Όταν η Γαλλία δεν μπορεί η Ε.Ε. υποφέρει

Αυτά που συμβαίνουν στη Γαλλία εξηγούν, σε μεγάλο βαθμό, την αδυναμία της Ε.Ε. να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις προκλήσεις και να οργανώσει την πορεία προς το μέλλον.

Καθυστερημένη στροφή

Ο σοσιαλιστής πρόεδρος Ολάντ πραγματοποιεί μία καθυστερημένη στροφή στην κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού και της μερικής χαλάρωσης των κανόνων που ισχύουν στην αγορά εργασίας. Ο κ. Ολάντ ξεκίνησε την πενταετή προεδρική θητεία του κάνοντας αριστερού τύπου παρεμβάσεις οι οποίες είχαν ιδιαίτερα αρνητικά αποτελέσματα για την οικονομία και την απασχόληση. Ένα χρόνο πριν τις επόμενες προεδρικές εκλογές με τη δημοτικότητά του να έχει υποχωρήσει στο 15% προσπαθεί να κάνει πιο ελαστικές τις εργασιακές σχέσεις για να μειωθεί η ανεργία που είναι σταθεροποιημένη στο επίπεδο του 10%. Έχει δεσμευτεί ότι δεν θα διεκδικήσει δεύτερη προεδρική θητεία, εάν δεν μπορέσει να επιδείξει σημαντική πρόοδο στον περιορισμό της ανεργίας.

Όλα δείχνουν ότι ο κ. Ολάντ θα πάει στις προεδρικές εκλογές του Απριλίου 2017 χωρίς να έχει επιτύχει μεγάλη μείωση της ανεργίας και χωρίς μεγάλες πιθανότητες να περάσει στο δεύτερο γύρο, στον οποίο πιθανότατα θα αναμετρηθούν η Μαρίν Λεπέν από την πλευρά της άκρας δεξιάς και ο Αλέν Ζιπέ ή ο Νικολά Σαρκοζί από την πλευρά της κεντροδεξιάς.

Ξεπερασμένες αντιλήψεις

Το βασικό πρόβλημα της αγοράς εργασίας στη Γαλλία είναι η ισχύς της εβδομάδας των 35 εργάσιμων ωρών η οποία θεσμοθετήθηκε από τους Σοσιαλιστές πριν 17 χρόνια. Το 35ωρο είναι πολυτέλεια για μία χώρα που χάνει συνεχώς έδαφος σε ό,τι αφορά τη διεθνή ανταγωνιστικότητα, ιδιαίτερα έναντι της Γερμανίας, και αυξάνει υπέρμετρα τις υπερωρίες για τις επιχειρήσεις που έχουν καλή απόδοση και προοπτική.

Η κοινοβουλευτική ομάδα του Σοσιαλιστικού κόμματος δεν στήριξε την πρωτοβουλία του πρωθυπουργού κ. Βαλς για ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας χωρίς την κατάργηση του 35ωρου και έτσι ο πρόεδρος Ολάντ υποχρεώθηκε να προωθήσει τη μεταρρύθμιση –η οποία δεν θεωρείται επαρκής από τους εκπροσώπους του ιδιωτικού τομέα– με προεδρικά διατάγματα. Αφού παρέκαμψε τις αντιρρήσεις πάνω από 50 βουλευτών του σοσιαλιστικού κόμματος μέσω των προεδρικών διαταγμάτων βρέθηκε αντιμέτωπος με την αντίδραση των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Πρωταγωνιστικό ρόλο στις απεργιακές κινητοποιήσεις έχει η CGT, συνδικαλιστική οργάνωση που συνδέεται με το ΚΚ Γαλλίας με χαρακτηριστικά ΠΑ.ΜΕ. Επειδή ο αριθμός των μελών της μειώνεται συνεχώς, η CGT επέλεξε κινητοποιήσεις σε επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας όπως είναι τα διυλιστήρια και οι πυρηνικοί σταθμοί παραγωγής ενέργειας. Παρατηρούνται έτσι μεγάλες ελλείψεις καυσίμων ενώ υπάρχει και δικαιολογημένος προβληματισμός για τις κινητοποιήσεις στους πυρηνικούς σταθμούς.

Σαν μην έφτανε αυτό δραστηριοποιούνται μερικές δεκάδες χιλιάδες πολίτες οι οποίοι καταφεύγουν σε δυναμικές διαμαρτυρίες ακόμα και σε βιαιότητες στα πλαίσια ενός κινήματος διαμαρτυρίας α λα γαλλικά.

Γερμανική υπεροχή

Με τη Γαλλία να αδυνατεί να αντιμετωπίσει βασικά προβλήματα και την οικονομία της να είναι το μόνιμο θύμα του πολιτικού συστήματος, των συντεχνιών και μιας κοινωνικής διαμαρτυρίας που δεν είναι ιδιαίτερα μαζική αλλά εξελίσσεται χωρίς όρια σε ό,τι αφορά τη συμπεριφορά των διαμαρτυρόμενων, μεγαλώνει και άλλο η οικονομική υπεροχή της Γερμανίας.

Πρόκειται για μία εξέλιξη στρατηγικής σημασίας εφόσον υπονομεύει τη λειτουργικότητα του γαλλογερμανικού άξονα στον οποίο στηρίζεται παραδοσιακά η διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Οι Γερμανοί έχουν βάλει τάξη στην οικονομία τους μέσα από μια δύσκολη διαδικασία που ξεκίνησε το 2003 επί Σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ. Τότε υιοθετήθηκε το πρόγραμμα «ατζέντα 2010» το οποίο συνέβαλε στην αναδιάρθρωση της γερμανικής οικονομίας και στονθρίαμβό της στα πλαίσια της ΟΝΕ. Μπορεί ο Γκέρχαρντ Σρέντερ να έχασε τις βουλευτικές εκλογές του 2004 από την Άνγκελα Μέρκελ, η οποία κυριαρχεί από τότε στην πολιτική ζωή της Γερμανίας, το οικονομικό του πρόγραμμα όμως αποτέλεσε τη βάση της νέας οικονομικής απογείωσης της Γερμανίας.

Στην Ελλάδα έχουμε την τάση να μιμούμαστε τις πιο αρνητικές πλευρές του γαλλικού μοντέλου, που συμπεριλαμβάνουν τον κρατισμό, τον κομματισμό, τη συντεχνιακή νοοτροπία και την κοινωνική ανευθυνότητα. Η διαφορά είναι ότι η Γαλλία κινείται σε πολύ υψηλότερα επίπεδα από ό,τι η Ελλάδα και οι λαθεμένες επιλογές της πολιτικής ηγεσίας της υπονομεύουν τη θέση της έναντι της Γερμανίας, δεν την απειλούν όμως με μία ελληνικού τύπου καταστροφή. Η γερμανική υπεροχή θα γίνει ασφυκτική, από πολιτική και γεωστρατηγική άποψη, σε περίπτωση που το Ηνωμένο Βασίλειο αποφασίσει, με το δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου, να αποχωρήσει από την Ε.Ε. Τότε θα έχουμε μία Ε.Ε. χωρίς το Ηνωμένο Βασίλειο με το Βερολίνο να αποκτά εντυπωσιακότερο προβάδισμα έναντι όλων των άλλων πρωτευουσών στη διαμόρφωση και την εφαρμογή της ευρωπαϊκής στρατηγικής της επόμενης μέρας.