Ο Ανδρέας Βασιλιάς σχολιάζει τον τραμπουκισμό του πρύτανη της ΑΣΟΕΕ και το νέο πολιτικό πεδίο
Τα τελευταία δραματικά γεγονότα που εξελίσσονται α) στη Δημοκρατία της Γαλλίας με τις απανωτές δολοφονίες πολιτών από ισλαμοφασίστες, β) στη χώρας μας, με την κατάληψη της πρυτανείας ελληνικού πανεπιστημίου από αποκαλούμενους «αναρχικούς», καταγγέλλοντας την «ευρωπαϊκή σκέψη και πολιτισμό», απεικονίζουν παραστατικά το νέο πολιτικό πεδίο στο οποίο βρισκόμαστε εδώ και καιρό.
Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε γεγονότα και καταστάσεις που μας επιβάλλουν να σκεφτούμε, πάντα με βάση την αρχή της πραγματικότητας και τις δημοκρατικές αξίες, ώστε να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει και τι προφανώς έχει αλλάξει, δραματικά, σε σχέση με καθιερωμένες πολιτικές και θεωρητικές έννοιες, σε σύγκριση με τη μεταπολεμική περίοδο, στην Ευρώπη, αλλά και την μεταπολίτευση στην Ελλάδα. Τότε που κυριαρχούσε μια αριστερή διεθνιστική νοηματολογία, με βάση την αλληλεγγύη των λαών και στη βάση του σεβασμού των δικαιωμάτων των μειονοτήτων και των αδυνάμων.
Τότε όμως μόλις είχαμε βγει από έναν πόλεμο, από αντιφασιστικούς αγώνες, από δικτατορίες, και επίσης υπήρχε, σε διεθνές επίπεδο, ο πολιτικός χώρος του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Τότε διάφορα ιδεολογήματα, του τύπου «ο εργάτης δεν έχει πατρίδα», μας «χάιδευαν τα αυτιά». Ήταν τα χρόνια της αμφισβήτησης και των φαντασιώσεων των πολιτικοκοινωνικών ανατροπών. Τότε φυσικά δεν υπήρχε χώρος για θρησκευτικού τύπου αντιπαραθέσεις που, βέβαια, θα έφερναν στο προσκήνιο πολιτισμικές και τελικά πολιτικές αντιπαραθέσεις του στιλ: άλλο δημοκρατία, άλλο ισλάμ. Όλα αυτά εμφανίστηκαν με την «επανάσταση» των μουλάδων στο Ιράν, την οποία «επανάσταση» τα τότε κομουνιστικά κόμματα της Ευρώπης υποστήριξαν. Ήταν μια πτυχή της «διεθνούς αλληλεγγύης» που θα έπρεπε να δείξουν οι «πολιτισμένοι και πολιτικοποιημένοι» Ευρωπαίοι στους καταπιεσμένους από τα Σάχη, μουλάδες. Έτσι ο χώρος δημιουργήθηκε. Μάλλον τότε άνοιξε το «ασκί» και βγήκε το τζίνι, εκεί σ’ όλα τα αστικά εργατικά προάστια όπου βασίλευαν η φτώχεια και η δυστυχία. Και φυσικά η αριστερά, που έχει και «αρχές», δεν μπόρεσε να κάνει πίσω ούτε φυσικά να διαχειριστεί το «τσουνάμι» που μόλις είχε αρχίσει να φουσκώνει. Γιατί για τη «δεξιά» δεν μπήκε ποτέ ζήτημα: ποιος νοιαζόταν, ούτως ή άλλως εργάτες στα εργοστάσια έψαχναν. Έτσι διαβάζουμε σήμερα στον Τύπο, αριστερός δήμαρχος στη Γαλλία να θέτει σε διαθεσιμότητα δάσκαλο γιατί έδειξε στους μαθητές μια φωτογραφία του Μωάμεθ. Προφανώς για κάποιους αριστερούς, «το όπιο του λαού» αφορά άλλες θρησκείες, εκτός των μουσουλμάνων. Τρικυμία εν κρανίω, θα ‘λεγε κάποιος, όταν τελικά ο κόσμος ερμηνεύεται με βάση ιδεολογήματα και θεωρητικά θέσφατα. Ή ο διεθνισμός σαν καρικατούρα.
Έτσι, για να έρθουμε στα δικά μας, εδώ και χρόνια τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν γίνει τσιφλίκια διαφόρων συντεχνιακών ομάδων που θέλουν και τα κρατούν στο τέλμα. Ποιοι φταίνε; Φυσικά το καθηγητικό κατεστημένο, δεξιό και αριστερό ή και «πολύ» αριστερό.
Έτσι, το πρόβλημα δεν είναι ότι μπόρεσαν και μπήκαν οι μπαχαλάκηδες, και είπαν αυτά που είπαν, προφανώς και είναι κατάντια, αλλά… Είναι η «Φωτογραφία»!
