Από τη Μαδρίτη στην Αθήνα

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις μόλις έχουν ολοκληρωθεί σε Αθήνα και άλλες πόλεις οι πρώτες μαζικότατες κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων». Δεν ξέρουμε τη μαζικότητα που θα έχουν στη συνέχεια. Ξέρουμε όμως ότι έχουμε να κάνουμε με μία σημαντική ποιοτική μεταβολή σε σχέση με τις πρόσφατες κινητοποιήσεις που διοργάνωσαν ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ. Κινητοποιήσεις που απέπνεαν θλίψη και μιζέρια. Κινητοποιήσεις που η απομαζικοποίησή τους ήταν τελικά και ένα άλλοθι της κυβέρνησης να εντείνει ανενόχλητη την επιδρομή της στο βιοτικό επίπεδο εκατομμυρίων πολιτών.

Οι χθεσινές κινητοποιήσεις πέρα από τη μαζικότητά τους αντέτειναν τον αυθορμητισμό απέναντι στους κομματικούς στρατούς, την αυτοοργάνωση απέναντι στους σχεδιασμούς των κομματικών επιτελείων. Μα πρώτα από όλα ήταν ένα ηχηρότατο ράπισμα προς όλες τις χρεοκοπημένες κομματικές ηγεσίες όλου του πολιτικού φάσματος, δεξιά και αριστερά. Ήταν ένα σημαντικό πλήγμα προς όλο το πολιτικό σύστημα αλλά και μία τεράστια αποδοκιμασία προς τις παράλυτες συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Σε κάθε περίπτωση είναι μία μεγάλη ελπίδα. Γιατί μπορούν να μετουσιώσουν τον φόβο και την ανασφάλεια που κυριαρχούν στην κοινωνία, σε ενεργητική συμμετοχή. Την απογοήτευση σε δράση. Και τέλος γιατί διαψεύδουν το περίφημο «Σσσσστ να μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες» που χιλιάδες διαδηλωτές φώναζαν στις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις της Μαδρίτης. Γιατί μπορεί και πρέπει να αποδείξουν ότι ο λήθαργος της ελληνικής κοινωνίας, όπως φάνηκε σε πρόσφατες κινητοποιήσεις, δεν οφείλεται στον Έλληνα πολίτη, στην απάθειά του και τον ατομικισμό του, αλλά στην κρίση εμπιστοσύνης που έχει απέναντι στο γερασμένο πολιτικό οικοδόμημα και τα συνδικαλιστικά του παρακλάδια.