Θέλω να ξεκαθαρίσω οτι δεν είμαι «πολιτικοποιημένη». Τουλάχιστον όχι με την ελληνικότερη έννοια του θέματος, ήτοι ψηφίζω άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε, ή απλά ψηφίζω. Αν με άφηνες ελεύθερη στους δρόμους της Αθήνας (και μάλιστα χωρίς κουκούλα) μάλλον θα αποκτούσα σημαντικά αναπνευστικά προβλήματα (βλ. Γλέζος) – και δεν εννοώ από το νέφος. Τα γεγονότα που θα παραθέσω έχουν επιβεβαιωθεί από την νεότερη σύγχρονη ελληνική (πολιτική) ιστορία που, δυστυχώς, ξεχάσαμε αν θες μαζί με πολλά άλλα και σημαντικά. Το λυπηρό είναι ότι το παρελθόν μας διδάσκει το μέλλον, το είχε πει και ο Τσώρτσιλ. Στην Ελλάδα, φαίνεται, φάγαμε όλοι λωτούς και ξεχνώντας το παρελθόν, υπογράψαμε την καταδίκη για το μέλλον που βιώνουμε τώρα. Ίσως να θυμόμασταν περισσότερα αν μας το διδάσκαν σε μορφή παραμυθιού σε κάποιο σχολείο.
Μια φορά κι ένα καιρο, ένας φιλόδοξος νεαρός πολιτικός, ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου πρόεδρος και ιδρυτής του ΠΑΚ και αργότερα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., έταξε στην Ελλάδα (μια φτωχή πλην τιμία αλλά πλέον ταλαιπωρημένη πολιτικά χώρα), τρία μαγικά φασόλια (τα οποία αποτέλεσαν την ιδρυτική διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη του ΠΑΣΟΚ) ήτοι: «Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία - Κοινωνική Απελευθέρωση». Όταν μάλιστα στις 11 Δεκεμβρίου 1974 ο Kων. Kαραμανλής λέει στη Bουλή το περίφημο «H Eλλάς ανήκει εις την Δύσιν» ο Παπανδρέου του απαντά με το «H Eλλάς ανήκει εις τους Έλληνας» και έκανε τους πάντες λιώμα. Έτσι, η ομοφωνία των Ελλήνων καλοδέχτηκε με λαχτάρα τα μαγικά φασόλια του «Αντρέα» του πολιτικού που βρισκόταν σε άμεση επαφή και επικοινωνία με τα λαϊκά στρώματα. Kαι τον ψήφισε πρωθυπουργό της Ελλάδας τις περιόδους 1981-1989 και 1993-1996. Η προεκλογική εκστρατεία του Α. Παπανδρέου στηρίχτηκε σε συνθήματα όπως «Εδώ και τώρα αλλαγή» και «Η Ελλάδα στους Έλληνες», ενώ ο ίδιος είχε χρησιμοποιήσει τότε ένα ακόμα σύνθημα εναντίον της Ε.Ο.Κ. «Ε.Ο.Κ., ο λάκος των λεόντων». Η Ελλάδα που μέχρι τότε αργά αλλά σταθερά (ήτοι χωρις μιζες, ρεμουλες και βαλκανιζατέρ πολιτικές) παρουσίαζε μια καμπύλη οικονομικής ανόδου σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες κατά τα έτη 1950 και 1980 (το 1965 η Ελλάδα ξεπερνάει ακόμα και την Γερμανία σε ρυθμούς ανάπτυξης) «ψήθηκε» οτι με τα «μαγικά φασόλια» της αλλαγής και της απελευθέρωσης (και της μαζικής υπερκατανάλωσης, των δέκα κινητών και τριών αυτοκινήτων ανά άτομο, των «φέρε κι άλλα λουλουδια και Johnny με πάγο» στα μπουζουκια «γιατι είμαι Ελληνάρας και τα σπάω», τα ξερεις..) θα ανέβαινε πιο γρήγορα στην μαγικη φασολιά και θα μπορούσε να «παιξει» στην χώρα των γιγάντων της ΕΟΚ. Δυστυχώς, τη δεκαετία του 1980 η Ελλάδα έχει πλήρη αναστροφή πορείας. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παρέλαβε τον Οκτώβριο του 1981 πληθωρισμό της τάξης του 24,2% και παρέδωσε τον Ιούνιο του 1989 πληθωρισμό στο 13,1%, ο οποίος όμως το 1990 εκτινάχθηκε στο 20,4% λόγω της πολιτικής αστάθειας και ακυβερνησίας της χώρας, την καταστροφική περίοδο 1989 – 1990 που συνεχίστηκε απο την καθε κυβέρνηση έως σήμερα. Και αρχίσανε τα δάνεια, η διαφθορά, η μιζέρια, οι κατασκευασμένες πληροφορίες που τροφοδοτουσανε στην Ε.Ε. για να εισπράξουνε τα πακετα στηριξης... Να παίζουνε οι λίγοι με τους γίγαντες στην ΕΕ στην κορφή της φασολιάς, και οι πολλοί (από κάτω) να μην έχουν σήμερα ούτε φασόλι να φάνε (κι ας είναι η φασολάδα το εθνικό μας πιατο!). Σήμερα, με χρέος που αγγίζει τους Θεούς του Ολύμπου, η Ελλάδα, προσπαθεί να σωσει τα άσωστα.. σήμερα φαίνεται οτι η «Ελλάδα ανήκει στην ΕΕ, τις βουλήσεις της Γερμανίας και του Όλι Ρεν» σιγουρα οχι πια στους Έλληνες. Σήμερα ο «λάκος των λεόντων» κοντεύει να βάλει στο χέρι τα νησιά που δεν κατάφερε να πάρει με τη βία το ’40! Αλλά αυτά ανηκουν στο δικό μας ελληνικό παρελθόν, παρόν και αμεσο μέλλον (τουλάχιστον μέσα απο τα μάτια ενός «εξαναγκασμένου expatriate»).
Για τους «ξένους» τουλάχιστον που δεν ανήκουν σε κράτος-μέλος της ΕΕ (βλ. Άραβες, Λιβανέζους, Αυστραλούς, Νοτιοαφρικανους) και μένουν στο Dubai, η οικονομική κρίση είναι απλά καθημερινή είδηση στις εφημερίδες (και φυσικά ούτε που νοιάζονται για παραμύθια με φασολιές). Η Ελλάδα ακόμη μεταφράζεται σε καλοκαιρινές διακοπές, μπαράκια στην Μύκονο, σουβλάκι-ρετσίνα-ασυδοσία. Όταν με ρωτάνε τι πιστεύω για την κρίση (δηλαδή «θα επηρεάσει τις καλοκαιρινές μας διακοπές»), απαντώ με χαμόγελο οτι ο Έλληνας δεν μασάει, δεν θα πάψει ποτέ να το διασκεδάζει, «η φτώχια θέλει καλοπέραση», τι να πω δηλαδή... δεν μου πάει η καρδιά να τους απογοητεύσω... ίσως το μόνο που μας έμεινε είναι αυτή η «ελληνική λεβεντιά» και η ελπίδα που πεθαίνει τελευταία.
