Η Kamile Skribner, γιατρός σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης περιγράφει την καθημερινότητά της απέναντι στον κορωνοϊό.
«Κατά κάποιο τρόπο περίμενα ότι μια πανδημία θα ήταν πιο δυνατή. Εκρήξεις, κραυγές, σειρήνες - δραματικοί ήχοι που επιτρέπουν σε όλους να γνωρίζουν ότι κάτι κακό συμβαίνει. Αλλά αυτή η πανδημία είναι σιωπηλή.
Οι δρόμοι της Νέας Υόρκης είναι τρομακτικά ήσυχοι. Ακούω τους ήχους των πουλιών που κελαηδούν καθώς πηγαίνω στη δουλειά - είμαι γιατρός στο τμήμα επειγόντων της Νέας Υόρκης. Οι συρμοί του μετρό είναι σχεδόν άδειοι. Κοιτάζω τους υπόλοιπους επιβάτες και σημειώνω ότι λίγοι φορούν μάσκες ή άλλα προστατευτικά ρούχα.
Κάθονται ήσυχα, σχεδόν γαλήνια. Οι άνθρωποι που αγωνίζονται να αναπνεύσουν δεν μιλούν. Δεν κάνουν θόρυβο. Φτάνω στο νοσοκομείο και εκπλήσσομαι πάλι την έλλειψη θορύβου. Έφυγαν τα παιδιά που κλαίνε και οι δυνατοί ήχοι, η φλυαρία. Οι συνήθεις ασθενείς με τραύματα, πονοκέφαλο και κοιλιακό άλγος έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Κανείς δεν έρχεται εδώ τώρα.
Έρχονται μόνο οι ασθενείς με αναπνευστικά προβλήματα. Το ένα μετά το άλλο - όλα με τα ίδια συμπτώματα. «Πυρετός και αναπνευστική δυσχέρεια». Οι άνθρωποι που αγωνίζονται να αναπνεύσουν δεν μιλούν. Δεν κάνουν θόρυβο. Κάθε μέρα περισσότερα από τα τμήματα των επειγόντων μετατρέπονται σε μονάδες αναπνευστικής απομόνωσης για τη φροντίδα τους.
Οι υπόλοιποι ασθενείς με σπασμένα οστά ή χρόνια ασθένεια πηγαίνουν από μικρότερα σε μικρότερα τμήματα του νοσοκομείου για να κάνουν χώρο για τα κρούσματα του κορωνοϊού. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές που τους φροντίζουν συζητούν ήσυχα εάν και πότε θα διασωληνωθούν.
Οι πιο άρρωστοι ανάμεσά τους μπαίνουν γρήγορα σε καταστολή, διασωληνώνονται και στέλνονται στην εντατική. Οι ομάδες μεταφορών τους κινούν σιωπηλά. Δεν υπάρχουν μέλη της οικογένειας για να μιλήσουν ή να παρηγορήσουν. Οι επισκέπτες δεν επιτρέπονται στις μονάδες απομόνωσης.
Το ιατρικό προσωπικό που αρρωσταίνει αναπτύσσει συμπτώματα αόρατα. Ακούω ποιος είναι άρρωστος από τις υπόλοιπες νοσοκόμες και τους γιατρούς. Ψιθυρίζουμε για αυτό στα διαλείμματα της εργασίας.
Ακούμε φήμες για συναδέλφους που έχουν εισαχθεί στο νοσοκομείο για «πυρετό και αναπνευστική δυσχέρεια». Περιηγούμαστε στους διαδρόμους και σχολιάζουμε με σιωπηλές φωνές για το ποιοι από τους ασθενείς που εισήχθησαν χθες είναι ακόμα εκεί και ποιοι έχουν βγει από την εντατική.
Τώρα είναι άνοιξη. Ο ουρανός είναι γαλάζιος, τα δέντρα βλασταίνουν και τα πάρκα γεμίζουν με ανθισμένα λουλούδια. Καθώς ο καιρός γίνεται πιο ζεστός, θυμάμαι χρόνια πριν όταν έμαθα για πρώτη φορά να αναγνωρίζω ένα άτομο που πνίγεται.
Ο πνιγμός είναι σιωπηλός. .
Χωρίς κραυγές για βοήθεια. Κάθε αναπνοή είναι πολύτιμη. καμια ανάσα δεν είναι περιττή.
14°
