Ξεκίνησα να συνεργάζομαι με το θέατρο Κωφών Ελλάδος το 2010. Μόλις είχα αποφοιτήσει από τη δραματική σχολή της Νέλλης Καρρά, η οποία είναι και η ιδρύτρια του θεάτρου Κωφών Ελλάδος. Μου ζήτησε να αναλάβω τη θέση του σκηνοθέτη και με χαρά δέχτηκα. Εκ τότε έχουμε κάνει μαζί με την ομάδα 5 παραστάσεις.
Ο κόσμος των κωφών ήταν ένας άγνωστος κόσμος και ποτέ δε θα φανταζόμουνα ότι είναι όπως τελικά τον γνώρισα. Το να κανείς θέατρο μαζί τους έχει τόσους περιορισμούς που καταντάει απελευθερωτικό. Ξεκινήσαμε ένα ταξίδι να ανακαλύψουμε περιόδους και φαινόμενα της ελληνικής ιστορίας. Κάναμε μια παράσταση για τα βασανιστήρια την περίοδο της χούντας, μια παράσταση για τον έρωτα στα χρόνια του εμφυλίου, μια άλλη για την μετανάστευση των Αλβανών στην χώρα μας στις αρχές της δεκαετίας του 90 και άλλη μια για τους άστεγους της πόλης. Από κοινού γνωρίσαμε καταστάσεις που ξέραμε μόνο ακροθιγώς και ελπίζω ότι καταφέραμε να κάνουμε κι άλλους ανθρώπους να σκεφτουν μαζί μας.
Φέτος επιλέξαμε το Νησί των σκλάβων γιατί είναι ένα έργο χαρούμενο και θλιβερό ταυτόχρονα. Μιλάει για την κοινωνική ανισότητα, την αδικία και την κατάχρηση εξουσίας. Όλα τα παραπάνω οι κωφοί τα βιώνουν από πολύ μικρή ηλικία. Το ίδιο ισχύει και για εμάς τους ακουόντες ωστόσο. Σε άλλο βαθμό μεν, αλλά υπάρχει ενα σημείο ταύτισης των δυο κοινοτήτων. Και αυτό είναι το κατόρθωμα κάθε κλασικού κειμένου. Να μιλά για αξίες και πληγές που αφορούν τους πάντες ανεξαρτήτως αρτιμέλειας, θρησκείας, φυλής, χρώματος, καταγωγής, σεξουαλικού προσανατολισμού ή οικογενειακής κατάστασης.
Η παράσταση παίζεται ταυτόχρονα σε δυο γλώσσες. Την νοηματική και την ομιλούμενη. Αυτό μας δίνει την ευκαιρία να αποδείξουμε ότι μπορεί να υπάρξει ενσωμάτωση και συνύπαρξη διαφορετικών κόσμων. Αρκεί να έχει κανείς υπομονή. Αυτό νομίζω το εισπράτει το κοινό σε μεγάλο βαθμό. Δεν στέκονται πλέον στο ότι υπάρχουν δυο γλώσσες, αλλά μια. Αυτή της παράστασης.
Το χάος στην επικοινωνία χωρίς την παρουσία διερμηνέα είναι τεράστιο και πολύ αστείο. Δεν θα πω για μένα, θα πω για τους νέους ακούοντες ηθοποιούς που έρχονται στο θέατρο για πρώτη φορά κάθε χρόνο και νομίζουν ότι μπορούν να συνεννοηθούν με τους κωφούς συναδέλφους τους. Το αποτέλεσμα είναι ο ένας να μιλάει για το πάτωμα και ο άλλος για το ταβάνι. Φυσικά αυτό με τον καιρό έρχεται και τακτοποιείται, κυρίως με τη βοήθεια της Σοφίας Ρομπόλη, διερμηνέα του ΘΚΕ εδώ και 20 χρόνια.
Το αγαπημένο σας απόσπασμα από το έργο;
«Δηλαδή θέλετε να παραδεχτώ ότι είμαι γελοίος;» «Τι πειράζει; αφού είστε». Για μένα, αυτό το δίστιχο, μεταξύ ενός αφέντη και του σκλάβου του, συνοψίζει την δυστυχία του να μην παραδέχεσαι την αληθινή σου φύση και να κανείς τη ζωή σου περισσότερο δύσκολη από ότι είναι ήδη.
Την αγαπήσαμε για τη θρυλική της ατάκα “Σας αγαπώ”. Τώρα τη συναντήσαμε και, με αφορμή την παράσταση “Blue Train” στην οποία πρωταγωνιστεί, της ζητήσαμε να μας μιλήσει για όλα.
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος πραγματεύεται τα θέματα της εξουσίας και του ανταγωνισμού, σε ένα κείμενο που συνομιλεί ανοιχτά με τον Μπέκετ, τόσο σε επίπεδο γραφής όσο και περιεχομένου
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
11°
