«Ευτυχώς αλλάξαν οι καιροί. Καλό μαύρισμα, κοπελιά!»
Σε βλέπω
«Φτύσου λίγο και κουνήσου απ’ τη θέση σου για να διαλυθεί η κακιά η ενέργεια των εχθρών σου, πατρίδα μας γλυκιά»
Γιαπωνέζα δουλεύει μακρόθεν, μόνη σε κεντρικό καφέ στην Αθήνα – χαίρε, εργαζόμενη της αύριον! Χαίρε, πολίτη του κόσμου! Χαίρε, ευέλικτη εργασιακή σχέση που σκοτώνει κάθε άλλη σχέση
Το μοναδικό δραστικό όπλο που μας απόμεινε είναι το χιούμορ!
«Είσαι οθόνη; Δεν είσαι. Άρα έχασες από τα αποδυτήρια!»
«Αυτό που μ’ έχει κάνει να σηκώσω τα χέρια ψηλά είναι η απήχηση που έχουν στο κοινό κάτι μετρίως μέτριοι, που αράζουν χαλαρά μπροστά στην κάμερα και κάνουν ένα ψιλοσιωπηλό live»
To δοκίμιο που έγραψε ο Νίκος Μπελογιάννης για τις ρίζες της ελληνικής λογοτεχνίας είναι η απόδειξη πως οι ιδέες κυβερνάνε τις ζωές μας, ακόμα κι όταν νιώθουμε την κρύα ανάσα του έσχατου φόβου στον σβέρκο μας
Ο άστεγος που κοιμάται στο πεζοδρόμιο συμβολίζει εμάς όλους που βλέπουμε τη γειτονιά να αναπτύσσεται πετώντας τους ανθρώπους της στον δρόμο σαν παλιά στρώματα.
Μήπως είναι απλώς ευκολότερο να αγαπάμε ένα ζώο άλαλο και ανίκανο να μας αμφισβητήσει από το να αγκαλιάσουμε με όλη μας την ύπαρξη ένα πολύπλοκο και απαιτητικό ανθρώπινο ον;