44 χρόνια μετά, μια «Πρωτομαγιά» χωρίς Μάη (για την ακρίβεια, υπάρχει ένας «μικρός Μάης» και αυτός ήταν η νίκη του απεργού δίψας φυλακισμένου Βασίλη Δημάκη που αγωνίσθηκε για το αυτονόητο δικαίωμά του στην μόρφωση και στον πολιτισμό, κάτι που οι αμόρφωτοι διώκτες του προσπαθούν χρόνια να του το στερήσουν….)
(Ένα «τροχαίο ατύχημα» το 1976 όχι σαν όλα τα άλλα και η αθώωση 4 αστυνομικών για το έγκλημα της οδού Αναξαγόρα τον Μάη του 2008 και στο συρτάρι της «δημοκρατίας» άλλος ένας φάκελος)
Κι όμως η μνήμη τρέχει στις μύτες των ποδιών και δραπετεύει από το βασανιστήριο της καθημερινότητας ψάχνοντας για νερό και οξυγόνο στις ερημοποιημένες περιοχές της βαρβαρότητας και της εκμετάλλευσης....
Αλέκο, αν και οι Eποχές κινδυνεύουν να καταργηθούν από τις χούντες του κέρδους και του υπερκαταναλωτισμού, έρχομαι να «πιάσω» τον Μάη σου.
Είναι ο Μάης ο δικός σου και δικός μας χωρίς λουλούδια στα χέρια, χωρίς «μυρωδιές από αγιόκλημα και γιασεμί» στις γειτονιές, ο Μάης των εργατικών ατυχημάτων, των νεκρών εργατών, των απολυμένων, των άστεγων, των πεινασμένων, των κακοποιημένων παιδιών και γυναικών, των κρεμασμένων και δολοφονημένων σωμάτων στα στρατόπεδα, στις φυλακές και στα αστυνομικά κρατητήρια, των πνιγμένων μεταναστών για μια μπουκιά βρώμικο ψωμί στο πέλαγος τής «ευημερίας», των χιλιάδων σπασμένων ψυχών της Μόριας, των Φοβισμένων και Εγκλωβισμένων στο δίχτυ που γεννά η ανάθεση τούτος ο Μάης…
Κάθε 1η του Μάη, συναντιόμαστε με τους ζωντανούς μας, με τον Πάρσονς, τον Σπάϊς και τους άλλους στους δρόμους του Σικάγο το 1886, με τους καπνεργάτες στην Θεσσαλονίκη του 1936, με τους 200 εκτελεσμένους πατριώτες από τους ναζί κατακτητές στην Καισαριανή τον Μάη του 1944, με εσένα, τον Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Νικηφόρο Μανδηλαρά, τον Γιώργο Τσαρουχά, τον Σπύρο Μουστακλή, τον Κώστα Γεωργάκη, τους εξεγερμένους του 1973, τον Πέτρουλα, τον Σιδέρη, την Τσιβίκα, τον Τσιρώνη, την Κανελλοπούλου, τον Κουμή, τον Καλτεζά, τον Γρηγορόπουλο, τον Τεμπονέρα, τον Λουκμάν, τον Φύσσα, τον Χρόνη Μίσσιο, τον Νίκο και τον Μανώλη Γλέζο, τον Περικλή Κοροβέση και βουτάμε μέσα στις κόκκινες κηλίδες από το αίμα του Μάη που θα μας βγάλει στο Νησί σας…
Φεύγοντας κρατάμε μέχρι τον επόμενο Μάη, την ζέστη από το τελευταίο συντροφικό μας αγκάλιασμα....
Δεν είναι «όραμα», δεν είναι «ουτοπία»...
Γνωρίζουμε πώς εσύ και εμείς δεν είμαστε οι μόνοι, δεν είμαστε οι τελευταίοι...
Όσο και να αργήσει αυτή η Άνοιξη, αργά ή γρήγορα, τίποτα δεν θα την εμποδίσει να βρει τον δρόμο να ξαναφέρει τον άνεμο, να βγάλει ξανά ρίζες το Δέντρο στις σκλαβωμένες πολιτείες...
44 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ... «τίποτα δεν έχει αλλάξει, τίποτα δεν είναι όπως παλιά»!!!
Κάποιοι λάθεψαν και είπαν σε όλους εμάς που ξέραμε πώς έφυγες για ταξίδι, πώς σε σηκώσανε νεκρό από την Βουλιαγμένης, το ξημέρωμα της πρωτομαγιάς του ΄76, αλλά εσύ είσαι ακόμα εκεί μέσα στο μικρό πράσινο αμάξι για τον δρόμο που βγάζει στο Χημείο του Μαγιού...
Άκου τι είπανε, νεκρός ο Αλέκος Παναγούλης...
44 χρόνια μετά, εσένα τον αγνό αγωνιστή και εραστή της ελευθερίας, τον σηκώνουν ψηλά οι καρδιές μας και είσαι μέσα στο κάθε τι που αγγίζει το όραμά μας για έναν Κόσμο χωρίς ανισότητα, εκμετάλλευση, ρατσισμό και αδικία!
Θυμόμαστε ακόμα τον Αλέκο και τόσους άλλους πιο πέρα που «κοιμούνται»...
Και αν ψάξεις καλά την «λίστα» των δολοφονημένων στα «ημερολόγια» και στα «αρχεία» της «έννομης τάξης» και «δικαιοσύνης» που πάσχει από επιλεκτική «αμνησία» όταν βρίσκεται μπροστά στην ευθύνη της καθεστωτικής της βίας και τρομοκρατίας για τις δολοφονίες και τα βασανιστήρια απλών πολιτών, εργατών, μεταναστών, αριστερών και αναρχικών από την αστυνομία, θα βρεις και άλλες υποθέσεις που έχουν αρκετές ομοιότητες με το «ατύχημα» του Αλέκου!
«Ατύχημα» ο ξυλοδαρμός και ο θάνατος του 24χρονου φοιτητή Νίκου Σακελλίωνα, στις 11 Μάη του 2008, στο κέντρο της Αθήνας στην οδό Αναξαγόρα, αθώοι οι 4 αστυνομικοί που του έκοψαν το νήμα της ζωής παρά την κατάθεση αυτόπτη μάρτυρα του εγκλήματος!
ΑΛΕΚΟ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ, πίσω σκοτάδι, Μπογιάτι, ΕΣΑ, Μακρόνησος, σκόνη και φυλακές, το τανκ που γκρέμισε την πύλη...
Μα και η «δημοκρατία» των ελίτ, του εργασιακού μεσαίωνα και της καταστολής σήμερα ΑΛΕΚΟ ανασφάλεια και τρόμο μάς γεμίζει κι ας μην είναι χούντα, έκτακτα στρατοδικεία και εξορίες!
Και σ’ αυτόν τον αυταρχισμό, τον ολοκληρωτισμό που κυκλοφορεί ολόγυρά μας με το ψευδεπίγραφο… «δημοκρατία», ξέρουμε πολύ καλά πως θα έκανες ξανά το ίδιο...
«...σπόρος οργής πέφτει στο χώμα
μήνυμα πάλης τρέφει φτερά
σπίθα φεγγίζει μες στο σκοτάδι
νέοι αγώνες σε προσκαλούν...»
Εσύ το έγραψες, εμείς δεν το έχουμε ξεχάσει...
ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ!!!
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΗ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΤΗΝ ΦΥΣΗ,ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ «ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ»
Aθήνα 1/5
Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν)
Για την Επιστροφή της Χαμένης Ανθρωπιάς και του Τέλους της Εποχής της Κτηνωδίας
υγ/γραμμένο στα χνάρια ενός παλαιότερού μου κειμένου (ανάμεσα σε πολλά που είχα γράψει αφιερωμένα στον Αλέκο Παναγούλη και στους αγωνιστές του «τότε»…), «τροποποιημένο ελαφρώς» σήμερα για την ανάγκη της προσωπικής και συλλογικής έκφρασης απέναντι στο πεδίο των έκτακτων συνθήκων και των αποκλεισμών που μας σπρώχνει εδώ και τώρα η Συστημική Αγριότητα…
Υποθέτω ότι μια στο τόσο πρέπει και οι αρμόδιες διωκτικές αρχές να προσποιούνται αποτελεσματικότητα ώστε να μπορούν να συνεχίζουν να είναι αναποτελεσματικές χωρίς άγχος
10°
