Η συγγραφέας Ιφιγένεια Θεοδώρου μοιράζεται μια προσωπική ιστορία με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις της Σταματίνας Τσιμτσιλή.
Γράφει η Ιφιγένεια Θεοδώρου*
Ήταν μια γυναίκα μετρίου αναστήματος, γεματούτσικη με κατάμαυρα μάτια σαν ελιές. Στην κουζίνα της υπήρχε πάντα ένα βάζο με γλυκό βερίκοκο, που άδειαζε και γέμιζε συνέχεια, βλέπετε, ο άντρας της είχε οπωρώνες στην Ημαθία… Εκείνο όμως που μου έκανε εντύπωση στη θεία Έλλη ήταν ότι είχε γεννηθεί στη θάλασσα. Ακουγόταν ωραίο και τρομακτικό συγχρόνως και για αυτό προξενούσε δέος στο παιδικό μυαλό μου, δεν μπορούσα να τη φανταστώ ψάρι, πόσο δε περισσότερο γοργόνα… Μεγαλώνοντας, στις οικογενειακές αφηγήσεις η γιαγιά μου φρόντισε να φωτίσει την περιπέτεια της ζωής της για να μη μείνουν σκιές στην ιστορία του οικογενειακού μας δέντρου. Ναι, αυτή η μικροκαμωμένη Πόντια, κυνηγημένη από την απειλή της εξόντωσης, κρατώντας σφιχτά από το ένα χέρι τον άντρα της και από το άλλο τον δίχρονο γιο της, με την κοιλιά στο στόμα, μπήκε στη βάρκα… Έτσι ακριβώς όπως το ανέφερε η κυρία Τσιμτσιλή στην πρωινή εκπομπή της. «Βλέπεις τις μετανάστριες που μπαίνουν στις βάρκες με την κοιλιά στο στόμα… Χωρίς να κάνουν οικογενειακό προγραμματισμό… Χωρίς να αναλογιστούν τι θα φάει αυτό το παιδί τέλος πάντως μόλις βγει από τη βάρκα…»
Αυτό έκανε η γιαγιά μου! Και επιπλέον έκανε και αυτό που τρομάζει τη χαριτωμένη κυρία της πρωινής ζώνης. Γεννοβόλησε άλλα τέσσερα παιδιά. Ύβρις! Και όλα αυτά γιατί ήταν νέα δεκαοχτώ χρονών, είχε πίστη και ελπίδα για το αύριο.
Πίστευε ότι η ζωή είναι δώρο, είχε υποχρέωση να το προστατεύσει με όλες της δυνάμεις, είχε ελπίδα ότι θα τα κατάφερνε και διακινδύνευσε τη ζωή της με μοναδικό όπλο το μητρικό της ένστικτο, το παντοδύναμο και ανατρεπτικό. Η κοιλιά της φουσκωμένη μέχρι το στόμα τη γέμιζε πίστη ότι εκεί όπου θα φτάσει θα βρει ανθρώπους με την ίδια ελπίδα για το αύριο. Το αύριο που είναι συνώνυμο ενός παιδιού. Όμως αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους ανθρώπους της καλοπέρασης και του οικογενειακού προγραμματισμού. Ο δημόσιος λόγος θέλει παιδεία, γνώση και ενσυναίσθηση. Απέχει πολύ από τις κουβεντούλες ενός πρωινού πάνελ που τροφοδοτείται με κουτσομπολιά και ειδήσεις που αφορούν εγχώριες διασημότητες. Θα ήθελα το φωτεινό χαμόγελο της συμπαθητικής κυρίας Τσιμτσιλή να λάμψει μπροστά στα προσωπάκια άτυχων παιδιών που δεν γνώρισαν τη ζεστασιά ενός μαιευτηρίου, αλλά τη βρεγμένη κουβέρτα ενός καταυλισμού. Γιατί οι γυναίκες είτε πρόκειται για πρόσφυγες είτε για μετανάστριες, αξίζουν τον σεβασμό, ακόμα περισσότερο όταν πρόκειται για μέλλουσες μητέρες. Και ειδικότερα από γυναίκες που έχουν τη δύναμη ενός δημόσιου βήματος. Διαφορετικά ένα στόμα που έμαθε μόνο να χαμογελάει πλατιά μπροστά σε φακούς και κάμερες καλύτερα ας μένει κλειστό.
Η γιαγιά μου ήταν πρόσφυγας που μπήκε με «την κοιλιά στο στόμα» στη βάρκα. Και το μωρό της γεννήθηκε μέσα στα κύματα. Περνώντας τον Ελλήσποντο. Γι’ αυτό τη θεία μου την έλεγαν Έλλη.
14°
