Η επίσκεψη του Βολοντίμιρ Ζελένσκι, η στάση της Ελλάδας στα κρίσιμα γεωπολιτικά ζητήματα της εποχής και ο δυτικός παράγοντας
Σε συνέχεια του μεγάλου ενεργειακού deal με το αμερικάνικο αέριο LNG ήρθε και η επίσκεψη του Βολοντίμιρ Ζελένσκι στην Αθήνα. Και η σημαντικότατη συμφωνία που υπέγραψε ο πρόεδρος της Ουκρανίας (Naftogaz) με την ελληνική ATLANTIC-SEE LNG TRADE, δηλαδή την κοινοπραξία Ομίλου Άκτωρ και ΔΕΠΑ Εμπορίας. Το φυσικό αέριο θα αρχίσει να ρέει από την Ελλάδα προς την Ουκρανία άμεσα, κάπου μεταξύ Δεκεμβρίου 2025 και Μαρτίου 2026. Μια πραγματικά ιστορική συμφωνία, όπως την αποκάλεσε και η Αμερικανίδα πρέσβυς, Κίμπερλι Γκίλφοϊλ. Η οποία ήταν παρούσα και ενεργή σε όλες τις διαδικασίες, δείγμα της άμεσης εμπλοκής αλλά και του ενδιαφέροντος του αμερικανικού παράγοντα για τις εξελίξεις.
Την ίδια στιγμή που η Τουρκία βοηθάει τη Ρωσία να παρακάμψει τις ευρωπαϊκές και αμερικανικές κυρώσεις, η Ελλάδα στέκεται στο πλευρό του αγωνιζόμενου λαού της Ουκρανίας και του πρόεδρου της χώρας Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Στέκεται και πάλι στη δίκαιη πλευρά της Ιστορίας. Γιατί αυτό πρέπει να κάνει. Γιατί αυτό επιτάσσει όχι μόνο η δική της ιστορία αλλά και το συμφέρον της. Την ίδια στιγμή που στην Ουκρανία τα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και οι εγκαταστάσεις φυσικού αερίου γίνονται στόχος βομβαρδισμών της ρωσικής αρκούδας. Διότι ο στόχος του Πούτιν δεν είναι μόνο η κατάληψη ουκρανικών εδαφών. Είναι πρωτίστως η κάμψη του φρονήματος του ουκρανικού λαού, η δυστυχία και ο θάνατος του άμαχου πληθυσμού. Ο φασισμός απειλεί και πάλι την ελεύθερη Ευρώπη. Τώρα με πολιορκητικό κριό τη Ρωσία του Πούτιν. Και πρώτο θύμα την Ουκρανία. Διότι ο φασισμός τρέφεται μόνο με αίμα.
Η χώρα μας όχι μόνο εξασφαλίζει τα γεωστρατηγικά της συμφέροντα, αλλά και αναδεικνύεται σε μεγάλο παίκτη στην ευρύτερη περιοχή
Η Ελλάδα, τόσο στο παλαιστινιακό όσο και στο ουκρανικό ζήτημα, διάλεξε να σταθεί στο πλευρό του δυτικού παράγοντα και των ΗΠΑ. Εκεί δηλαδή όπου ανήκει. Και αρνήθηκε να αναδειχθεί σε έναν ουδέτερο επιτήδειο, στον οποίο συνήθως μένει ο μουτζούρης – όπως είναι δηλαδή η Τουρκία και όπως τη συμβούλευαν να κάνει διάφοροι εγχώριοι «προοδευτικοί». Αν εκτός από την ενεργοποίηση του κάθετου ενεργειακού δρόμου στην Ανατολική Ευρώπη, βάλουμε στο τραπέζι και το καλώδιο σύνδεσης Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, τότε η χώρα μας όχι μόνο εξασφαλίζει τα γεωστρατηγικά της συμφέροντα, αλλά και αναδεικνύεται σε μεγάλο παίκτη στην ευρύτερη περιοχή. Δηλαδή όχι μόνο σε ολόκληρη τη Νοτιανατολική Ευρώπη. Και, όπως πολύ ωραία και επιγραμματικά το έθεσε η Αμερικανίδα πρέσβης: «Η ενεργειακή ασφάλεια είναι εθνική ασφάλεια. Είναι τόσο απλό».
Δυστυχώς για την αντιπολίτευση οι μαύρες πλερέζες βγήκαν και πάλι από τα συρτάρια μετά την υπογραφή της συμφωνίας με την Ουκρανία. Το ΠΑΣΟΚ απέφυγε να κάνει τουλάχιστον άμεσα κάποια δήλωση. Σιγή ιχθύος για ένα τόσο σημαντικό γεγονός που σχετίζεται με την ασφάλεια της χώρας; Γιατί άραγε; Το ΚΚΕ άσκησε σκληρή κριτική στην κυβέρνηση κατηγορώντας τη για «βαθύτερη εμπλοκή» της χώρας στον πόλεμο και για «ευθυγράμμιση με τις επιδιώξεις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ». Δήλωση συνεπής με τη γνωστή λατρεία του σε οτιδήποτε ρωσικό, πόσο μάλλον και πουτινικό, που του θυμίζει Στάλιν. Διότι για το ΚΚΕ η ιστορία αρχίζει το 1917 και τελειώνει το 1991, όταν κατέβηκε το σφυροδρέπανο από το Κρεμλίνο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στην ανακοίνωση του αναφέρει: «Η Ελλάδα έχει ιστορική υποχρέωση να υπηρετεί μια πολυμερή, πολυδιάστατη και θεσμικά κατοχυρωμένη εξωτερική πολιτική, που στηρίζεται στη διαφάνεια, στον κοινοβουλευτικό έλεγχο και στο διεθνές δίκαιο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όμως, επιμένει να λειτουργεί έξω από αυτά τα θεμέλια, εκθέτοντας τη χώρα τόσο θεσμικά όσο και πολιτικά». Δηλαδή γιατί δεν μένουμε ουδέτεροι μπροστά στο δράμα της Ουκρανίας, γιατί μένουμε κολλημένοι στη Δύση και δεν παίζουμε και με τους Ρώσους, αφού μια χαρά άνθρωποι είναι και προοδευτικοί. Και βάζει και λίγο διεθνές δίκαιο για να καλύψει την εισβολή της Ρωσίας. Το γνωστό δράμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς με τον αντιδυτικισμό και τη ρωσοφιλία.
Και τέλος η Ελληνική Λύση: «Η ΝΔ είναι γνωστό ότι συμπαθεί διάφορα ακροδεξιά κατακάθια, διάφορα αδέσποτα της πολιτικής, τα οποία τα ενθυλακώνει, όπως κάνει και τώρα, στην κοινοβουλευτική περίοδο που διανύουμε. Οπότε είναι λογικό να συναντά τον κύριο Ζελένσκι, τον Αζοφίτη, ναζιστή Ζελένσκι, στην Αθήνα. Το αντίθετο θα μας φαινόταν περίεργο. Αυτό που προκαλεί έκπληξη, είναι η σιωπή κάποιων κομμάτων στη Βουλή για το θέμα αυτό». Εδώ έχουμε μια ειλικρινή και χυδαία υποστήριξη Ρωσικών συμφερόντων, κάτι που το κόμμα αυτό δεν έκρυψε ποτέ. Παναγιά μου, βόηθα, δηλαδή…
Έπειτα απ' όλα αυτά είναι σαφές ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι μόνη της. Τελείως μόνη στην προσπάθεια κατοχύρωσης της ασφάλειας της χώρας. Μια και η ασφάλεια αυτή περνάει φυσιολογικά από την ισχυρή της πρόσδεση στον δυτικό και αμερικανικό παράγοντα. Κάτι το οποίο δεν ικανοποιεί κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης, λόγω της υφέρπουσας ή και απροκάλυπτης ρωσοφιλίας τους. Όλα αυτά είναι γνωστά και παραδοσιακά στοιχεία της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Το αντίθετο θα ήταν έκπληξη. Αλλά δυστυχώς αυτό είναι το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Αν κρατάμε κάτι από αυτή την ιστορία δεν είναι μόνο το ηθικό μέρος υποστήριξης της Ουκρανίας. Πρωτίστως είναι η κατοχύρωση της ασφάλειας της πατρίδας και η ανάδειξή της σε ισχυρό παίκτη στην Ανατολική Μεσόγειο.
15°
