να κλείσει μέσα ενημέρωσης θα έπρεπε να λειτουργεί ως καμπανάκι,αλλά και πάλι πολλοί συμπολίτες τσιμπάνε.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι ο τύπος στην Ελλάδα έχει σοβαρά θέματα, αλλά η ελευθερία, παρότι δεν είναι αυτή που θα έπρεπε (θυμηθείτε τι τράβηξε η Athens Review of Books από τον σύντροφο Κοτζιά), δεν είναι ένα από τα μεγαλύτερα. Πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα είναι, ας πούμε, το επίπεδο των δημοσιογράφων και η αντίληψη τους για το ποιος είναι ο σωστός τρόπος να κάνουν τη δουλειά τους. Και το να τοποθετεί κάποιος την Ελλάδα πιο κάτω ακόμα και από Αφρικανικές δικτατορίες ή από τα κατεχόμενα εδάφη προδίδει πρόθεση. Η ανάγκη για αλληλεγγύη στους συντρόφους της αντιπολίτευσης είναι κατανοητή αλλά μου φαίνεται πως το πρώτο που θα έπρεπε να νοιάζει, ακόμα κι αυτόν που απλώς παριστάνει ότι ενδιαφέρεται για την ελευθερία του τύπου, είναι η διατήρηση μιας κάποιας επαφής με την πραγματικότητα. Διαφορετικά μπορεί να καρφωθεί καταρτίζοντας λίστες ενός παράλληλου σύμπαντος ή τουιτάροντας πράγματα σαν κι αυτο:
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
13°
