Ο Μάνος Βουλαρίνος προτείνει 10 νέες εκφράσεις που περιγράφουν την ελληνική πραγματικότητα
Σίγουρα θα έχετε χρησιμοποιήσει κι ακούσει εκφράσεις όπως «πονηρός σαν αλεπού», «αργός σαν σαλιγκάρι», «γρήγορος σαν αστραπή» ή «λαϊκιστής σαν Παπανδρέου». Το πρόβλημα με αυτού του είδους τις εκφράσεις είναι ότι οι περισσότερες είναι πολύ παλιές. Αυτό σημαίνει πως δεν λαμβάνουν υπόψιν νέα δεδομένα τα οποία δίνουν τη δυνατότητα αναθεώρησης ή ακόμα και δημιουργίας νέων εκφράσεων. Γι’ αυτό σκέφτηκα δέκα νέες εκφράσεις που νομίζω πως θα πρέπει να καθιερωθούν ώστε να φυσήξει ένας αέρας ανανέωσης στις καθημερινές μας κουβέντες.
Ηλίθιος σαν δικυκλιστής χωρίς κράνος
Αν και για μετά το «ηλίθιος σαν» υπάρχουν πολλές υποψηφιότητες (π.χ. ηλίθιος σαν ξεμάσκωτος σε κλειστό χώρο), νομίζω ότι τίποτα δεν συγκρίνεται με τον ηλίθιο που καβαλάει το δίτροχό του χωρίς να φορέσει κράνος. Μια ηλιθιότητα η οποία είναι τόσο συνηθισμένη στην χώρα του εξυπνότερου λαού του κόσμου που αναπόφευκτα μας οδηγεί στην επόμενη έκφραση που είναι:
Εξαφανισμένος σαν τροχονόμος
Και εδώ ο συναγωνισμός είναι μεγάλος και πιθανόν να έχω αδικήσει κάποιους δημοτικούς υπαλλήλους, αλλά η πλήρης άρνηση της Τροχαίας να κάνει τη δουλειά για την οποία υπάρχει και να επιβάλλει τον ΚΟΚ είναι συγκλονιστική. Στην ιστορία των δημοσίων υπηρεσιών δεν πρέπει να υπάρχει άλλη που να απουσιάζει τόσο επιδεικτικά (και τόσο μοιραία, αν σκεφτούμε τα θύματα αυτής της απουσίας) από τα καθήκοντά της.
Νομίζω πως δεν πρέπει να υπάρχουν πιο μανούρηδες (από το μανούρα) άνθρωποι στον πλανήτη. Έχουν συνεχώς νεύρα και τσακώνονται ασταμάτητα με μοναδικά διαλείμματα τις περιπτώσεις στις οποίες βάζουν τα κλάματα (ας σκεφτούμε και τη φράση «κλαψιάρης σαν παίκτης ριάλιτι»). Καμία αιτία δεν είναι ανάξια τσακωμού για έναν παίκτη ριάλιτι και τίποτα δεν μπορεί να τον ηρεμήσει από τα νεύρα που διαρκώς έχει. Τα «terrible twos» σε συσκευασία ενηλίκου αξίζουν μια έκφραση όλη δικιά τους.
Παρότι η περιγραφή της δουλειάς έχει να κάνει με την ενημέρωση, ο αγώνας των περισσότερων δημοσιογράφων είναι να γίνουν αρεστοί σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του κοινού επιβεβαιώνοντας τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις του και κανακεύοντας τα ελαττώματά του. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι δεν θέλουν να είναι χρήσιμοι ή ενδιαφέροντες, αλλά ευχάριστοι. Όχι μόνο στο κοινό αλλά και στους καλεσμένους στις «ενημερωτικές» εκπομπές. Μπορεί κανείς να ισχυριστεί τα πάντα ως καλεσμένος σε μια εκπομπή και κανείς μα κανείς δεν πρόκειται ποτέ να τον διορθώσει. Στο κάτω-κάτω γιατί να χαλάμε τις καρδιές μας;
Ανεύθυνος σαν ανεμβολίαστος υγειονομικός
Στη μεγάλη ιστορία της ανευθυνότητας δύσκολα κανείς θα βρει τόσο ανεύθυνους ανθρώπους όσο αυτούς που, ενώ πληρώνονται για να προστατεύσουν την υγεία των άλλων, καταλήγουν να τη βάζουν σε κίνδυνο. Μιλάμε για ανθρώπους που κανονικά θα έπρεπε όχι απλώς να μην εργάζονται σε νοσοκομεία αλλά ούτε απ’ έξω να μην περνούν κι αυτό όχι μόνο εξαιτίας της ανευθυνότητάς τους αλλά και εξαιτίας της δυσπιστίας απέναντι στην επιστήμη. Προφανώς κάποιοι άνθρωποι νιώθουν πιο άνετα στις σπηλιές, αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να απασχολούνται (ούτε) στον τομέα της υγείας.
Ακριβό σαν εταιρεία τηλεπικοινωνιών
Παλιά, όταν θέλαμε να πούμε ότι ένα μαγαζί είναι ακριβό, το λέγαμε «φαρμακείο». Μόνο που τα φαρμακεία, παρότι συχνά ακριβά, δεν πουλούν κάτι που δεν έχουν. Σε αντίθεση με τις ελληνικές εταιρείες τηλεπικοινωνιών οι οποίες όχι μόνο είναι πολύ ακριβές αλλά παρέχουν και πολύ κακές υπηρεσίες. Τηλεφωνήματα που διακόπτονται διαρκώς, περιοχές ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας χωρίς σήμα, ταχύτητες περασμένων δεκαετιών και όλα αυτά με αντίτιμο πολύ ακριβότερο από τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης.
Δογματικός σαν φιλελεύθερος
Παλιά λέγαμε «δογματικός σαν κνίτης» αλλά από τότε που πολλοί πρώην κνίτες αποτοξινώθηκαν και έγιναν «φιλελεύθεροι» και σ’ αυτό τον χώρο υπάρχουν πολλοί συμπολίτες που μπερδεύουν το μέσο με τον σκοπό και αντί να αναρωτιούνται αν κάτι είναι χρήσιμο, πρακτικό, λογικό, εφαρμόσιμο αναρωτιούνται «αν είναι φιλελεύθερο». Ταυτοχρόνως, όπως κάθε καλός δογματικός, παραθέτουν αποσπάσματα παλαιών στοχαστών ως απόλυτες αλήθειες με τον ζήλο που οι κνίτες παραθέτουν αποσπάσματα από το Κεφαλαίο και οι χριστιανοί αποσπάσματα από τη Βίβλο.
Υποκριτής σαν αριστερός
Διαχρονικά οι άνθρωποι πασχίζουν να μετοικίσουν σε περιοχές στις οποίες ελπίζουν ότι θα ζήσουν έτσι όπως ονειρεύονται. Ψάχνουν να βρουν ποιες περιοχές του πλανήτη είναι πιο κοντά στις αντιλήψεις, τις ανάγκες και τον τρόπο ζωής τους και προσπαθούν να ζήσουν στις περιοχές αυτές. Όλοι εκτός από τους αριστερούς οι οποίοι διαχρονικά δείχνουν μηδενική επιθυμία να ζήσουν σε περιοχές του πλανήτη που οι ιδέες του Μαρξ, τις οποίες με υπερβολικό φανατισμό υποστηρίζουν, δεν είναι απλώς τσάμπα κουβέντες στο μπαρ ή στο εξοχικό, αλλά εφαρμόζονται στην πράξη.
Ο ελληνικός συνδικαλισμός είναι η πιο σκληρή μορφή σύγχρονου λουδιτισμού. Οι εργατοπατέρες αρνούνται πεισματικά οποιαδήποτε αλλαγή, όσο επιβεβλημένη ή αναπόφευκτη κι αν είναι, ενώ τα αιτήματά τους είναι τόσο εξωπραγματικά ώστε να μην υπάρχει καμία δυνατότητα όχι μόνο ικανοποίησης αλλά ούτε καν στοιχειώδους συνεννόησης. Έχουν φτάσει στο σημείο να αρνούνται ακόμα και την ηλεκτρονική ψηφοφορία από φόβο μήπως και μπει λίγος 21ος αιώνας στις συνδικαλιστικές διαδικασίες.
Αντικοινωνικός σαν Έλληνας
Δεν ξέρω πόσες είναι οι χώρες (αν υπάρχουν) στις οποίες οι κάτοικοι δείχνουν την αδιαφορία που δείχνουν οι Έλληνες για τους γύρω τους, αλλά αμφιβάλλω αν χρειάζονται τα δάχτυλα και των δύο χεριών για να μετρηθούν. Τα πεταμένα σκουπίδια, τα κατειλημμένα πεζοδρόμια, η ελεεινή οδηγική συμπεριφορά, η άρνηση συμμόρφωσης με τη διαδικασία της προτεραιότητας (πιθανόν και η αδυναμία κατανόησής της), οι βανδαλισμοί σε οτιδήποτε θεωρείται δημόσιος χώρος, η απόλυτη αδιαφορία για τους κανόνες συνύπαρξης, με λίγα λόγια κάθε κοινωνική δραστηριότητα αποδεικνύει ότι πολύ δύσκολα θα βρει κάποιος όχι απλώς εθνική αλλά και κοινωνική ομάδα που να είναι τόσο απροκάλυπτα και επίμονα αντικοινωνική όσο οι Έλληνες. Και μπράβο τους.
13°
