Το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας για την επαγγελματική εκπαίδευση είναι ένα καλό βήμα, χρειάζεται όμως και μια εκστρατεία ενημέρωσης
Το πρόβλημα αυτής της χώρας ήταν η προαιώνια διαμάχη μεταξύ θεωρίας και πράξης. Η διάσταση που αναπαράγει η διαρκής ανάγκη να καταφεύγουμε σε φαντασιώσεις, σε άδοξες επιθυμίες, σε ταξικές διακρίσεις και σε απέλπιδες προσπάθειες κοινωνικής καταξίωσης.
Ένα ακόμα πιο σοβαρό πολιτισμικό μας «νόσημα» είναι το πέρασμα όλων των θέσεων ή αντιλήψεων μέσα από ένα συμπλεγματικό ιδεολογικό φίλτρο. Θυμίζω τι συνέβη μετά την «τολμηρή» δήλωση του σημερινού πρωθυπουργού τον Μάιο του 2019, για την επαγγελματική εκπαίδευση: «Σκέφτομαι όμως και το νέο παιδί, στο Περιστέρι. Που είναι 20 χρονών και θέλει να πάει σε μια τεχνική σχολή. Και θέλει να έχει μια καλή επαγγελματική εκπαίδευση και να βρει αύριο δουλειά ως ψυκτικός ή ως ένα παιδί που μπορεί να επισκευάζει ανελκυστήρες…».
Οι επικριτές του Κυριάκου Μητσοτάκη έσπευσαν αμέσως να κατηγοριοποιήσουν, από μόνοι τους, ταξικά το Περιστέρι, την επαγγελματική εκπαίδευση, τους ψυκτικούς και τους…ανελκυστήρες.
Δεν τους απασχόλησε όμως που για δεκαετίες συντηρείται ένα καθαρά ταξικό σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Ένα σύστημα «εξ-αλλοτρίωσης» των νέων, δεδομένου ότι αποπροσανατολίζει το 70% των μαθητών σε άλλες κατευθύνσεις από αυτές που θα μπορούσαν να αποδείξουν τις ικανότητές τους. Ούτε βέβαια, ότι για αυτή την αρρωστημένη κατάσταση ξοδεύονται κάθε χρόνο εκατομμύρια ευρώ από ιδιωτικές τσέπες, που θα μπορούσαν να διατεθούν για πραγματική μόρφωση και όχι για χρησιμοθηρία.
Το ότι δεν αναβαθμίσαμε μέχρι τώρα την επαγγελματική εκπαίδευση οφείλεται σε ένα από τα «βασικά ένστικτα» του επαρχιωτισμού μας. Πρόκειται για αυτή την τάση κατάκτησης ενός αστικού ρόλου διά μέσου των σπουδών και των «αστικών» επαγγελμάτων.
Το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας για την επαγγελματική εκπαίδευση είναι ένα καλό βήμα. Φτάνει βέβαια να εφαρμοστεί και να υποστηριχτεί από την εκπαιδευτική κοινότητα. Αλλά και όσα προβλέπει (σύνδεση γνώσης και αγοράς εργασίας, πρότυπα επαγγελματικά σχολεία κτλ) να κατανοηθούν από την ίδια την κοινωνία.
Τα «νέα σχολεία» πρέπει, επιπλέον, να οργανωθούν με άρτιο τρόπο τα και να συνδεθούν με τις τοπικές κοινότητες. Ο καθηγητής «manager» να ανοίξει το σχολείο σε επαγγελματίες της πόλης, να οργανώσει projects και να εμπνεύσει στους μαθητές ότι αυτό που κάνουν είναι χρήσιμο και ρεαλιστικό για τη ζωή τους. Ο καθημερινός μας πολιτισμός έχει ανάγκη από «πεπαιδευμένους» και ώριμους ηλεκτρολόγους, ποδηλατάδες, αγρότες, σεφ, επιχειρηματίες, που θα πιστεύουν με πάθος στη δουλειά τους και δεν θα τη θεωρούν πάρεργο για να τα κονομήσουν.
Βέβαια, ο νόμος Διαμαντοπούλου του 2011 για τα πανεπιστήμια, ήταν εξαιρετικός αλλά δεν εφαρμόστηκε. Και μέσα σε 40 χρόνια, ήταν η μόνη ριζοσπαστική αλλαγή στην εκπαίδευση…
Δεν αρκούν μόνο τα νομοσχέδια. Η κοινωνία πρέπει να αντιληφθεί ότι τη χώρα θα τη σώσει ο ψυκτικός από το Περιστέρι. Γιατί αυτός σώζει όλες τις αναπτυγμένες χώρες, μετά τη Βιομηχανική Επανάσταση. Κι αυτός ανοίγει πάντα τις πύλες όλων των πολιτισμικών κατακτήσεων στην οικονομία, στην τεχνολογία, στην αγορά και στην ευημερία των ανθρώπων.
Ίσως η κυβέρνηση οφείλει στους νέους ανθρώπους και στις οικογένειές τους μία εκστρατεία ενημέρωσης για την επαγγελματική εκπαίδευση. Μία εθνική προσπάθεια της πολιτείας και των αρμόδιων φορέων που θα πείσουν τους πάντες ότι η αστική καταξίωση έρχεται μόνο με την έμπρακτη αυτοπραγμάτωση του ανθρώπου. Και όχι με την παρατεταμένη φαντασίωση που κατασκευάζει το άλλοθι της απομάκρυνσης από τη δημιουργία και την παραγωγή.
Η καλύτερη, όμως, απόδειξη για όλους είναι η αξιοπιστία του νέου επαγγελματικού σχολείου. Ενταγμένου στις πραγματικές ανάγκες της αγοράς, στην ψηφιακή εποχή μας και στην προοπτική μιας παραγωγικής Ελλάδας. Μιας χώρας που δεν θα είναι μόνο «αξιαγάπητη» στους άλλους αλλά και κυρίως «αξιοσέβαστη» και ισχυρή.
7°
