Αλήθεια, τώρα, χρειαζόμαστε έναν ανθρωπισμό που εκφράζεται με μαζική υστερία; Εχουμε ανάγκη έναν όχλο που στήνει λαϊκά δικαστήρια χωρίς να αναγνωρίζει κανένα ελαφρυντικό;
Σχόλιο με αφορμή τις υποθέσεις της Lidl, του Σάκη Ρουβά και του Λάμπρου Φιλίππου.
Θα ήταν μια ωραία ιστορία αλληλεγγύης: Μια 70χρονη Γιάννισσα Αγιάνισσα έκλεψε τρόφιμα από ένα σούπερ μάρκετ, κάποιος Ιαβέρης τη συνέλαβε και επέμενε να την ρίξει στη φυλακή, αλλά την έσωσαν από τα κάτεργα οι πελάτες που προσφέρθηκαν να πληρώσουν τα ψώνια της και η απροθυμία του χωροφύλακα να εκτελέσει αυτό το άχαρο καθήκον –ναι, υπήρχε ένας τέτοιος και στους «Άθλιους»–, ζήτησε από τον Γιάννη Αγιάννη να τον χτυπήσει για να φανεί πειστική η απόδρασή του.
Θα ήταν η πιο ωραία ιστορία τον τελευταίο πολύ καιρό. Αλλά δεν ήταν επειδή σε αυτήν την ιστορία υπήρξε κάτι ακόμη που ο Βίκτορ Ουγκό δεν διανοήθηκε να βάλει στη δική του ιστορία. Υπήρξε ένα σοσιαλμιντιακό λιντσάρισμα σε βάρος όχι απλώς του υπεύθυνου του σούπερ μάρκετ αλλά της διεύθυνσης της εταιρίας από εκείνους που έχουν συνηθίσει να διαρρηγνύουν τα διαδικτυακά τους ρούχα και να χτυπούν με μανία το πληκτρολόγιο. Τι άλλο να είναι η Lidl και κάθε εμπορική δραστηριότητα εκτός από ανάλγητη και κτηνώδης; Πώς αλλιώς να πίνει το αίμα των φτωχών εάν όχι με το μπουρί της σόμπας; Και πώς αλλιώς να εκπαιδεύει τους υπαλλήλους της εάν όχι για να γυρίζουν ανάποδα και τον τελευταίο πένητα για να πέσει από τις τσέπες του και το τελευταίο πενηνταράκι;
Αλήθεια, τώρα, χρειαζόμαστε έναν ανθρωπισμό που εκφράζεται με μαζική υστερία; Εχουμε ανάγκη έναν όχλο που στήνει λαϊκά δικαστήρια χωρίς να αναγνωρίζει κανένα ελαφρυντικό στον υπεύθυνο ενός σούπερ μάρκετ, ούτε καν εκείνο του υπερβάλλοντα ζήλου; Αν έχει μια επιπλέον αξία το ερώτημα είναι επειδή καπνίζει ακόμη η πυρά στην οποία κάηκε με συνοπτικές διαδικασίες ο Σάκης Ρουβάς για κάτι που είπε περισσότερο ή λιγότερο ανόητα, την όχι και τόσο κατάλληλη ή την εντελώς λάθος στιγμή. Οι κήνσορες των σόσιαλ μίντια διψούν για ενόχους, το εδώλιο στήνεται αμέσως και μια επιδημία ηθικολογίας απλώνεται στο Διαδίκτυο από τύπους που αλληλοσυγχαίρονται – Lidl GFY, χίλια λάικ.
Αν υπάρχει ένας απάνθρωπος ανθρωπισμός είναι αυτός. Είναι ένας ανθρωπισμός που δεν αναγνωρίζει καμία ανθρώπινη συνθήκη, καμία αδυναμία, καμία απόχρωση στην παλέτα της ψυχοσύνθεσης, είναι ο ανθρωπισμός της ανθρωποφαγίας. Είναι ένας ανθρωπισμός μανιχαϊστικός, σχηματικός – όλα είναι άσπρο ή μαύρο, καλό ή κακό, αγγελικό ή δαιμονικό.
Στην πραγματικότητα είναι ένα ιεροεξεταστικό μίσος που εκφράζεται στο όνομα μιας υπέρτατης αξίας. Και είναι και μια επιλεκτική ευαισθησία που πηγαίνει χέρι – χέρι με την υποκρισία. Αρκεί να δει κανείς πόσοι πολλοί κήνσορες είναι οι-ίδιοι-που αγανακτουν καθε φορά. Αρκεί, ας πούμε, να δει τον ηθοποιό που ζητούσε να παραιτηθεί η Μενδώνη για την υπόθεση Λιγνάδη. Είναι ο ίδιος που σήμερα κατηγορείται για τέσσερις βιασμούς. Ευτυχώς, τουλάχιστον, δεν στήθηκε καμία πυρά για να τον κάψει.
