ΣΥΡΙΖΑ: ή πώς να καταφέρεις να διοικήσεις σε συνθήκες δημοκρατίας όταν δεν πιστεύεις στη δημοκρατία
Πιστεύω ότι το χειρότερο γνώρισμα του ΣΥΡΙΖΑ, το πιο αποκρουστικό και επικίνδυνο, δεν είναι ούτε η ανικανότητα στη διαχείριση ακόμα και των πιο απλών προβλημάτων, ούτε η προβληματική αντίληψη για τη λειτουργία του κόσμου, ούτε η πρωτοφανής αλαζονεία. Όλα αυτά είναι απλώς παράγωγα του ενός και βασικού γνωρίσματος που κάνει την εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ ό,τι πιο απωθητικό έχει συμβεί από τη μεταπολίτευση και μετά. Είναι παράγωγα της απέχθειας των κυβερνητικών στελεχών για τη δημοκρατία.
Η φανερή προτίμησή τους σε άλλου τύπου καθεστώτα είναι η ασθένεια και η ανικανότητα, η μειωμένη αντίληψη και –πολύ περισσότερο– η αλαζονεία είναι απλώς τα συμπτώματά της. Πώς να μην κοιτάς αφ’ υψηλού τους θεσμούς ενός συστήματος που απορρίπτεις; Πώς να καταφέρεις να διοικήσεις σε συνθήκες δημοκρατίας, όταν δεν πιστεύεις στη δημοκρατία; Πώς να αντιληφθείς πώς λειτουργεί ο κόσμος γύρω σου, όταν η λειτουργία του δεν περιλαμβάνει περιστολή ελευθεριών και φυλακίσεις αντιφρωνούντων; Πώς να κυβερνήσεις μια δημοκρατία, όταν δεν είσαι δημοκράτης;
Σκεφτόμενος όλα αυτά, χθες το πρωί εγραψα στο τουίτερ: «Αν θέλετε να συνειδητοποιήσετε πλήρως από τι γλιτώνουμε, σκεφτείτε ότι όλα όσα έκαναν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία 4,5 χρόνια έγιναν σε καθεστώς αστικής δημοκρατίας και μετά σκεφτείτε τι θα έκαναν σε συνθήκες ενός καθεστώτος από αυτά που ονειρεύονται και θαυμάζουν». Ήμουν (σχετικά) αισιόδοξος μετά το αποτέλεσμα την Κυριακής και σκεφτόμουν πως, αν μη τι άλλο, απαλλασόμαστε από τους θαυμαστές δικτατόρων και απολογητές δικτατοριών που μας ταλαιπωρούν (για να το πω ευγενικά) από τον Ιανουάριο του 2015. Μέχρι που ένας συμπολίτης, που σκέφτεται λίγο περισσότερο από εμένα μου έγραψε, «Δεν γλιτώσαμε ακόμα...» και με προσγείωσε στην πραγματικότητα.
Στην πραγματικότητα στην οποία ο πρωθυπουργός με τους συντρόφους του σχεδιάζουν το πώς –ακόμα και απερχόμενοι– θα τοποθετήσουν δικαστές της αρεσκείας τους στην ηγεσία του Αρείου Πάγου ελπίζοντας να συνεχίσουν τα αντιδημοκρατικά παιχνίδια με τους θεσμούς. Στην πραγματικότητα, στην οποία η ημερομηνία των εκλογών αλλάζει συνεχώς προκειμένου να εξυπηρετήσει από τα πιο σκοτεινά σχέδια (η τοποθέτηση δικαστών που λέγαμε) μέχρι τις πιο ανόητες ελπίδες (εύνοια του ΣΥΡΙΖΑ από την αποχή των συμπολίτων που θα έχουν ξεκινήσει τις διακοπές τους και δεν θα ψηφίσουν). Στην πραγματικότητα στην οποία αρχηγός της ΕΛΑΣ και αρχηγός του Λιμενικού θα εξακολουθήσουν να είναι δύο άνθρωποι οι οποίοι νιώθουν τέτοια υποχρέωση στην κυβέρνηση που δεν διστάζουν να γίνουν κοινό στις κυβερνητικές προεκλογικές συγκεντρώσεις.
Κι όλα αυτά είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, που αν δεν λιώσει δεν θα έχουμε γλιτώσει από τίποτα.
Μπορεί ο πολακικός κουτσαβακισμός ως άσκηση εξουσίας, οι επικλήσεις στους ιπτάμενους γαϊδάρους της οικονομίας ως πολιτική, οι παραστάσεις σε σκηνές στημένες πάνω σε νεκρούς, τα μεταπολιτευτικά ταμπού και σύνδρομα με τους κακούς δεξιούς και τους καλούς αριστερούς, τα λεφτά που υπάρχουν, η εμφυλιοπολεμική ρητορική, ο μυθριδατισμός απέναντι στο έγκλημα και την παραβατικότητα, όλα αυτά που αν τα βάλεις μαζί φτιάχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ, να αποδοκιμάστηκαν την Κυριακή και να είναι στριμωγμένα στη γωνία, αλλά απέχουμε πολύ ακόμα από το να μπορούμε να ξεφυσήξουμε με ανακούφιση και να πούμε ότι απαλλαγήκαμε από όλα αυτά. Και δεν θα μπορούμε να το κάνουμε ούτε την επομένη των βουλευτικών εκλογών.
Γιατί δεν θα απαλλαγούμε μέχρι την ημέρα εκείνη που ο επόμενος που θα ουρλιάξει «ή εμείς ή αυτοί», ο επόμενος που θα τάξει χρήμα χωρίς προσπάθεια και κόπο, ο επόμενος που θα χαρακτηρίσει «παιδιά» κάποιους τραμπούκους, ο επόμενος που θα αντιμετωπίσει τους θεσμούς όπως τη λεκάνη της τουαλέτας του, θα αντιμετωπιστεί με τη χλεύη και την απαξίωση που του αξίζει. Δεν θα απαλλαγούμε μέχρι να έρθει η ημέρα που θα είμαστε σίγουροι ότι την ευθύνη για τη λειτουργία της δημοκρατίας μας την έχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να αντιληφθούν τους εαυτούς τους εκτός δημοκρατίας.
Και μόνο εκείνη τη μέρα θα μπορούμε να πούμε ότι γλιτώσαμε, αλλά ακόμα και τότε θα πρέπει να προσθέσουμε και ένα «προς το παρόν». Και μπράβο μας.
12°
