Τι δεν καταλαβαίνεις;

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με ένα υποθετικό σενάριο, κάνοντας δύο πολύ απλά σενάρια για την εξέλιξη της «κρίσης» [μέχρι να τελειώσουμε το case study δεν θα αποδεχθούμε για λόγους πολιτικής ορθότητας και «ισαποστακισμού» πως πρόκειται για «πανδημία», όπως συμφωνούν ο δήθεν «κατευθυνόμενος» (;) –σύμφωνα με τους συνωμοσιολόγους–  ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΥΓΕΙΑΣ (ΠΟΥ), όλοι οι λοιμωξιολόγοι του πλανήτη και μαζί ο κ. Τσιόδρας, τον οποίο σεβόμαστε όλοι, αλλά κάποιοι επιμένουν να αγνοούν επιδεικτικά].

Το υποθετικό σενάριο

Φανταστείτε δύο ανθρώπους να στέκονται πρόσωπο με πρόσωπο σε ένα φανάρι της οδού Πανεπιστημίου. Ο ένας ανεβαίνει προς την Πλατεία Συντάγματος και τον λένε Γρηγόρη και ο άλλος κατεβαίνει προς την –πρόσφατα ανακαινισμένη– Πλατεία Ομονοίας και τον λένε Σταμάτη. Είναι και οι δύο φορείς του ιού.
Δεν το ξέρουν, δεν εμφανίζουν συμπτώματα, και είναι λίγο «κορωνοϊοαντάρτες», γι’ αυτό κυκλοφορούν χωρίς να στέλνουν μηνύματα στο 13033.
Α: Ο Σταμάτης μολύνει (μόνο) δύο άλλους κάθε εβδομάδα.
Β: Ο Γρηγόρης μολύνει (μόνο) τρεις άλλους, κάθε πέντε ημέρες.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ο καθένας τους κυκλοφορώντας στην πόλη και κάνοντας τις δουλειές του, μεταφέρει με τις επαφές του τον ιό σε κάποιους από αυτούς που συναντά (σύμφωνα με τον WHO ο κάθε φορέας μπορεί να μολύνει από 2,5 μέχρι 4 συνανθρώπους του). Μετά από δέκα εβδομάδες τί θα έχει συμβεί;
Α: Ο Σταμάτης θα έχει μολύνει 2.000 ανθρώπους!
Β: Ο Γρηγόρης θα πλησιάζει τα δέκα εκατομμύρια! Ναι…! 10.000.000!!!

Μην σας παραξενεύει. Σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού της Ελλάδας!
(Τους υπολογισμούς τους έκανε ο δημοσιογράφος/«αριθμομηχανή» Michael Blastland της βρετανικής επιθεώρησης PRΟSPECT).

Επισήμανση: Αν δεν ανήκετε στην κατηγορία του «ξερόλα», που ξεκινάει κάθε τοποθέτησή του στο καφενείο (ποιο καφενείο αφού είναι πλέον όλα κλειστά;) με τη φράση: «έλα μωρέ τώρα, θα σου πω εγώ…», μην κάνετε τον κόπο να διαβάσετε τις επόμενες 1.000 λέξεις.

Εσείς οι πιο cool φίλοι συνεχίστε να καταβροχθίζετε με βουλιμία σειρές στο Netflix. [Σημείωση: Υπάρχουν και ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ, όχι μόνο το “Casa de Papel”, (Seasons 1+2+3+4)]. Αλλά να θυμάστε ότι ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης καραδοκούν σε κάθε έξοδο από το σπιτικό «ταμπούρι». Κυκλοφορούν παντού! Συχνάζουν σε σούπερ μάρκετ, τράπεζες, φούρνους. Τους «έλκουν» οι στάσεις λεωφορείων, ακόμη και τα παγκάκια… Τα ίχνη της νοσηρής δράσης τους είναι αόρατα, όπως και ο ιός, που τους χρησιμοποιεί ως «καταδρομείς» σε αποστολές πίσω και γύρω από τις «εχθρικές γραμμές» «καμουφλαρισμένους» με απίστευτες στρώσεις ανοησίας. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να διασταυρωθούν οι δρόμοι σας για να σας κολλήσουν. Μπορεί ως «Πιονιέροι εμπροσθοφύλακες» του Covid 19 να έχουν αφήσει τα αποτυπώματά τους μερικά λεπτά πριν από εσάς, στο σημείο που βρίσκεστε εσείς τώρα εν αγνοία σας. Και βέβαια να έχουν «μαρκάρει» την ευρύτερη γειτονιά σας με τα θανατηφόρα λιπώδη μικροσωματίδια, όπως κάνουν τα σκυλιά στα παρτέρια και οι γκραφιτάδες που ταγκάρουν τους τοίχους.

Αυτή είναι με όσο πιο απλά –έστω και σκληρά– λόγια η γιγαντιαία δύναμη δύο ανεύθυνων. Τι λέει το ρητό; «Οι ανόητοι είναι αήττητοι». Σωστά! Αυτοί λοιπόν είναι οι «σύμμαχοι» του ακαταμάχητου ιού, της «εκθετικής ανάπτυξης», που ακούγεται τόσο σύνθετη στ’ αυτιά όποιου δεν είναι fun της αριθμητικής (τη σιχαινόμουνα, όπως και οι περισσότεροι «κλασικοί», παρότι ο πατέρας μου είναι μαθηματικός. Τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουμε ακριβά το «τίμημα» όσοι από εμάς κάναμε κοπάνες τις ώρες της άλγεβρας και της γεωμετρίας).

Ο «κοινωνικός» Γρηγόρης λοιπόν έχει ήδη προκαλέσει χάος, χωρίς να το γνωρίζετε εσείς και χωρίς να το καταλαβαίνει ο ίδιος. Δεν χρειάζονται χιλιάδες «Γρηγόρηδες» για να μολυνθούμε όλοι. Είδατε πως στον πραγματικό κόσμο χρειάστηκε ένας μόνο απρόσεκτος εκδρομέας από τη Θεσσαλονίκη σε χωριό της Ξάνθης για να σπείρει τον πανικό. Σκεφθείτε να είχε φίλους και στο διπλανό… τι καταστροφική σύμπραξη!

Προσέξτε: Η απόσταση από το αν θα ανοίξουν ή όχι οι «πύλες της κολάσεως» και στην Ελλάδα (που ευτυχώς προς το παρόν μοιάζουν κλειστές), είναι τόσο μεγάλη, όσο απέχει ένας πόντος από ένα χιλιόμετρο, αλλά ταυτόχρονα και τόσο μικρή, όσο αυτή από το σαλόνι στην κουζίνα μας. Η επιλογή είναι δική μας. Ατομική.

Αν όμως παρατηρήσει κάποιος τρίτος πώς λειτουργήσαμε ως κοινωνία την περασμένη εβδομάδα, θα απογοητευτεί πλήρως, αφού στους δρόμους δεν βγήκαν μόνο οι δύο ανεύθυνοι. Η ανοιξιάτικη Δευτέρα με τη λιακάδα και τις βόλτες χιλιάδων ανθρώπων και η 31η Μαρτίου με τις πληρωμές συντάξεων/εισπράξεις λογαριασμών (13033#2) στα φορτωμένα γκισέ των Τραπεζών θα συμπέραινε –όχι άδικα– πως κάθε μέρα είναι Πρωταπριλιά στην Ελλάδα. Άλλα λέμε και άλλα κάνουμε. Η έννοια της κοινωνικής ευθύνης μέσα σε 48 ώρες πήγε κυριολεκτικά περίπατο (13033#6)… Γι’ αυτό μετά μας έκοψαν ακόμη και εμάς τους «χειμερινούς κολυμβητές» τα μπάνια. «Φύλαγε τα ρούχα τους να έχουν τα μισά» θα σκέφθηκε ο φίλος Νίκος Χαρδαλιάς.

Το κρίσιμο ερώτημα

Πόσο ρεαλιστικά ενδέχεται να αποδειχθούν αυτά τα δύο σενάρια; Ουδείς γνωρίζει με απόλυτη βεβαιότητα. Όταν όμως έχεις να αντιμετωπίσεις και να διαχειριστείς κάτι τόσο αστάθμητο, όπως οι επιπτώσεις του Covid-19, το σωστό είναι να κάνουν το σχεδιασμό τους ως πολίτες και Πολιτεία με βάση το χειρότερο των σεναρίων. Εγώ απλά έκανα τα μαθηματικά… και όποιος θέλει να καταλάβει, κατάλαβε.

Κανείς όμως δεν δικαιούται αδιαφορώντας για τη ζωή του, να πάρει στο λαιμό του άλλες ζωές. Το ζήτημα αν η αυτοκτονία είναι «δικαίωμα» απασχολεί τη φιλοσοφία και τη θεολογία για αιώνες. Ουδείς όμως διαφωνεί πως η ανθρωποκτονία –έστω και εξ αμελείας– είναι κακούργημα. 

Τι φταίει λοιπόν το κοινωνικό σύνολο να πληρώσει την αναλγησία όσων εμπιστεύονται μόνο το στραβό τους το κεφάλι και υπακούουν την κακή νοοτροπία των κάθε λογής «Γρηγοροσταμάτηδων»;

Η αλήθεια είναι πως ο βαθμός επαλήθευσης του μοντέλου μας εξαρτάται από δεκάδες παράγοντες. Είναι τόσο πολυσύνθετο, γιατί οι Σταμάτηδες –αλλά κυρίως οι Γρηγόρηδες– δεν κυκλοφορούν μόνο στην Πανεπιστημίου και το κέντρο της Αθήνας ούτε είναι μόνο 2. Όπως είπαμε είναι 2 Χ 500.000! Πάνε στη δουλειά τους (έστω και εκ περιτροπής με συναδέλφους τους μια φορά την εβδομάδα, ακόμη και αν μπορούν να κάνουν τα τηλέφωνά τους από το σπίτι), επισκέπτονται το φαρμακείο δύο φορές, το supermarket τρεις και τον φούρνο τέσσερις… Ευτυχώς. τουλάχιστον το Πάσχα, δεν θα πάνε και στην Εκκλησία… Αλλά «μηχανεύονται» πώς θα ψήσουν αρνί στον κήπο και θα χορέψουν ως λεβέντες τσάμικο παρέα με όλη τη γειτονιά. Κάντε λοιπόν μόνοι σας τις πράξεις να υπολογίσετε πόσο είναι το ελάχιστο άθροισμα αυτών που θεωρούν τον ιό φάρσα και πολλαπλασιάζουν αδιάφορα τις ως «αναγκαίες» μετακινήσεις τους. (Για να περιοριστούν οι εξίσου απείθαρχοι από τη φύση τους Κινέζοι, βγήκαν ένα εκατομμύριο στρατιώτες στους δρόμους να τους επιτηρούν. Εμάς, που έχουμε και την τρέλα του Ερντογάν να αντιμετωπίσουμε ταυτόχρονα στον Έβρο και τα νησιά μας, δεν μας περισσεύουν επιπλέον φανταράκια να κυνηγάνε τον κάθε ανάλγητο νεοελληναρά και όλα αυτά χωρίς να προσθέσουμε στην εξίσωση τους χιλιάδες (λαθρο)μετανάστες και πρόσφυγες, που κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Αιγίου και της ενδοχώρας.

Επιπλέον, κάτι μικρό αλλά σημαντικό: δεν ξέρουμε πόσες φορές οι «Σταματογρηγόρηδες» πλένουν τα «υπερευαίσθητα» χεράκια τους, αν θυμούνται «να ξεπερνάνε τα 20 δευτερόλεπτα» (πάλι εμφανίζεται αυτό το «20» μέσα στο 2020…), «να κάνουν πολύ αφρό» και να μην τα σκουπίζουν στην ίδια βρώμικη πετσέτα/ξεσκονόπανο με την οποία «χάιδεψαν» τα μήλα, τα πορτοκάλια και τα λοιπά ζαρζαβατικά, που κουβάλησαν αγκομαχώντας από το μανάβη της γειτονιάς.

Υπάρχει λοιπόν μέσα σε όλες αυτές τις αβεβαιότητες, που αθροιζόμενες γίνονται μεγάλος φόβος, έστω 1 σιγουριά; Ναι!

Τη διαδρομή από τον ένα πόντο στο ένα χιλιόμετρο την κάνει πιο γρήγορα μια κόκκινη Ferrari Testarossa από μια πράσινη χελώνα του αγρού. Τι σχέση έχει αυτό και τι σημαίνει;

Ότι κανείς δεν μπορεί να μας διασφαλίσει πόσοι θα συνεχίσουν να είναι οι «Γρηγόρηδες» και πόσοι οι «Σταμάτηδες» στην άναρχη και απαίδευτη «κοινωνία» μας και για πόσο οι «Σπυροπαπαδόπουλοι», που σήμερα «Μένουν Σπίτι», δεν θα «κρανιωθούν» από την κλεισούρα και θα αρχίσουν να βολτάρουν άσκοπα της επόμενες ημέρες. Ειδικά αν τη Μεγάλη Εβδομάδα, όπως προβλέπεται, έχει καλοκαιρινό καιρό… Εξ ου και τα δρακόντεια μέτρα.

Ο Κυριάκος Πιερρακάκης καταβάλλει συγκινητικές προσπάθειες να υλοποιήσει σε 20 ημέρες το ψηφιακό άλμα που δεν έκανε η χώρα σε 20 χρόνια, δήλωσε πως την πρώτη μέρα των περιορισμών εστάλησαν για «απαραίτητες μετακινήσεις» ένα εκατομμύριο SMS! Αν υποθέσουμε πως κάθε «δραστήριος συμπολίτης» μας έστειλε από 2, τότε τουλάχιστον 500.000 από εμάς κυκλοφορούσαμε για «έκτακτες ανάγκες» (όπως π.χ. να βγάλουμε το σκύλο βόλτα, ή να περπατήσουμε για να χωνέψουμε τις δύο πίτσες Roma που πήραμε στην τιμή της μιας).

Προσθέστε σε αυτούς και τους ήρωες της καθημερινότητας ταμείες και εργαζόμενους στα μαγαζιά τροφίμων και τα ταχυφαγεία, αστυνομικούς, γιατρούς, νοσοκόμους, πυροσβέστες, υπαλλήλους καθαριότητας των Δήμων, στρατιώτες, εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ και το Δημόσιο κ.ά., που αναγκαστικά μετακινούνται, για να είμαστε όλοι εμείς χορτάτοι και ασφαλείς αν και μέχρι 3 εβδομάδες αδιαφορούσαμε προκλητικά για την ύπαρξή τους και πολλές φορές είτε τους σνομπάραμε για τις ταπεινές και «αυτονόητες» υπηρεσίες που μας προσέφεραν, είτε τσαμπουκαλευόμαστε μαζί τους, αν δεν μας ικανοποιούσαν τα καπρίτσια και τα μικρορουσφέτια, που σαν κακομαθημένα πλουσιόπαιδα θεωρούσαν «δεδομένα». Τώρα, αίφνης θυμήθηκαν πόσο χρήσιμοι μας είναι… θα το θυμούνται άραγε αυτό και σε έξι μήνες, ή θα τους καταριούνται αν δεν κάνουν θαύματα για να μπαλώσουν τις «τρύπες» που και αυτοί οι ίδιοι, με την αδιαφορία μας δημιουργήσαμε σε έναν ήδη παραπαίον  κρατικό μηχανισμό; Ή ακόμη χειρότερα θα τους τσουβαλιάσουν όλους αδιακρίτως μαζί με τους διαχρονικά υπαίτιους πολιτικούς τους οποίους σε κάθε κρίση όχι μόνο συγχωρούμε για τα ουκ ολίγα λάθη και παραλείψεις, αλλά στο τέλος τους επιβραβεύουμε επανεκλέγοντάς τους.

Συμπέρασμα: Το 20% του ενεργού πληθυσμού (δικαιολογημένα απόλυτα το 10% των «ηρώων», αδικαιολόγητα το 10% των κοινωνικά ηλιθίων δεν «Μένει» αλλά «Βγαίνει από το Σπίτι». Άρα, δεν υπάρχει εν τοις πράγμασι καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας, αλλά προαιρετική -μετ’ εμποδίων- αυτοαπομόνωση.

Να γιατί ο εθνικός μας Σπύρος Παπαδόπουλος συνεχίζει να επιμένει και τα κανάλια να μας βομβαρδίζουν με σποτάκια. Βέβαια ας μου επιτραπεί η υπόδειξη προ τους επικοινωνιολόγους και τους media planners της εταιρίας που διαχειρίζεται κατά ανάθεση πως οι ασυνείδητοι δεν βλέπουν τηλεόραση αφού δεν είναι σπίτι… κυκλοφορούν γύρω-γύρω. Άρα αν θέλουμε να τους συνετίσουμε να πάρουν το μήνυμα και να αισθανθούν ενοχές θα κάνουν outdor. Αν όμως περίπου 1.000.000 κυκλοφορεί καθημερινά με ή χωρίς λόγο τότε θα ρωτήσει ο τρίτος της παρέας των ηλιθίων, ο «Ελαμωρές»: «ποιο είναι τότε το νόημα, ρε φίλε;»

«Μα κάποιοι πρέπει να δουλέψουν για να λειτουργεί το κράτος και να εφοδιάζεται στοιχειωδώς η διατροφική αλυσίδα. Σωστά; Έτσι μειώνουμε τις πιθανότητες να προσβληθούμε εμείς αλλά και να μολύνουμε τους γύρω μας», θα του απαντήσει ο συμμορφωμένος και προσεκτικός «Καλοπαίδης».

«Τότε, αν μιλάμε με πιθανότητες, (ξυπνάει στον «Ελαμωρέ ο αλγεβριστής), οι υπολογισμοί μου λένε πως αν πεθαίνει το 1% με 3% όσων αρρωστήσουν, και στην Ελλάδα οι ασθενείς δεν ξεπεράσουν τις 20.000 τότε τα θύματα (10% των βαριά νοσούντων) δεν θα ξεπεράσουν τις 2.000… Άρα τί κάνες έτσι ρε «Καλοπαίδη»; Είναι λιγότεροι και από όσους μας «χαιρετούν» κάθε χρόνο από αυτοκινητιστικά…»

Όσο γκροτέσκοι είναι οι παραπάνω εικονικοί διάλογοι και όσο συντηρητικά αισιόδοξοι είναι οι μακάβριοι υπολογισμοί των αριθμών, αναδεικνύουν μια ζοφερή πραγματικότητα και κρύβουν μια ακόμη μεγάλη και πικρή αλήθεια: Ότι η απόσταση ανάμεσα στο 1% ή το 3% μπορεί να φαίνεται μικρή (μόλις 2 ποσοστιαίες μονάδες), αφορά όμως εκατοντάδες ζωές…

Συνειδητοποιούμε λοιπόν πόσο μεγάλο μέγεθος είναι μπροστά στο σημερινό «65»; Καταλαβαίνουμε τώρα τι σημαίνει «εκθετική αύξηση» ή θα πρέπει πρώτα να μας χτυπήσουν κυριολεκτικά την πόρτα οι νοσοκόμοι του ΕΚΑΒ; Είναι χιλιάδες οι ζωές των ανθρώπων που κρέμονται από αναρίθμητες αβεβαιότητες.

Ο «Έλαμωρές» όμως, εκνευριστικά αδιόρθωτος, συνεχίζει να επιμένει και επαναλαμβάνει: «αφού όπως διάβασα κάπου στο facebook οι πιθανότητες να πεθάνεις στην ηλικία μας από κορωνοϊό είναι ίδιες με το να σε πατήσει αυτοκίνητο, δηλαδή μηδέν… δεν καταλαβαίνω προς τι όλη αυτή η φασαρία», και ρουφάει μια γουλιά από τον γλυκό φραπέ του, ανάβει το άφιλτρο τσιγάρο του, αυτοκαθησυχασμένος για άλλη μια φορά…

Ο ανήσυχος και υπεύθυνος «Καλοπαίδης» απηυδισμένος του επισημαίνει ξανά αλλά -μάταια- πως «ναι, αλλά είναι σα να προσπαθείς να διασχίσεις κάθετα τη Συγγρού μέρα μεσημέρι και μάλιστα με κλειστά τα μάτια».

«Έλα, μωρέ. Και ποιος είναι τόσο τρελός να το κάνει αυτό; Μήπως ο φίλος σου ο Σταμάτης;» Εκεί λοιπόν (νάτη και η ειρωνεία…) σταματάει και η λογική και η  συζήτηση…

«Σε καιρούς βαθιάς αβεβαιότητας, είναι επιβεβλημένο να προσπαθείς να είσαι ειλικρινής σε ό,τι αφορά ακραία γεγονότα και εντελώς ακατάλληλο να παρουσιάζεις αυτά τα ενδεχόμενα σενάρια ως πιθανά να υλοποιηθούν». Αυτά είναι τα λόγια του ειδικού σε θέματα διαχείρισης κινδύνου (risk management), David Spiegelhelter.

Διαπίστωση: Όλοι μπαίνουμε στον πειρασμό να κάνουμε υπολογισμούς και σενάρια. Είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης μας. Άλλοι τα αποδέχονται και ηρεμούν, και άλλοι ερμηνεύοντας τα ίδια στοιχεία πανικοβάλλονται. Είναι ζήτημα πολυσύνθετο. Έχει να κάνει με τον χαρακτήρα, την παιδεία, την ψυχολογία, την αντοχή στην ιδέα του κινδύνου καθενός ξεχωριστά.

Συμπέρασμα: Δεν είναι σωστό να διαχωρίζεται, ούτε να χαρακτηρίζεται η μια στάση ως «καλή» και η άλλη ως «κακή». Ούτε εγώ που αρθρογραφώ μπορώ, ούτε θέλω, ούτε πολύ περισσότερο μου επιτρέπεται να παίξω το ρόλο του κήνσορα. Σίγουρα η επίδειξη αντικοινωνικής συμπεριφοράς των «Ελαμωράκηδων» είναι επικίνδυνη και γι’ αυτό τιμωρείται ποινικά και πειθαρχικά. Γι’ αυτό όμως είναι υπεύθυνη η οργανωμένη πολιτεία.

Όμως, σε αυτή τη μεγάλη και κοινωνικά ανάλγητη κατηγορία δεν εμπίπτει μόνο η ασυνείδητη κυρία που πάει βόλτες το σκυλάκι της 3 φορές την ημέρα, αλλά και όσοι -και είναι πολλοί- παίρνουν αψήφιστα τον κίνδυνο που ελλοχεύει σε κάθε γωνιά.

Όταν η πραγματικότητα γίνεται τόσο πρωτόγνωρη και τόσο απρόβλεπτη, που η λογική φτάνει και ξεπερνάει τα όριά της, οι άνθρωποι καταφεύγουν στο συναίσθημα και τη φαντασία. Και στη φαντασία τους «διακοσμούν» τη ζωή τους με το ανάλογο ντεκόρ, όπως αυτό υπαγορεύεται από την ψυχοσύνθεσή τους: άλλοι με κρεβάτια ΜΕΘ και άλλοι με ξαπλώστρες στην παραλία…

Γι’ αυτό, ακριβώς όσοι λόγω της δουλειάς και της εμπειρίας μας είμαστε στην ευτυχή (ή μήπως ιδιαίτερα δυσάρεστη θέση) να διαβλέπουμε κατά πώς περίπου θα εξελιχθούν τα πράγματα, έχουμε καθήκον να  ενημερώσουμε τους συμπολίτες μας με ψυχραιμία, με σαφήνεια (γι’ αυτό και τα τόσα παραδείγματα στο κείμενο με απλές και καθημερινές εικόνες). Πάνω απ’ όλα όμως πρέπει να είμαστε όλοι ταπεινοί, συγκρατημένοι στις κρίσεις μας, να δείξουμε ανοχή σε όσους ex officio ορίζουν τις τύχες μας, γιατί και η δική τους ζωή από την τύχη καθορίζεται, αλλά και να τους συνδράμουμε με όποιο τρόπο μπορούμε. Όμως, ο χρόνος της κριτικής, η στιγμή που κάποιοι περιμένουν να «πέσουν οι μάσκες» δεν είναι τώρα. Αργεί πολύ όσο και η λήξη του Πρώτου Κύκλου της κρίσης. Είναι εξίσου ανώριμη η στάση των «όταν θα γυρίσω θα σας…» «Καραϊσκάκηδων» με αυτή των «Ελαμωράκηδων». Οι εποικοδομητικές προτάσεις πάντα συνεισφέρουν. Η ανάδειξη παραλείψεων από τα media χρειάζεται.

Προς το παρόν και εγώ -παρότι προσέχω όσο περισσότερο μπορώ- δεν φορώ μάσκα στην καθημερινότητά μου. Μη με προειδοποιήσεις εσύ «Καλοπαίδη» ότι θα «αρρωστήσω», ούτε εσύ «Ελαμωρέ» πως «δεν θα με πιάσει τίποτα». Προτιμώ να συνεχίσω προς το παρόν να ζω σε μια «λελογισμένη αβεβαιότητα» - αφού αυτή είναι η μόνη πάνω απ’ όλα αξιόπιστη στάση.

Και βέβαια σκέπτομαι πως υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι στην πρώτη γραμμή της μάχης, που χρειάζονται τις πολύτιμες αυτές μάσκες προστασίας από εμένα και δεν τις έχουν. Δεν δικαιούμαστε να τους στερήσουμε ούτε μία. Είναι η ελάχιστη συμβολική συνεισφορά μας στον αγώνα που κάνουν για τις δικές μας ζωές, παραγνωρίζοντας τον κίνδυνο για τις δικές τους. Με ψυχραιμία και «λελογισμένη αβεβαιότητα».

Ο Νίκος Καραχάλιος είναι πρόεδρος του forum2020.gr