Πριν έτη πολλά, εργένης ων στον καιρό του Μακαριστού Χριστοδούλου, περνούσα τακτικά μπροστά από μια γιγαντοαφίσα, στημένη στο φανάρι της Βίλα Ριτς, στην Πυλαία. Κάποια στιγμή λοιπόν ανέβηκε εκεί η διαφήμιση μιας πασίγνωστης τότε εταιρείας ρούχων, που συνήθιζε να σοκάρει με όσα θέματα επέλεγε για τις καμπάνιες της. Στην ασπρόμαυρη εκείνη φωτογραφία εμφανίζονταν δύο μουσκουλάτοι ναύτες να φιλιούνται παθιασμένα, με φόντο ένα πλοίο που αναχωρούσε. Ήταν η περίοδος της φορτισμένης συζήτησης για την ομοφυλοφιλία στις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις, κι όσο κι αν ομολογουμένως με ξένισε η εικόνα, δε με σόκαρε ιδιαίτερα. Ελάχιστες ημέρες μετά γράφτηκαν πάνω της με πινέλο κάποια αρκετά επιθετικά συνθήματα, λίγο μετά μουτζουρώθηκε για τα καλά, και στο τέλος κατέβηκε τελείως, προφανώς επειδή το πράγμα είχε πια αρχίσει να ξεφεύγει.
Πριν τρία-τέσσερα χρόνια, πατέρας δύο μικρών αγοριών πλέον, έπεσα πάνω σ’ ένα βρετανικό δημοσίευμα, σχετικό με μια δράση στην Tower Bridge. Εκεί είχε αναρτηθεί ένα πραγματικά τεράστιο μπάνερ, όπου απεικονίζονταν δύο συνηθισμένοι άνδρες από την μέση και πάνω, λευκός και αφρικανός, να φιλιούνται τρυφερά, γυμνοί. Απ' όσο θυμάμαι, οι δύο ήταν επώνυμοι εικαστικοί και η δράση αποσκοπούσε -ως είθισται τελευταία- στην ενθάρρυνση της ανοχής μέσα στην κοινωνία. Ετούτη τη φορά, στη θέα αυτής της σαφώς πιο ήπιας εικόνας, αναλογίστηκα ανήσυχος σε πόσα ενήλικα ερεθίσματα εκτίθενται τα παιδιά μας καθημερινά. Αναλογίστηκα πόση ευθύτητα, πόση ωμότητα, συχνά και χυδαιότητα, αντιμετωπίζουν στη τηλεόραση, στο ίντερνετ μα και στο δρόμο ακόμη, και πόσο γρήγορα καλούνται τα μπερδεμένα μυαλουδάκια τους να ωριμάσουν σ’ έναν κόσμο που συχνά μπερδεύει ακόμη κι εμάς τους γονείς τους. Εμάς, που μάλλον σταθήκαμε τυχεροί να έχουμε μια πιο προβλέψιμη, «κλασική» παιδική ηλικία, και να μπούμε σιγά σιγά σε ταυτοτικούς προβληματισμούς. Αναρωτήθηκα αν η συγκεκριμένη εικόνα όντως προωθούσε το σκοπό της ή αν άθελα τον υπονόμευε, αδιαφορώντας για τα αυθόρμητα επιφυλακτικά αντανακλαστικά ενός πολύ μεγάλου μέρους της κοινωνίας.
Οι τελευταίες φωτογραφίες της Λάκτα κυριάρχησαν στην επικαιρότητα της περασμένης εβδομάδας (τα της Βουλής και τα του Τσίπρα περνούν σχεδόν απαρατήρητα πλέον), ξεπερνώντας ακόμη και τις...ομορφιές του Σταμάτη Κραουνάκη για τον «ψηλό τον Κρητίκαρο». Αν και προκάλεσαν οργή, ήταν αναμφίβολα διακριτικές, σεβόμενες τα συνετά οικογενειακά αντανακλαστικά, και σίγουρα θίγουν κάτι αληθινό. Όπως και να το κάνουμε, η αγάπη ανέκαθεν δεν περιοριζόταν μόνο ανάμεσα σε αγόρια και κορίτσια, κι αυτό θα πρέπει κάποτε να το αποδεχτούμε όλοι, και κυρίως εμείς οι γονείς. Θέλουμε δεν θέλουμε, τα παιδιά μας θα βρουν τελικά μόνα τον δρόμο τους, όμως φυσικά αυτό θα πρέπει να συμβεί στην ώρα του, χωρίς έμμεση ή άμεση πίεση από καμιά κατεύθυνση, φιλελεύθερη ή συντηρητική. Άλλωστε μοναχά έτσι θα είναι ίσως και άτομα ψυχικά υγιή, χωρίς πικρίες, ενοχές κι απωθημένα, με μια ελπίδα στην ευτυχία.
12°
