Οι δύο βασικοί πολιτικοί κήρυκες του σύγχρονου Αυταρχισμού επιβάλλουν νέους όρους συμβίωσης για τον κόσμο
Πολέμησαν τρεισήμισι χρόνια με νύχια και με δόντια. Ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της χώρας τους μετανάστευσε, είτε για να αποφύγει τις συνέπειες του πολέμου είτε για να μην επιστρατευθεί. Οι υποδομές σε ένα εξαιρετικά εκτεταμένο ποσοστό είναι από σοβαρά έως εντελώς κατεστραμμένες. Οι βασικές πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας έχουν ήδη καταληφθεί από τον επιτιθέμενο. Η ίδια η χώρα είναι ήδη χρεωμένη για πολλές γενιές. Η Οικονομία βασίζεται στη διεθνή στρατιωτική και οικονομική βοήθεια. Η κοινωνική συνοχή έχει πληγεί θανάσιμα από τη διαφθορά και την υφαρπαγή του δημόσιου πλούτου, με άλλοθι τις πολεμικές δαπάνες. Αυτή είναι η πραγματική εικόνα της σημερινής Ουκρανίας, η οποία καλείται από τον πρόεδρο των ΗΠΑ να συνθηκολογήσει παραδίδοντας στον Ρώσο κατακτητή όλα τα εδάφη τα οποία απώλεσε με τεράστιες θυσίες ή που ακόμη ελέγχει, έστω με κόπο και με πόνο. Η αποδοχή των όρων του Βλαδίμηρου Πούτιν με τη σύμφωνη γνώμη του Ντόναλντ Τραμπ ισοδυναμεί με έναν νέο ιστορικό συμβιβασμό. Αυτόν που νομιμοποιεί τον κυνισμό ως μέθοδο ανάγνωσης της Ιστορίας και την ανηθικότητα ως κινητήριο δύναμη της ιστορικής εξέλιξης.
Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, σύμφωνα με τα επιφανή δόγματα του 19ου αιώνα. Ο Κλάουζεβιτς, τότε, προφανώς και είχε δίκιο. Μετά την Αλάσκα και το απόλυτο show off ισχύος δύο νέου τύπου εκπροσώπων της σύγχρονής πολιτικής και στρατιωτικής ολιγαρχίας, η ανθρωπότητα εισέρχεται στην περίοδο της επιβολής του πολεμικού δικαίου του ισχυροτέρου. Το δόγμα Κλάουζεβιτς παραχώρησε τη θέση του στο δόγμα της συγκρότησης του Πολιτικού Θεάματος, ως προϊόν Ψευδούς Συνείδησης και ως παραγραφή του ίχνους της ιστορικής γνώσης.
H διαχείριση του πολέμου στην Ουκρανία δεν στοχεύει στην ηθική, ιστορικά αποδεκτή, οικονομικά συμβατή και στρατιωτικά ορθολογική συμφωνία ειρήνευσης
Η «Ιστορία» γράφεται πλέον μόνον από τους νικητές ή έστω τους «κοινά αποδεκτούς νικητές». Ακόμη κι αν τα πράγματα επί του πολεμικού πεδίου δεν είναι ακριβώς έτσι. Διότι στην Αλάσκα εγκαινιάστηκε μια νέα μεθοδολογία διαχείρισης των διεθνών κρίσεων. Ο Ντόναλντ Τραμπ αντιλαμβάνεται τον Πλανήτη ως ένα γιγαντιαίο σκηνικό θεάτρου όπου οι κυβερνήσεις και οι λαοί, τα έθνη και οι πολιτιστικές ιδιαιτερότητες, οι θρησκείες και οι πολιτικές επιλογές δεν είναι παρά ψηφίδες ενός παζλ, το οποίο στήνεται μόνον και μόνον για να τον δοξάσει. Έτσι η διαχείριση του πολέμου στην Ουκρανία δεν στοχεύει στην ηθική, ιστορικά αποδεκτή, οικονομικά συμβατή και στρατιωτικά ορθολογική συμφωνία ειρήνευσης. Μοναδικός στόχος είναι η επίδειξη των στοιχείων ενός «Θεάματος Ειρήνευσης», με κατάληξη το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης που τόσο επιθυμεί ο Ντόναλντ Τραμπ. Πρόκειται για ένα «έπαθλο» το οποίο ενδεχομένως να χρησιμοποιηθεί ως βασικό συστατικό στην ψευδή δημόσια εικόνα που θα προτείνει σε τρία χρόνια, όταν επιχειρήσει διά δικαστικού και συνταγματικού πραξικοπήματος να επανεκλεγεί ως πρόεδρος των ΗΠΑ.
Πρόκειται για μία Νέα Γιάλτα, όπου δύο βασικοί πολιτικοί κήρυκες του σύγχρονου Αυταρχισμού θα επιβάλουν τους όρους συμβίωσης σε έναν κόσμο όπου η βία θα μετουσιωθεί σε «διαβατήριο αρμόζουσας συμπεριφοράς» και ο αυταρχισμός σε μέθοδο διαχείρισης της ανθρώπινης βούλησης. Δηλαδή της «μη βούλησης». Ο ένας αναπολεί τη Σοβιετία και τον Σταλινισμό. Ο άλλος ονειρεύεται την εγκαθίδρυση της Ευαγγελικής εκδοχής του «Λευκού Αυταρχισμού», όπως αυτός εκφραζόταν από τις προτεσταντικές αιρέσεις που κυριάρχησαν στις ΗΠΑ το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα. Και οι δύο σιχαίνονται τη Συνταγματική Δημοκρατία, τον Κοινοβουλευτισμό, την Ανεξιθρησκία και την Ελευθερία του Τύπου και του Λόγου. Μαζί, οι δύο συνομιλητές της Αλάσκας διοικούν κολοσσιαία πυρηνικά οπλοστάσια. Διαθέτουν δύο εξαιρετικά παραγωγικές μηχανές δημιουργίας ψευδούς πληροφόρησης. Συνδυαστικά και συνειδητά οδηγούν τον κόσμο σε ολική περιβαλλοντική καταστροφή. Ελέγχουν από κοινού ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των παγκόσμιων αποθεμάτων υδρογονανθράκων. Με τη σχεδιαζόμενη εκμετάλλευση της Αρκτικής, τα αποθέματα αυτά θα αυξηθούν εκθετικά. Οι «συμμέτοχοι» στη νέα τάξη πραγμάτων διαθέτουν ένα ακόμη κοινό χαρακτηριστικό. «Βγάζουν πιστόλι» όταν ακούν τη λέξη «Κουλτούρα» και τον όρο «Πολιτισμός». Η κοινή αντίληψη τους περί πολιτισμικής αποδοχής περιορίζεται στα όρια που χάραξαν οι πρωταγωνιστές του Ολοκληρωτισμού στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα.
Πρόβα σε πραγματικές συνθήκες της χορογραφίας ενός προσχεδιασμένου πραξικοπήματος
Η εγκληματικότητα στην Ουάσιγκτον είχε αρχίσει να μειώνεται τα τελευταία χρόνια, όπως κατέδειξαν οι επίσημες στατιστικές τις οποίες επικαλέστηκαν οι τοπικές αρχές της αμερικανικής πρωτεύουσας. Άλλωστε ο ενημερωμένος επισκέπτης γνωρίζει πως στην πόλη αυτή θα πρέπει να αποφεύγει να «περάσει τη γέφυρα». Αυτό το σύνορο μεταξύ της θεσμικής Ουάσιγκτον και των λαϊκών συνοικιών, όπου οι λεγόμενοι «κουστουμάτοι» δεν ήταν και δεν είναι καλοδεχούμενοι. Όλα αυτά πέρα από τη γέφυρα, όπου όντως κανείς εκπρόσωπος της ελίτ, αυτού του κράματος νομενκλατούρας, των οργανωμένων λόμπι και της διογκωμένης κρατικής γραφειοκρατίας, δεν πλησιάζει τις περιοχές των αφροαμερικανών και των λατίνων.
«Πέρα από τη γέφυρα», λοιπόν, ο πρόεδρος, ο οποίος μόλις τσιμένταρε τον κήπο με τις τριανταφυλλιές του Λευκού Οίκου σε μια προσπάθεια να επιδείξει την ακραία μικροαστική, nouveau riche αισθητική του, με εκείνες τις άθλιες πορτοκαλί ομπρέλες που παραπέμπουν σε λαϊκή πλαζ της Φλόριντα, με εκατοντάδες κάθιδρους Κουβανούς και ημίγυμνες Κουβανές. Το αισθητικό μοντέλο του ιδίου και της οικογένειάς του επενδύει στην ισοπεδωτική ασχήμια του μικροαστικού καρακιτσαριού, το οποίο με τόση άνεση υιοθετεί ο μέσος, ευτραφής, ανενημέρωτος και, επί της ουσίας, αγράμματος Αμερικανός ψηφοφόρος των μεσοδυτικών και νοτίων Πολιτειών. Βήμα βήμα το μοντέλο αυτό αρχίζει να «γοητεύει» και την ελίτ της Ανατολική Ακτής, η οποία ασφυκτιά και φοβάται τον εξοστρακισμό της από το «Σύστημα». Το «Κολούμπια» μετά το «Χάρβαρντ» και τώρα το «Κορνέλ», τα κάστρα του Φιλελευθερισμού και των δημοκρατικών αξιών, παραδίδονται για να μην κατακτηθούν εξ ολοκλήρου.
Είναι προφανές πως το «Σύστημα» θα επιδιώξει την επανεκλογή Τραμπ στις επόμενες εκλογές, για μία τρίτη θητεία
Αυτή η νέα «εξουσία» στην Ουάσιγκτον παρακάμπτοντας όλες τις ηθικές αξίες και τον παραδοσιακό τρόπο διοίκησης, ανάπτυξε την Εθνοφρουρά στην πρωτεύουσα της Αμερικής για να περιορίσει, τάχα μου, την εγκληματικότητα και συγκροτεί ειδική μονάδα ταχείας επέμβασης σε περίπτωση κοινωνικής αναταραχής. Με λίγα λόγια, ο Λευκός Οίκος «εξοπλίζει» το σύστημα Διοίκησης με ένα νέο εκτελεστικό οπλοστάσιο, όπου κυρίαρχο ρόλο θα διαδραματίζει ο Στρατός και η πλήρως αναδιαρθρωμένη και ελεγχόμενη Ομοσπονδιακή Αστυνομία (συμπεριλαμβανομένου και του FBI). Είναι προφανές πως το «Σύστημα» θα επιδιώξει την επανεκλογή Τραμπ στις επόμενες εκλογές, για μία τρίτη θητεία. Πιθανότατα θα κατατεθεί εγκαίρως πρόταση για νέα συνταγματική τροπολογία, διά της οποίας θα επιτραπεί κατ’ εξαίρεση και μία ακόμη προεδρική θητεία. Έχει ξανασυμβεί. Πρέπει, ωστόσο, να «στηθεί» μία πολύ πειστική επιχειρηματολογία. Το βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη αποτελεί μια πρώτης τάξεως ψηφίδα σε αυτό το «ψηφιδωτό εξουσίας». Αν η επανεκλογή Τραμπ με θεσμικά αποδεκτό τρόπο δεν ευοδωθεί, τότε το σύστημα θα έχει προετοιμαστεί για μια εναλλακτική λύση η οποία θα είναι αντιθεσμική, άρα παράνομη, και άρα θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν «προφάσεις» με κεντρικό άξονα την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία. Τότε, η πρωτεύουσα θα έχει προετοιμαστεί για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Για ένα νέο «Καπιτώλιο». Η Εθνοφρουρά, η δύναμη ταχείας επέμβασης και η ελεγχόμενη Ομοσπονδιακή Αστυνομία θα έχουν ήδη εκπαιδευθεί στην αντιμετώπιση... «κοινωνικών αναταραχών».
Πίσω στο διεθνές σκηνικό της νέας τάξης πραγμάτων
Εύστοχη η παρατήρηση διεθνών ΜΜΕ πως η συνάντηση Τραμπ-Ζελένσκι με την παρουσία των Ευρωπαίων ηγετών και με την προοπτική μιας ταχύτατα σχεδιαζόμενης ειρηνευτική συμφωνίας για το Ουκρανικό παραπέμπει ταυτόχρονα σε ένα νέο Μόναχο διά μέσου μιας νέας Γιάλτας. Μόναχο διότι επιβραβεύεται ο κατάφορα παράνομος και βιαστής της μεταπολεμικής διεθνούς τάξης. Γιάλτα διότι τουλάχιστον διά τα «εν οίκω» οι Ευρωπαίοι αποδέχονται τον αμερικανικό πέλεκυ ως «conditio sine qua non» για τη διασφάλιση της πολιτικής σταθερότητάς τους, και άρα και του προσδιορισμού πολιτικής τους ταυτοποίησης. Δεν ανήκουμε μόνον εις τη Δύση, αλλά αυτοπροσδιοριζόμεθα ως τμήμα της αμερικανικής Pax Imperialis, με την αποδοχή της Ρωσίας, η οποία αποκαθιστά σε έναν βαθμό (περιορισμένο είναι η αλήθεια) τηνχαμένη τιμή και σημασία της αλήστου μνήμης Σοβιετίας. Και όλα αυτά, ελέω της νέας Πολιτικής Γεωγραφίας που έχει στο μυαλό του ο σημερινός ένοικος του Λευκού Οίκου.
Αν, λοιπόν, ο πρόεδρος της Ουκρανίας αποδεχθεί τελικά (που όλα δείχνουν πως ναι) τα τετελεσμένα της τρίωρης συνομιλίας Τραμπ-Πούτιν και προχωρήσει στην παραχώρηση των εδαφών της ουκρανικής ανατολής, με αντάλλαγμα τις εγγυήσεις ασφαλείας στο Κίεβο από τη Δύση, αλλά εκτός ΝΑΤΟ, τότε εφεξής στα μαθήματα ιστορίας στα σχολεία θα μιλάμε για «Προ και Μετά» τη συνάντηση της Αλάσκας. Θα έχουμε ένα νέο σημείο αναφοράς ως προς τη διαμόρφωση των διεθνών σχέσεων στο πρώτο ήμισυ του 21ου αιώνα. Από τη Γιάλτα στο Anchorage, το παραμυθάκι της μεταπολεμικής διεθνούς σταθερότητας μέσω του Ψυχρού Πολέμου (;) κράτησε 80 συναπτά έτη. Πάλι καλά.
14°
