Το άδοξο τέλος της ΔΗΜΑΡ

Με την υπουργοποίηση του Θανάση Θεοχαρόπουλου έσπασαν τα φρένα που κρατούσαν το σαραβαλιασμένο όχημα της ΔΗΜΑΡ σταθερό στην κατηφόρα. Οι σύντροφοι είχαν έτσι κι αλλιώς γίνει από δυο χωριά, άλλοι στον ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι στο ΚΙΝΑΛ -με το που έγινε γνωστό ότι ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ διαδέχεται την Ελ. Κουντουρά στο υπουργείο Τουρισμού, ξεκίνησε ο κακός χαμός. 

Ήταν κάπως σαν η τελευταία πράξη ενός τέλειου εξευτελισμού. Ενα κόμμα που ιδρύθηκε το 2010 μέσα από τα σπλάχνα της ανανεωτικής αριστεράς, που δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση το 2012 και προκάλεσε τεράστια απογοήτευση με την πολιτεία του στην εξουσία και μετά από αυτήν, που κατρακύλησε στο 0,48% το 2015 και έκτοτε περιφέρει τα παλιά του στολίδια σε συμμαχικά σχήματα, με θόρυβο εντελώς δυσανάλογο της κοινωνικής του παρουσίας, γράφει τώρα τον πιο θλιβερό επίλογο που θα μπορούσε. 

Γιατί εξαϋλώθηκε η ΔΗΜΑΡ; Γιατί συνεργάστηκε με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση χωρίς να βάλει όρους προστασίας του αξιακού της κώδικα (αν είχε) αλλά μπαίνοντας δυναμικά στη διαπραγμάτευση για τη νομή της εξουσίας. Γιατί δεν έδωσε ένα ποιοτικό παράδειγμα διαχείρισης των δημόσιων υποθέσεων, δείχνοντας διαρκώς αμιφιθυμία και αμηχανία όταν ανέλαβε κυβερνητικές ευθύνες. Γιατί έφυγε από την κυβέρνηση επικαλούμενη ένα σωστό επιχείρημα (ότι δεν έπρεπε να κλείσει η ΕΡΤ) με τον εντελώς λάθος τρόπο (χωρίς να αποτρέψει την απόφαση όταν μπορούσε). Γιατί δεν ψήφισε τον Στ. Δήμα για ΠτΔ χωρίς να πείσει για την επιλογή της και δημιουργώντας την εντύπωση σύμπλευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί από το 2012 και μετά πηγαινοέρχονταν βουλευτές και στελέχη σε ένα μπες-βγες που μύριζε καιροσκοπισμό και έλλειψη στοιχειώδους ιδεολογικής συνοχής. Γιατί με κανέναν τρόπο δεν τίμησαν τη στήριξη που τους έδωσε ο Λεωνίδας Κύρκος στο ξεκίνημα, την εμπιστοσύνη που τους έδειξε το 6% του ελληνικού λαού το 2012, την παράδοση ποιοτικού και αισθητικού πλεονεκτήματος της ανανεωτικής αριστεράς όπως το εξέφρασε ο Μ. Παπαγιαννάκης. 

Από την προσέγγιση του Φ. Κουβέλη με τον Αλ.Τσίπρα μέχρι την συνεργασία της υπόλοιπης ΔΗΜΑΡ με το ΠΑΣΟΚ και το  τελικό της μοίρασμα σε ΚΙΝΑΛ και ΣΥΡΙΖΑ, η πορεία του κόμματος που γέννησε ελπίδες για μια υπεύθυνη κυβερνώσα ευρωπαϊκή αριστερά ολοκληρώνεται όπως θα ήθελαν οι ιδεολογικοί αντίπαλοί της: Αποδεικνύοντας ότι οι προσωπικές ατζέντες, οι παρασκηνιακές συναλλαγές, ο καριερισμός και τα τεχνάσματα επαγγελματικής επιβίωσης είχαν στην ΔΗΜΑΡ -από την αρχή μέχρι το κακό τέλος- μεγαλύτερη δύναμη από τις ιδέες. 

«Ό,τι ήταν για να γίνει, δεν έγινε ποτέ. Και αυτά που γίνονται δεν ήταν για να γίνουν». (Από τη Μήδεια του Ευρυπίδη).