Οι Ευρωεκλογές του Μαΐου αναμένεται να αποτυπώσουν την ηχηρή καταδίκη από τους ευρωπαίους πολίτες του γραφειοκρατικού συστήματος διακυβέρνησης της Ένωσης. Στο στόχαστρο των ψηφοφόρων ο υδροκεφαλισμός των Βρυξελλών και η αυτονομία της κοινοτικής ελίτ έναντι των κοινωνιών. Δυστυχώς για όλους και πάνω απ’ όλα για την ίδια την Ευρώπη, η πολιτική μετάφραση αυτής της συλλογικής δυσαρέσκειας θα αποτυπωθεί διά της ψήφου διαμαρτυρίας σε ευρωσκεπτικιστικούς και αντιομοσπονδιακούς πολιτικούς σχηματισμούς. Στον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη οι πολιτικοί σχηματισμοί που θα «φιλοξενήσουν» αυτή την ψήφο διαμαρτυρίας είναι είτε τα ακροδεξιά - υπερσυντηρητικά μορφώματα είτε, και εδώ εντοπίζεται το πολιτικό ενδιαφέρον, τα αριστερά μορφώματα. Αν κανείς επιχειρήσει να ανιχνεύσει ποιοτικές διαφορές μεταξύ των οικονομικών προγραμμάτων και των ευρωπαϊκών συντεταγμένων των δύο αυτών πολιτικών «οικογενειών» θα απογοητευτεί. Αριστεροί συντηρητικοί και ακροδεξιοί υπερσυντηρητικοί καταλήγουν σε ταυτόσημες φόρμουλες εθνοκεντρισμού που περνούν αναγκαστικά από την αποσύνθεση των ευρωπαϊκών θεσμών και μηχανισμών.
Από τον Όρμπαν και τους Πολωνούς έως τη Μαρίν Λεπέν, τον Σαλβίνι και τον αριστερό Μελανσόν, η επιστροφή στην εθνική κρατική ταυτότητα και σε εθνικά νομίσματα με οικονομικό προστατευτισμό περνά από την ισοπέδωση της ευρωπαϊκής συνομοσπονδιακής προοπτικής. Η επιλογή αυτή ικανοποιεί τους στρατηγικούς στόχους δύο βασικών παραγόντων: των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Και οι δύο διακυβερνήσεις σε Ουάσιγκτον και Μόσχα στηρίζουν οικονομικά και ηθικά την «Ευρωδιάλυση» και χρηματοδοτούν ενέργειες και μηχανισμούς που προωθούν τις ακροδεξιές - υπερσυντηρητικές μορφές επέμβασης στα ευρωπαϊκά ζητήματα.
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις σε όλες τις χώρες μέλη της ΕΕ ο πολιτικός χώρος της σύγχρονης Ακροδεξιάς - Υπερδεξιάς στην Ευρώπη θα αναδειχθεί σε 3η πολιτική δύναμη στο Ευρωκοινοβούλιο με παράλληλη συρρίκνωση των δύο πυλώνων της ευρωπαϊκής ατμομηχανής. Του Κεντροδεξιού πυλώνα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος, που και το ίδιο έχει πολιτικά περάσει στα χέρια του συντηρητικού τμήματος της Κεντροδεξιάς διά του Μάνφρεντ Βέμπερ, και τον Σοσιαλδημοκρατικό πυλώνα ο οποίος είναι κακέκτυπο του ιστορικού εαυτού του. Η γαλλική Σοσιαλδημοκρατία ισοπεδώθηκε από το «τσουνάμι» Μακρόν και πολιτικά δεν ανιχνεύεται παρά μόνο ως γκρουπούσκουλο, ενώ η γερμανική Σοσιαλδημοκρατία ενδεχομένως εντός ολίγου να αναδειχθεί σε 3η πολιτική δύναμη προσφέροντας τη 2η θέση στην «Εναλλακτική για τη Γερμανία» η οποία εξελίσσεται σε ένα λαϊκίστικο υπερδεξιό, φοβικό μόρφωμα που εκφράζει όλη τη μιζέρια και τον διαχρονικό - εκφυλιστικό φασισμό των μικροαστών της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Στην Ιταλία η «μπίλια» έχει κάτσει στο μαύρο χρώμα ενός λαϊκίστικου Νεομουσολινισμού, αυτή τη φορά όχι του ιταλικού νότου αλλά του Λομβαρδικού βορρά. Εκφράζει τα κοινωνικά στρώματα που ισοπεδώθηκαν οικονομικά και κοινωνικά από τη μετανάστευση του βιομηχανικού πυρήνα της Βορείου Ιταλίας στις χώρες της Άπω Ανατολής μέσω της δυναμικής μιας δύσπεπτης και καθόλου προετοιμασμένης παγκοσμιοποίησης.
Η πλέον εμφατική έκφραση αυτής της ανακατάταξης στον κοινωνικό ιστό των τριών μεγάλων οικονομικών μηχανών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι τα «Κίτρινα Γιλέκα», ένα απολίτικο και κυρίως χωρίς συλλογικές διαδικασίες κίνημα που αγκάλιασε σε χρόνο μηδέν τα θύματα της παγκοσμιοποίησης. Μικροαστούς, μικροεπαγγελματίες, μικροαγρότες, ελεύθερους επαγγελματίες της επαρχίας και νέους με ελαστικές εργασιακές σχέσεις, δηλαδή που φυτοζωούν. Είναι περίεργο που τα «Κίτρινα Γιλέκα» δεν απαίτησαν ποτέ συλλογικά μέτρα κατά της ανεργίας, είναι απόλυτα ενδεικτικό ότι στις τάξεις τους δεν υπάρχουν γάλλοι πολίτες - εργαζόμενοι από τη Βόρειο Αφρική, είναι γεγονός ότι οι σχέσεις των ακτιβιστών αυτών με τα συνδικάτα είναι απλώς ανύπαρκτες παρά το μεγάλο χρονικό διάστημα που κύλησε από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε το ιδιότυπο αυτό κίνημα. Μετά από μήνες ακτιβισμού, είναι πλέον σαφής η πολιτική στροφή των συμμετεχόντων σε αυτό σε πολιτικές επιλογές ακροδεξιού και υπερσυντηρητικού περιεχομένου.
Ελλάδα και Ευρωκάλπη
Λόγω της πολιτικής πόλωσης που καλλιεργήθηκε εκούσια και απροκάλυπτα στην Ελλάδα και από τα δύο κόμματα εξουσίας, οι πολιτικές ελίτ δεν φαίνονται να ανησυχούν για διαρροές ψηφοφόρων προς μη συστημικούς πολιτικούς σχηματισμούς. Πρόκειται για συνειδητή παράλειψη ή για πολιτική επιπολαιότητα; Μάλλον το δεύτερο. Η δημοσκοπική προσέγγιση των κοινωνικών συσχετισμών προσκρούει σε ένα ιδιότυπο φαινόμενο. Πρόκειται για το 50% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που επέλεξαν αυτό το κόμμα σε δύο εκλογές του 2015. Αυτοί οι ψηφοφόροι που δεν συσπειρώνονται μέχρι στιγμής γύρω από το κυβερνών κόμμα, ούτε απαντούν στις δημοσκοπήσεις ούτε δηλώνουν αν θα απέχουν ή όχι από τις επερχόμενες εκλογές. Πρόκειται για μία βουβή δεξαμενή ψηφοφόρων αρκετών εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών. Ένα δεύτερο εμπόδιο ως προς τη δημοσκοπική προσέγγιση είναι η συνειδητή απόκρυψη των πραγματικών εκλογικών προθέσεων των ψηφοφόρων ανεξαρτήτως πολιτικής ή κομματικής καταγωγής. Ιδιαίτερα αποκρύπτεται η «αντισυστημική» διάθεση των πολιτών. Στις παρέες και τις ταβέρνες ακούει κανείς πολύ συχνά «Μα χρειάζεται να εισπράξουν όλοι μία καρπαζιά για να καταλάβουν». Οι «όλοι» είναι τα δύο κόμματα εξουσίας μαζί με το ΚΙΝΑΛ, που αποτελεί εξουσιαστική παραφυάδα του συστήματος. Επί της ουσίας, ωστόσο, κανείς εκ των «αγανακτισμένων αντισυστημικών» δεν αποκαλύπτει την πολιτική ταυτότητα της «καρπαζιάς». Θα είναι η ψήφος προς τη Χρυσή Αυγή; Θα είναι προς το ΚΚΕ; Θα είναι προς το κόμμα του Βαρουφάκη για να «σπάσουμε πλάκα» ή θα διοχετευτεί στην Κωνσταντοπούλου ή ακόμη και τον Λεβέντη;
Η Ευρωκάλπη αποτελεί μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για μία πολιτικά ανέξοδη διοχέτευση της ψήφου διαμαρτυρίας. Ο έλληνας ψηφοφόρος και όχι μόνο θεωρεί τις Ευρωεκλογές δευτερευούσης σημασίας αναμέτρηση. Κανένας γραφειοκρατικός μηχανισμός στις Βρυξέλλες δεν φρόντισε να εμφυσήσει στον ευρωπαίο πολίτη την έννοια της «Συμμετοχής» στην ευρωπαϊκή διαδικασία.
Οι αυτοδιοικητικές εκλογές επίσης προσφέρονται για εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας. Οι γνωστές αναλύσεις ως προς τις προβλέψεις «μυστικών» τάχα μου δημοσκοπήσεων για την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη που φιλοξενούνται σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων είναι απλώς για να έχουν να συζητούν οι πολιτικοί παράγοντες στα δύο πολιτικά γραφεία της Πειραιώς και της Κουμουνδούρου. Ούτε αυτοί ούτε και οι δημοσκόποι είναι σε θέση να καταλήξουν σε μία καθαρή εικόνα των συσχετισμών ούτε σε υποσύνολα όπως είναι οι δεξαμενές ψηφοφόρων Αθήνας και Θεσσαλονίκης.
Ολοκληρώνοντας. Οι φετινές ευρωεκλογές θα αποτυπώσουν την απέχθεια των ευρωπαίων πολιτών ως προς το σύστημα διοίκησης και λήψης αποφάσεων από την ελίτ των Βρυξελλών, που είναι κατά κανόνα διορισμένη και λειτουργεί σε συνθήκες θερμοκηπίου. Ενδεχομένως να χρειαζόταν μία «καρπαζιά» για να αντιληφθεί το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό κατεστημένο πως η ευρωπαϊκή πορεία είναι κάτι που ούτε συγκινεί ούτε και γοητεύει τον μέσο Ευρωπαίο. Είναι κάτι έξω από αυτόν, που πορεύεται χωρίς αυτόν.
17°
