Εικόνες κι άμφια πηγαίνουν κι έρχονται, λείψανα γίνονται δεκτά με τιμές αρχηγού κράτους, ναζί δέρνουν στη Βουλή και αντί για την πιο σκληρή απάντηση, εισπράττουν από στελέχη των συνεργαζομένων δηλώσεις τύπου «τσάι και συμπάθεια». Κοστούμια, με ή χωρίς γραβάτες, ποζάρουν μαζί με ράσα μπροστά σε νεκραναστάσεις, ιδεολογικές τρυφερότητες, αλλά... τα μέτρα μέτρα. Μια συνεχής παραλλαγή της πραγματικότητας, μια καμουφλαρισμένη εκδοχή του αγωνιώδους μέλλοντος, σαν κάποιος να σου τηλεφωνεί κάθε δέκα λεπτά από απόκρυψη για να μη σου πει τίποτα άλλο παρά μόνο ότι θα σε ξαναπάρει...
Στην ιστορία δεν έχουν υπάρξει πολλοί τρόποι για να κατακυριεύσει ο ανορθολογισμός. Ένας από αυτούς είναι ο σπειροειδής εναγκαλισμός της πραγματικότητας από τους μύθους που στήνει με εξαιρετική τεχνική η διάθεση να ακούμε μόνο αυτά που θέλουμε, βάζοντας το κεφάλι κατευθείαν στη λαιμητόμο της προπαγάνδας. Κάτι που ο εθνικολαϊκισμός έχει δουλέψει αποτελεσματικότατα τουλάχιστον έναν αιώνα τώρα, από τότε που η Ευρώπη άρχισε να δοκιμάζεται από τις πρώτες μεγάλες κρίσεις του 20ού αι. Πόλεμοι, οικονομικές κρίσεις, κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις... Αλλά και στην εποχή μας όπου η αποτυχία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου σε συνδυασμό με την αδυναμία της σοσιαλδημοκρατίας να αντιμετωπίσει τον πολλαπλασιασμό των αδύναμων ομάδων. Η δική μας είναι μία από τις εποχές για να κερδίσουν εδάφη θεωρίες απομόνωσης, εθνικισμών κάθε είδους και άλλα που πλασάρονται ως «αντισυστημικά» και «αντιελιτίστικα». Οι πεινασμένοι και οι απελπισμένοι δεν ασχολούνται εύκολα με ζητήματα δημοκρατίας και δικαιωμάτων.
Και όλα αυτά σε συνδυασμό με την παντοκυριαρχία της φτήνιας με το εύκολο και βολικό πρόσχημα ότι η αστική ευγένεια και ο πολιτισμός δεν αφορούν «τις λαϊκές μάζες» αλλά τις ομάδες των ελίτ «που αποφασίζουν για τη φτωχοποίησή τους». Ταυτόχρονα εφαρμόζουμε και την επικοινωνιακή απομείωση με την εφεύρεση εύπεπτων κοσμητικών τύπου «μενουμευρώπηδες» και όλα ωραία, καλά και κυρίως «λαϊκά». Μια συνταγή που έχει τα δικά της ελαφρυντικά αλλά όταν γίνεται mainstream, απονευρώνει ακόμα περισσότερο τον ορθολογισμό που αποδεικνύεται ένα από τα χρησιμότερα εργαλεία ανάλυσης και σκέψης με δεδομένο ότι το σχήμα «αριστερά -δεξιά» δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει δημιουργικά.
Στην κακόμοιρη Ελλάδα που εισάγει μέτρα και παράγει «ρόδα, τσάντα και κοπάνα» σε συσκευασία χαβαλέ, η απόσταση από την πραγματικότητα έχει εξελιχθεί σε εθνικό σπορ με τους δείκτες να αναπροσαρμόζονται καθημερινά. Το μεσημέρι της Κυριακής στο Μέγαρο των Ηλυσίων ο Μακρόν μιλούσε για την «επανεφεύρεση του μέλλοντος» πατώντας πάνω στις ευρωπαϊκές αξίες, με τα όσα προβλήματα και αν αυτές έχουν στον σημερινό κόσμο. Λίγες ώρες αργότερα τα ελληνικά κανάλια διέκοπταν το πρόγραμμά τους για να μεταδώσουν σκηνές της άφιξης του λειψάνου της Αγίας Ελένης που υποδέχτηκε ο ανώτατος άρχοντας του ελληνικού πολιτεύματος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως... ομότιμό του.
Όσο πιο περίπλοκη η κατάσταση τόσο πιο εύκολες οι απαντήσεις. Και μια μεγάλη κατηγορία εύκολων απαντήσεων είναι αυτές που κάθονται κάτω από την ομπρέλα της θρησκείας και της μεταφυσικής. Και έτσι, δώσ' του τα σκηνώματα, δώσ' του οι εικόνες και τα προσκυνητάρια του λαού και, αν κάποτε ασπαζόμασταν τα του Καρόλου και ιδίως εκείνο «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», δε βαριέσαι, νερό κι αλάτι... Γενικά φοριέται η λατρεία των λειψάνων. Κάθε είδους...
