Δεν αποχαιρέτησες, αγαπητέ Ευάγγελε Βενιζέλε, τη Βουλή των Ελλήνων
Δεν είναι εύκολο να ζεις με ένα μυαλό που καλπάζει, σε ένα περιβάλλον που, όταν δεν είναι εντελώς σταματημένο, πάει με τον αραμπά ― ειδικά όταν αποφασίσεις να ασχοληθείς με τα κοινά. Κι αν αισθάνεσαι προστατευμένος στην έδρα του πανεπιστημιακού καθηγητή, απευθυνόμενος εξ ορισμού σε νέους που, για να βρίσκονται εκεί και να μπορούν να σε ακούσουν, χτυπήθηκαν σαν τα χταπόδια για να μπορούν να συμμετέχουν σ' αυτό που λέμε γνώση, τόσο απροστάτευτος μένεις όταν αποφασίζεις να γίνεις εκπρόσωπος του λαού. Εκεί είσαι ίσος μεταξύ ίσων. Ό,τι και να πιστεύεις για τον εαυτό σου. Είναι μια ισότητα που ο εξαιρετικά ευφυής δεν μπορεί εύκολα να διαχειριστεί. Μέσα του δεν την πιστεύει. Την ντύνει με μεγαλοψυχία, την στολίζει με μακροθυμία, την φτιασιδώνει με υπομονή. Αλλά δεν την πιστεύει. Είναι μια ισότητα που ούτε οι άλλοι, οι περιεστώτες ίσοι, την πιστεύουν, ειδικά αν δεν έχουν συμφιλιωθεί με το μέγεθός τους. Αυτό συμβαίνει γιατί, ο ευφυής, και μόνο που υπάρχει, γίνεται καθρέφτης των ανεπαρκειών των γύρω του. Όσο ο ίδιος εξακολουθεί αυτοαναφορικά να τρέφεται με το μέγεθος και την ποιότητα του μυαλού του, είναι καταδικασμένος αποδέκτης φθόνου, αντιπάθειας και ανταγωνισμού. Ως ένα βαθμό ίσως και να τα επιδιώκει, καθώς, μέσα από τα συναισθήματα που προκαλεί, επιβεβαιώνει την ιδέα για τον εαυτό του. Στην πρώτη δημόσια διαφωνία, το μυαλό του επιταχύνει, μοστράρεται σχεδόν ξεδιάντροπα μέσα στα μούτρα του άλλου, του ίσου, του μη χαρισματικού, ο οποίος μπορεί να το θαυμάσει, να το πολεμήσει, να το ανεχτεί, και, στην καλύτερη περίπτωση, να το σεβαστεί. Το σίγουρο είναι, πως η βίαιη σύγκρουση με κάτι ανώτερο, δεν θα τον εμπνεύσει, δεν θα τον μετακινήσει, δεν θα τον συνεγείρει ώστε να γίνει ο ίδιος καλύτερος.
Είναι μακρύς και δύσβατος ο δρόμος που οδηγεί έναν εξαίρετο καθηγητή να γίνει Δάσκαλος. Για τον ίδιο, τελικός προορισμός είναι η καταξίωση στη συνείδηση αυτών που θέλησε να διδάξει πώς να γίνουν καλύτεροι. Αυτή η καταξίωση ούτε οφείλεται, ούτε απονέμεται κατ' αρχαιότητα κατά την περαίωση μιας μακράς ευδοκίμου υπηρεσίας. Απονέμεται αποκλειστικά κατ' εκλογή, αξιοκρατικά και με ευγνωμοσύνη, από όλους όσοι έγιναν καλύτεροι εξαιτίας ή εξ αφορμής ενός σπουδαίου Δασκάλου, που κατάφερε να τους πείσει και να τους μάθει να σκέφτονται.
Αγαπητέ κ. καθηγητά, δεν φτάνει ένα κομμένο κλωνάρι για να ριζώσει η Ελιά σε ένα περιβόλι γεμάτο μαϊντανούς. Το πιθανότερο είναι να την καταπιούν τα χορτάρια. Θέλει φροντίδα, θέλει δουλειά, θέλει επιμονή για να βγάλει ρίζες και να βλαστήσει. Θέλει και σεβασμό της ύπαρξης του άλλου, ακόμη και του μαϊντανού. Μόνο έτσι μπορείς να λες ότι άξιζες το χάρισμα. Αλλιώς το κουβαλάς μια ζωή μόνος, ως βάρος συχνά ασήκωτο.
Δεν αποχαιρέτησες, αγαπητέ Ευάγγελε Βενιζέλε, τη Βουλή των Ελλήνων. Σε χρειαζόμαστε και μας χρειάζεσαι. Στο επανειδείν, λοιπόν, πολύ συντομότερα από όσο σήμερα φαντάζομαστε, κ. καθηγητά. Στο επανιδείν, κ. Πρόεδρε. Στην επόμενη συνάντησή σου μαζί μας, μέσα από τα έδρανα της Βουλής των Ελλήνων, ο χαιρετισμός εύχομαι, για το καλό όλων, να είναι «καλώς ήρθες, Δάσκαλε!».
13°
