Κάποτε οι εκλογές κέρδιζαν την πόλη. Όριζαν την ατμόσφαιρα. Έδιναν τον ρυθμό. Έκλεβαν το βλέμμα. Διεκδικούσαν τη σκέψη. Το προεκλογικό σκηνικό και η εικόνα του μιλούσε δυνατά και κραυγαλέα. Οι περαστικοί αντικείμενο. Μεγάφωνα ηχούσαν. Το σκηνικό διεκδικούσε μια κάποια επαναστατικότητα. Μαχητικά τραγούδια άλλης εποχής, έμοιαζαν σαν παράταιρο συμπλήρωμα στην σχετική ευμάρεια.
Το όλον προσκαλούσε σε μια επίσκεψη του παρόντος, μέσα από το παρελθόν. Η διαδρομή με τη συνάντηση της πραγματικότητας της εποχής ήταν κατασκευασμένη. Η ατμόσφαιρα επιχειρούσε να σε μεταφέρει σε άλλο κόσμο. Να σε εγκαταστήσει στον επιθυμητό και άφατο στόχο της. Για μια οργανωμένη παραπλάνηση επρόκειτο. Και οι φωνές και τα συνθήματα δεν ήταν παρά η άρνηση του ορθού λόγου, που κάπως επιχειρούσε να υπάρξει. Εκείνη η εξουσιαστική απόπειρα απέφερε καρπούς. Και οι πολιτικοί εκφραστές ταξίδεψαν για πολλά χρόνια πλησίστιοι στον ωκεανό αυτής της συλλογικής αυταπάτης.
Μάιος 2014. Τριπλές εκλογές. Δημοτικές, περιφερειακές, ευρωεκλογές. Η ατμόσφαιρα ήπια. Διάσπαρτες μόνο αφίσες και ολιγάνθρωπα εκλογικά κέντρα παραπέμπουν σε ένα ηρωικό παρελθόν. Απέναντι στις εκλογές, η πόλη έχει ξανακερδίσει τον εαυτό της. Μαζί της και οι άνθρωποι. Έτσι, στα αγέρωχα πορτρέτα που διεκδικούν την προσοχή, οι περαστικοί αδιάφοροι παρατηρούν και προσπερνάνε.
Η πολιτική έχει ελπίδες να ξαναβρεί την ουσία της.
16°
